Χθες βράδυ είχε ένα φεγγάρι.. ένα καταπληκτικό χρώμα χαϊδευε τη θάλασσα.. ένα μαγικό κι αγαπησιάρικο φεγγάρι μας κοιτούσε..
Μερικές φορές δεν προσέχω πότε έχει φεγγάρι.. και ξαφνικά είναι εκεί! Και με ξαφνιάζει κάθε φορά ευχαριστα..
Μου θύμισε ένα άλλο βράδυ, παλιά.. σε ένα αυτοκίνητο, κοντά στη παραλία.. με ένα άνθρωπο που ποτέ δε θα ξαναδώ, που δε θέλω να ξαναδώ. Την προσπάθεια του να με κάνει να τον διώξω απ’τη ζωή μου.. που εγώ τότε δεν κατάλαβα… ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ.. και καλέ μου όταν ο άλλος δεν θέλει.. γίνεται ξεροκέφαλος, χαζός.. δεν το παίρνει το μήνυμα!
Και όταν το πήρα το μήνυμα… και απομακρύνθηκα.. εσύ γιατί είχες θυμώσει; Εξηγήσεις έχω πολλές… αλλά καμιά σίγουρη.
Εκείνο το βράδυ.. κάτω από ένα γλυκό φεγγάρι.. παρέα με άλλα αμάξια.. κοντά σε μια άγρια παραλία.. τα παράθυρα θολά.. τα λόγια λίγα.. τα φιλιά πολλά… άσχημη εμπειρία τελικά αλλά εμπειρία κι αυτή.
Κι ακόμα σε θυμάμαι… δεν είμαι πια κοντά στα ίδια λημέρια.. αλλά οι αναμνήσεις είναι μαζί μου… μέσα μου.. και κάτι τετοια βράδια.. κάτι βράδια με φεγγάρι… έρχονται..
Αρχές Μαίου νόμισα πως σε είδα… πάνε τόσα χρόνια.. ρωτούσα τον εαυτό μου αν θα σε γνώριζα… είχα μια μικρή αμφιβολία… δεν ήσουν εσύ τελικά… ήξερα.. ναι άμα σε έβλεπα θα σε γνώριζα… τόσες ώρες κυλιστήκαμε σε σεντόνια και κρεβάτια.. τόσες στιγμές κοιτούσα τα υγρά, ψυχρά σου μάτια… ναι θα σε γνώριζα.. κι ας έχουν περάσει πια ένα κάρο χρόνια..
Ήταν τέλεια η αρχή μας.. ήταν άσχημη η μέση.. και ήταν άψογο και πικρό το τέλος… μα αν μου ζητούσαν να ξαναγράψω την ιστορία μας… να τη ζήσω ξανά απ’τη αρχή ΔΕ ΘΑ ΑΛΛΑΖΑ ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ!!!!
Κάτι τέτοιες φάσεις δακρύζω.. όχι γιατί μου λείπεις.. αλλά γιατί μου λείπει το πάθος που μοιραστήκαμε.. η βία ενός πάθους αχόρταγου.. δυνατού… που με κατάπινε και με ξέρρναγε.. ξανά και ξανά..
«Ίσως φταίνε τα φεγγάρια που ‘μαι τόσο μοναχή
νιώθω πως γερνώ τα βράδια και χρωστάω στη ζωή
ίσως φταίνε τα φεγγάρια και πολλοί με λεν τρελή
που όλο ψάχνω στα σκοτάδια μήπως κάτι και συμβεί
ίσως φταίνε τα φεγγάρια ίσως πάλι φταις κι εσύ»
Ελένη Βιτάλη
Ζηλιαρόγατα στην πόλη 