Έρωτας Αγάπη Εμπιστοσύνη

Πως είναι οι σχέσεις.. πως ξεκινούν.. σαν καράβια δυο άτομα μια νύχτα συναντιούνται στη μέση του πουθενά.. μπορεί να προσπεράσουν.. μπορεί να μείνουν κοντά, για να απομακρυνθούν γρήγορα.. μπορεί.. μπορεί… τόσα μπορεί.. Στην πορεία που ξεκινούν μαζί όλα γίνονται φωτεινά. Ο ένας είναι για τον άλλο φάρος που δείχνει την πορεία. Κάθε κουβέντα, σκέψη σημαντική.. κάτι που χρειάζεσαι πάση θυσία να μοιραστείς. Όλα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα.. μόνο ο άλλος έχει σημασία, αξία. Είναι όλος ο κόσμος, η γη, ο ουρανός, τα αστέρια, το σύμπαν ολόκληρο.

Ο έρωτας σε σπρώχνει να θες να μπεις μέσα στον άλλο, να τον κατασπαράξεις, να τον κάνεις δικό σου. Αίμα από το αίμα σου, σάρκα από τη σάρκα σου. Σε πονά που δεν είστε μαζί συνέχεια. Που δεν τον κουβαλάς. Που δεν τον αγγίζεις παντού. Η ερωτική πράξη σας φέρνει κοντά, τόσο κοντά. Όμως θες περισσότερο. Θες να γίνεις ένα μαζί του. Χρειάζεσαι να ενωθείς.. κυριολεκτικά μαζί του. Πονά το σώμα σου που είναι ξεχωριστό από κείνον. Υποφέρει.

Με τον καιρό.. με τη συνήθεια.. την τριβή… έρχεται και η αγάπη.. να ενισχύσει τον έρωτα. Να αφαιρέσει λίγο από το αχαλίνωτο αρρωστημένο του πάθος. Να του πάρει λίγη ένταση αλλά να του δώσει βάθος, υπόσταση, δυνατότητα διάρκειας. Αν είσαι συνέχεια απελπιστικά και απελπισμένα ερωτευμένος θα’σαι συνέχεια σαν άρρωστος. Ο έρωτας είναι μια γλυκιά αρρώστια αλλά αν γίνει χρόνιος καταντά βάσανο. Γίνεται ο άλλος πρόβλημα αντί λύση.

Αν όμως έρθει η αγάπη, η τρυφερότητα, το πίασιμο του χεριού, το κοίταγμα στα μάτια, το βλέμμα που κοιτά στην ίδια κατεύθυνση, το παράλληλο ταυτόχρονο βάδισμα.. η αγάπη είναι το απαραίτητο συστατικό που μπορεί να μην είναι αρκετό για να σας κρατήσει μαζί από μόνο του, αλλά χωρίς αγάπη δεν έχει νόημα να είστε μαζί έτσι κι αλλιώς.

Έπειτα είναι η εμπιστοσύνη. Στην αρχή ο έρωτας σε κάνει να διεκδικείς τον άλλο αχόρταγα κι ασταμάτητα. Παθιασμένα. Να ζηλεύεις το πάτωμα που πατά, τα σεντόνια που ξαπλώνει, όλους και όλες.. ο έρωτας σε φτάνει στα όρια του παραλογισμού. Στη συνέχεια με τον καιρό χαρίζεις την εμπιστοσύνη σου απλόχερα. Βλέπεις και νιώθεις ότι ο άλλος σε κοιτά στα μάτια, είσαι ο κόσμος του. Δεν έχεις λόγο να μην πιστέυεις.

Αν όμως.. αν… αν στην πορεία κάνει κάτι ο άλλος και η εμπιστοσύνη χαθει; Αν… αν… δεν είναι κάτι ξεκάθαρο.. αν είναι κάτι που ξέρεις ότι είναι κάτι… αλλά ο άλλος αρνείται πως αυτό το κάτι ήταν κάτι. Αν.. αν.. αν δεν το συζητά γιατί πιστεύει ότι δεν υπάρχει κατι για να συζητήσει. Αν.. αν.. αν για κείνον η ιστορία δεν υπήρξε ποτέ παρα μόνο στην φαντασία του… Κι εσύ παρόλαυτά, η επείδη έγιναν όλα αυτά – όχι δεν ήταν της φαντασίας σου όσο και να θες, να χρειάζεσαι να το πιστέψεις – εσύ χάνεις την εμπιστοσύνη.. Την χάνεις.. Γλυστρά μέσα απ’τα χέρια σου και πάει.

Αρχίζεις τότε να αμφισβητείς… πρώτα τον ίδιο σου τον εαυτό.. τις αντιλήψεις σου… τις ικανότητες σου… Σε διαβρώνει αυτή η αμφισβήτηση.. σε κουράζει… σε τρώει σαν το νερό τον βράχο. Μετά αμφισβητείς τον άλλο. Όλα ή σχεδόν όλα όσα λέει ή όσα κάνει. Νομίζεις ίσως ότι το κρύβεις καλά. Έλα όμως που το νιώθει κι ο άλλος..

Και τότε.. τότε να το! ΝΑ ΤΟ! Να το οικοδόμημα που κτίσατε μαζί. Να το που πάει.. πέφτει… διαλύεται. Αφαίρεσε εκείνος το πρώτο λιθαράκι και συ άργησες να το συνειδητοποιήσεις αλλά τον βοηθάς με την έλλειψη εμπιστοσύνης να το γκρεμίσει. Ποιος φταίει; Φταίμε κι οι δύο. Κανένας δε φταίει.

Τι σημασία έχει; Αν δεν ήμαστε μαζί κι ας είμαστε. Τι σημασία έχει;