Αναρωτιέμαι πως θα ήταν να πήγαινα διακοπές τέτοια εποχή.. Ή να πήγαινα διακοπές γενικά.. Χωρίς εισητήριο επιστροφής.. Να έπερνα ένα αεροπλάνο, βαπόρι, αυτοκίνητο, οτιδήποτε και να έφευγα.. Έτσι απλά..
Πόσες αποδράσεις δεν έχω φανταστεί.. Όχι αποδράσεις διακοπών. Αποδράσεις κανονικές. Απ’τη ζωή μου. Να γίνω και γω μια χαμένη απ’τους χαμένους της Νικολούλη. Να μη ξέρει κανείς που είμαι, τι κάνω, με ποιον το κάνω.
Ίσως να φταίει που η μάνα μου όταν ήμουν μικρή όταν τα έβλεπε πολύ σκούρα έλεγε «θα πάρω τα βούνα, να φύγω, να ησυχάσω». Ίσως αυτό να με έκανε να βλέπω τη φυγή σα λύση. Κι ας μην έφυγε η ίδια ποτέ.
Ένας από τους μεγαλύτερους μου φόβους ήταν και εξακολουθεί να είναι, να εγκλωβιστώ.. να μη μπορώ να αλλάξω, να μπω σε ένα έλος και να βουλιάζω χωρίς να το συνειδητοποιήσω καν. Θέλω να νιώθω ελεύθερη να κάνω οποιαδήποτε επιλογή κι ας μην τη κάνω ποτέ μου. Φτάνει να αισθάνομαι ότι μπορώ να την κάνω.
Νομίζω πως οι φόβοι και οι φοβίες μου με κράτησαν μακρυά από πολλές επιλογές που θα μπορούσα να είχα κανει, οι οποίες επιλογές σίγουρα θα με είχαν οδηγήσει σε εντελώς διαφορετικά μονοπάτια από αυτά που περπατώ τώρα. Αλλά δε θα μάθω ποτέ που θα οδηγούσαν αυτά τα μονοπάτια αν αποφάσιζα να τα περπατήσω. Άρα δεν έχει και νόημα να σκέφτομαι αυτές τις επιλογές από τη στιγμή που έφυγαν και είναι στο παρελθόν.
Σημασία έχει τι κάνω τώρα. Τι μάχη δίνω και πως αισθάνομαι. Απλά μερικές φορές τα βαριέμαι όλα και θέλω να δώσω έτσι μια και να τα ρίξω όλα κάτω. Να τα διαλύσω. Να μου ανοιχτούν νέοι δρόμοι μπροστά. Να πάρω ένα, να πάρω δεύτερο, να πάρω τρίτο, να πάρω τέταρτο. Να διαλέγω, να δοκιμάζω και να γυρνάω απ’την αρχή. Να μαθαίνω αλλά να προχωρώ αλώβητη, δυνατή. Η κάθε επιλογή να είναι απλά μια πορεία ανάμεσα στις πολλές όχι η μια και μοναδική.
Ζηλιαρόγατα στην πόλη 