Με κτύπησε στο κεφάλι η ανάγκη για διακοπές, θάλασσα, ανεμελιά, ξεγνοιασιά. Μακριά από σκοτούρες, προβλήματα, υποχρεώσεις. Χρειάζομαι έστω και λίγες μέρες ηρεμίας, χαλάρωσης.
Είναι άσχημο αν σκεφτείς πόσο πολύ καταπιέζουμε τον εαυτό μας, το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου να ανεχτούμε άτομα, καταστάσεις, που υπό κανονικές συνθήκες δε θα επιλέγαμε. Αν δεν υπήρχαν και αυτές οι διακοπές, ώστε να απομακρυνόμαστε από όλα αυτά, νομίζω δε θα άντεχα. Αναρωτιέμαι πως τα κατάφερναν οι σκλάβοι, ή οι υπηρέτες σε άλλες εποχές – μακρινές και όχι και τόσο μακρινές – που δεν είχαν τη δυνατότητα αλλαγής σκηνικού, παρά έκαναν τα ίδια και τα ίδια όλη τους τη ζωή μέχρι να πεθάνουν.
Στην ερώτηση «τι θα έκανες αν κέρδιζες πολλά χρήματα, ώστε να μπορείς να ζεις άνετα χωρίς να χρειάζεται να δουλεύεις» είναι μερικοί που απαντούν «θα συνέχιζα να δουλεύω στη δουλειά μου«.Σε αυτή την ερώτηση εγώ απαντώ: «θα είχα παραταιθεί την ίδια μέρα απ’τη δουλειά που κάνω για βιοποριστικούς καθαρά λόγους και θα έβρισκα ασχολίες και δραστηριότητες που θα γέμιζαν τη μέρα μου δημιουργικά, χωρίς όμως να με καταπιέζουν και να με εξαναγκάζουν παρά σε ελάχιστα σημεία.»
Πόσοι άνθρωποι στον κόσμο έχουν καταφέρει να κάνουν το χόμπυ τους εργασία που τους αποφέρει αρκετά κέρδη ώστε να μπορούν να ζουν από αυτό; Ελάχιστοι μάλλον, αλλά σίγουρα αυτοί είναι ή πρέπει να είναι ευτυχισμένοι. Θα κυλά η ώρα της δουλειάς ευχάριστα, δημιουργικά και θα τελειώνει η κάθε εργάσιμη μέρα με την αίσθηση ότι έχεις προσφέρει κάτι, ότι η ώρα πέρασε απίστευτα γρήγορα κι ότι ανυπομονείς την επόμενη να επιστρέψεις. Δε θα υπολογίζουν πότε είναι η επόμενη αργία, ή πότε έρχονται οι διακοπές και πόσες μέρες θα διαρκέσουν.
Φαντάζομαι δηλαδή, γιατί δεν ξέρω. Όσες δουλειές έχω κάνει κατα καιρούς όλες κυμαίνονταν από το βασανιστικό στη χειρότερη περίπτωση, μέχρι το υποφερτό στην καλύτερη περίπτωση. Ελάχιστες φορές μπορώ να πω ότι αισθάνθηκα ότι προσέφερα κάτι, ή ότι οι αποφάσεις ή οι κινήσεις μου έκαναν κάποια, έστω την παραμικρή, διαφορά σε ένα κάποιο σύνολο.
Αυτό που ψάχνω με λίγα λόγια είναι μια δουλειά με δημιουργικότητα, που να χρειάζεται μεράκι, πάθος και αγάπη για να την κάνεις. Άραγε υπάρχει τέτοια δουλειά; Φαντάζομαι πως ναι… αλλά μάλλον ποτέ δε θα μάθω… κι αυτό με μελαγχολεί..
Άραγε αν κάποιος μάθαινε ότι έχει λίγες μέρες σ’αυτή τη γη θα συνέχιζε να καταπιέζει τον εαυτό του με δουλειές, υποχρεώσεις, καθήκοντα και άλλα παρόμοια; Μάλλον όχι.. Άρα εμείς γιατί καταπιεζόμαστε συνέχεια;
Αυτά φυσικά δεν τα αποκαλύπτουν στα σχολεία όταν «επιλέγεις» τι να σπουδάσεις, ή πιο επάγγελμα να ακολουθήσεις. Σε αφήνουν να τα ανακαλύψεις μόνος σου στην πορεία. Αλλιώς δε θα υπήρχαν άτομα που να κάνουν τις απλές, επαναληπτικές, καθημερινές, μη-εναλασσόμενες, μη-δημιουργικές δουλείες – δηλαδή την μεγάλη πλειονότητα των επαγγελμάτων. Γιατί κακά τα ψέματα οι δημιουργικές δουλειές που προσφέρουν τη δυνατότητα ικανοποιητικού εισοδήματος είναι ελάχιστες και δεν μπορεί να τις κάνουν όλοι, γιατί μετά ποιοι θα κάνουν όλες τις άλλες χρήσιμες δουλειές σε μια κοινωνία;!
Τώρα που το σκέφτομαι φυσικά..αν δε δουλεύαμε άραγε θα εκτιμούσαμε τις διακοπές και θα τις περιμέναμε με τόση ανυπομονησία;
Ό,τι και να πω πάντως, όπως και να το σκεφτώ σε ένα καταλήγω:
Διακοπές και πάλι διακοπές! Αχ να’ρθουν επιτέλους ΣΥΝΤΟΜΑ!!
Ζηλιαρόγατα στην πόλη 