Ζωή κι ανθρωπιά

Αναρωτιέμαι τι ιστορίες ταϊζουμε τον εαυτό μας και μετά τις πιστεύουμε. Τι ψευδαισθήσεις και τι αυταπάτες μας κυβερνούν. Ίσως και να’ναι απαραίτητες για να ζήσουμε..

Για παράδειγμα για να μπορείς να ζήσεις, να δημιουργήσεις, να κάνεις τη δουλειά σου κι άλλα πολλά πρέπει να ξεχάσεις ότι ο θάνατος παραμονεύει στη γωνιά κάθε στιγμή. Νομίζεις ότι όταν είσαι στο κρεβάτι σου ή στο σπίτι σου είσαι ασφαλισμένος αλλά αυτό είναι η ίδια αυταπάτη με αυτή που λέει ότι είσαι ασφαλισμένος οδηγώντας. Δεν είσαι σε καμιά περίπτωση. Οτιδήποτε κυριολεκτικά μπορεί να συμβεί και να πεθάνεις. Μια καρδιακή προσβολή, ένα τροχαίο, ένας καρκίνος.

Τι με έπιασε και τα σκέφτομαι όλα αυτά τα χαρούμενα καλοκαιριάτικα; Έβλεπα χθες ένα ντοκυμαντερ στο National Geographic για αεροπορικό δυστύχημα που έγινε το 1982. Οι άνθρωποι σώθηκαν όλοι στο τέλος, τόσο στο έδαφος όσο και στο αεροπλάνο. Αλλά φυσικά όσο συνέβαιναν αυτά τα γεγονότα κανενας δεν ήταν σίγουρος ότι θα σωθεί. Μάλλον οι περισσότεροι ήταν σίγουροι ότι θα πέθαιναν. Ένα αεροπλάνο στον ουρανό με τόσους επιβάτες και χωρίς κινητήρες. Ένα θαύμα τους έσωσε.

Αυτό το ντοκυμαντέρ με έβαλε σε σκέψεις. Όλα αυτά που μας αγχώνουν. Που φαντάζουν τόσο σημαντικά κι αξιοπρόσεκτα. Όλα αυτά δεν είναι σημαντικά στο τέλος. Τίποτα δεν είναι σημαντικό εκτός από τις σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω μας. Πρώτα τους ανθρώπους που αγαπάμε και έχουν σημασία για μας και μετά όλους τους άλλους.

Ο κάθε άνθρωπος όταν πεθαίνει άλλωστε τη συμπεριφορά του αφήνει σαν παρακαταθήκη πίσω του. Η υστεροφημία του (κάτι εξαιρετικά σημαντικό για τους αρχαίους Έλληνες) εκεί έγκειται στο τρόπο που συμπεριφέρεται, στο τι εκπέμπει προς τα έξω. Μπορεί να αφήσει περιουσιακά στοιχεία ή λεφτά αλλά κανείς δε θα τον θυμάται για αυτά αν ήταν ένας κακός ή απότομος ή προσβλητικός άνθρωπος.

Τελικά αυτό που αφήνει ο καθένας από μας πίσω του είναι την ανθρωπιά του ή την έλλειψη της.