Γλυκό μου μπλογκάκι

Τελικά αυτό το μπλογκ μου χαρίζει μεγάλη ελευθερία γιατί δε με ξέρει κανείς και δε με διαβάζει σχεδόν κανείς! Μια χαρά. Γράφω ό,τι μου κατεβαίνει στο μυαλό χωρίς λογοκρισία. Ξεδίνω και κάνω ό,τι μου κατεβεί. Ποτέ δε φανταζόμουν ότι μπορεί ένα απλό μπλογκ να σου προσφέρει τόσα πολλά…

Η ανωνυμία είναι μια μεγάλη προσφορά σε άτομα σαν και μένα που έμαθα από παιδί ότι τα εν οίκω μη εν δήμω και όλα πρέπει πια να τα κρυπτογραφώ, να τα αλλάζω και να μη μοιράζομαι παρά ελάχιστα. Ίσως γι’αυτό έγινα και βιβλιο-σκώληξ (bookworm) που λένε και όλη μέρα έχω τη μούρη μου κρυμμένη σε ένα βιβλίο.

Τα λατρεύω τα βιβλία γιατί με βοηθούν να δραπετεύω από την καθημερινότητα μου. Φαντάζομαι ένα άλλο κόσμο, αυτόν του βιβλίου και ξεχνιέμαι από όλα και όλους.

Αναρωτιέμαι ποιο το νόημα να κρύβεις ότι σκεφτεσαι ή θέλεις. Στο κάτω-κάτω της γραφής όλοι άνθρωποι είμαστε και όλοι σκέψεις, αδυναμίες, πόνους, χαρές έχουμε.

Τελοσπάντων.

Ομολογώ λοιπόν εδώ ότι είχα στο παρελθόν σχέση με παντρεμένο. Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι ένιωθα εγώ ενοχές αντί για αυτόν. Ένιωθα άσχημα για τη γυναίκα του που τοτε ήταν έγκυος. Εγώ ήμουν ελεύθερη. Ευτυχώς δεν κράτησε για πολύ καιρό αυτή η ιστορία γιατί θα με έτρωγαν οι τύψεις.

Τον έλεγαν Δημήτρη. Ήταν ψηλός, μελαγχρινός και δούλευε σεκιούριτυ σε μια εταιρεία στην Αττική (περιοχή δε λέω γιατί δεν ξέρεις τι γίνεται καμιά φορά). Αρχίσαμε να μιλάμε γιατί εγώ τότε ήμουν φοιτήτρια και ξενυχτούσα, εκείνος ξενυχτούσε λόγω δουλειάς. Όπως και να’χει γνωριστήκαμε.

Θυμάμαι την πρώτη φορά. Πήγαμε βόλτα με το αυτοκίνητο του. Είχε πανσέληνο. Δεν ξέρω που ήμασταν ακριβώς αλλά δεν είχε φωτορύπανση εκεί γιατί θυμάμαι ότι είχε εκατομμύρια αστέρια στον ουρανό.

Η αίσθηση που μου άφησε όλο αυτό όμως, η υφή στο στόμα ήταν πικρή. Ένιωθα άσχημα, ένοχη. Δεν μπορούσα να χαλαρώσω μαζί του. Σκεφτόμουν αύριο αν παντρευτώ μπορεί κάλλιστα να βρεθώ στη θέση της γυναίκας του. Έπειτα μου είχε μιλήσει και για τα παιδιά τους, την πεθέρα του.. όλη την οικογένεια. Ένιωθα πολύ άσχημα.

Διακόψαμε γρήγορα. Εκείνος γύρισε στην οικογένεια του και ελπίζω δεν ψάχτηκε αλλού. Εγώ υποσχέθηκα να μην ξαναφήσω τον εαυτό μου να μπλεχτεί σε τέτοιου είδους καταστάσεις που είναι άκρως ψυχοφθόρες και κουραστικές. Που σε κάνουν να αμφισβητείς τον άλλο και τον εαυτό σου συνέχεια. Που πρέπει να αρκείσαι με τα λίγα ψίχουλα που πέφτουν απ’το τραπέζι του άλλου.

Μέχρι τώρα το έχω καταφέρει…