Όταν βγω απ’τη ρουτίνα μου, την καθημερινότητα μου ανυπομονώ – ειδικά οταν είναι για λόγους «επιμόρφωσης» – να γυρίσω πίσω! Είναι αρρωστημένο μου φαίνεται αφού απ’αυτή τη ρημάδα τη ρουτίνα τρέχω να ξεφύγω αρκετές φορές το χρόνο, είτε με ταξίδια, είτε με άδειες κατά τη διάρκεια των οποίων απλά μένω σπίτι και κοιμάμαι, χουχουλιάζω και ξεχνώ τη καθημερινότητα.
Και τώρα; Τώρα που της έχω ξεφύγει χωρίς να χάσω μέρες από την άδεια μου.. τώρα ακριβώς μου λείπει;! Δεν είναι σχιζοφρενικό; Αφού άμα πάω πίσω και μπω πάλι στη ρουτινα θα περιμένω πως και πως τις διακοπές! Με ξέρω αυτό θα κάνω!
Ίσως τελικά να αγαπώ κάποια πράγματα περισσότερο απο ότι παραδέχομαι στον εαυτό μου τελικά! Τι να πω; Και είτε το πιστεύεις είτε όχι είμαι άνθρωπος των αλλαγών.
Τα τελευταία 15 χρόνια έκανα πάνω από 10 μετακομίσεις, αλλάγή σπιτιού, χώρας και άλλες. Έχω αλλάξει ένα κάρο δουλειές. Δεν μπορω με τίποτα να δουλεύω κάπου και να παραβολεύομαι και να φοβάμαι να μετακινηθώ, ψάξω για κάτι καλύτερο. Είμαι γενικά πολύ άνθρωπος του ρίσκου. Και δεν εννοώ το ρίσκο π.χ. κάνω extreme sports, banjee jumping και τέτοια. Αλλα είμαι του ρίσκου που έχει βαθιές συνέπειες και σημαίνει συνεχείς ανακατατάξεις στη ζωή σου.
Δεν ξέρω αλλά έχω προσέξει ότι το τελευταίο καιρό νιώθω άνετα με πράγματα και τόπους που δεν ένιωθα παλιά. Αυτό μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα νομίζω: ή έχω αρχίσει να ωριμάζω.. ή έχω παραβολεύτει από πέρσι που άλλαξα δουλειά και πρέπει πάλι να αρχίσω να ψάχνομαι. Όχι πως έπαψα να ψάχνομαι. Όχι έχω κάνει ένα σωρό αιτήσεις και σκέφτομαι να κάνω κι άλλες. Απλά νιώθω ότι η καρδιά μου δεν είναι μπροστάρισσα όπως παλιά. Πως έχει κάπου κατασταλάξει.
Να μου πεις είναι κακό τώρα αυτό; Μπα. Απλά δε με έχω συνηθίσει σε τέτοια.
Τεσπα. Δε βγάζω άκρη και μάλλον δε βγάζω και πολύ νόημα..
Ζηλιαρόγατα στην πόλη 