Να αφεθώ

Η ζέστη μ’εχει κτυπήσει κατακούτελα. Τρικλίζει ο εγκέφαλος μου. Οι ώρες που περνώ στο γραφείο είναι εντελώς άσκοπες. Κάνω μηχανικές κινήσεις. Κοιτώ αποβλακωμένη την οθόνη του υπολογιστή. Έχω για desktop icon ένα φοβερό γαλάζιο από τη Σκόπελο. Το κοιτώ κάθε πρωί-μεσημέρι και ανυπομονώ να περάσει ο μαρτυρικός αυτός Ιούλιος να πάω διακοπές.

Οι διακοπές ήταν ευχή πριν κανένα δίμηνο, ήταν στόχος πριν κανένα μήνα, αλλά τώρα.. τώρα ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ! Επιτακτική ανάγκη. Δηλαδή ή θα πάω διακοπές ή θα πέσω κάτω, ξερή!

Ξέρω φυσικά ότι είναι μερικές μέρες και θα περάσουν μέχρι να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου. Αλλά απ’την άλλη ξέρω πως μπορείς να ζήσεις δυο ζωές, που λέει ο λόγος, σε πέντε μόλις μέρες. Κι οι διακοπες φέτος θα’χουν διπλάσια διάρκεια. Άρα ετοιμάζω τα εσωτερικά αποθέματα για ανεφοδιασμό, αφού έχουν εντελώς αδειάσει, στερέψει, εξαφανιστεί, ξεραθεί!

Τόσο πολύ θέλω μια αλλαγή από τη ρουτίνα που αισθάνομαι έτοιμη να παρατήσω τη ρουτίνα σύξηλη και να μη γυρίσω. Να ρίξω μαύρη (ή έστω φούξια που είναι πιο σικ) πέτρα πίσω μου και να μείνω να με σιγοτρώει το κύμα σε μια θεσπέσια ελληνική παραλία μέχρι να με ξεβράσει σε κανένα νησάκι. Να ξεχαστώ κι εγώ εκεί. Να γίνω ένα με τα βράχια και τα γίδια που βόσκουν και να αφεθώ.

fuschia pebbles

Να αφεθώ, να γίνω ένα στοιχείο της φύσης, απλό, νέο, ήρεμο, όμορφο. Ξεχασμένο σε μια τρικυμισμένη παραλία, παρέα με τα βοτσαλάκια, τα καβουράκια και τα φύκια.

βοτσαλάκια