Συχνά ακούω άτομα να λένε πόσο νοσταλγούν τα παιδικά τους χρόνια. Πόσο θα ήθελαν να είναι πάλι παιδιά και άλλα παρόμοια.
Δεν μπορώ να πω ότι συμμερίζομαι κάποια νοσταλγία για τα παιδικά μου χρόνια. Ίσα-ίσα θα προτιμούσα να μην τα θυμόμουνα. Σαν παιδί ζούσα μόνιμως σε μια ανασφάλεια, σε μια αβεβαιότητα. Ήθελα και βιαζόμουν όσο τίποτα άλλο να μεγαλώσω. Και μου έλεγαν αυτό που λένε συχνά στα παιδάκια «τώρα βιάζεσαι να μεγαλώσεις αλλά άμα μεγαλώσεις θα θέλεις να είσαι μικρή». Είχαν όμως απόλυτο λάθος αυτοί που τα έλεγαν αυτά.
Όχι δεν έχω αναπολήσει ποτέ τα παιδικά μου χρόνια. Ίσως μόνο πολύ σπάνια κάποιες συγκεκριμένες στιγμές. Όμως αγαπώ αυτό που είμαι τώρα και δε θα άλλαζα το τώρα ποτέ και με τίποτα για τα πρώτα χρόνια της ζωής. Όταν τις αποφάσεις τις έπερναν άλλοι. Όταν η φωνή μου δεν ακουγόταν. Όταν έπρεπε χωρίς να με ρωτήσει κανείς αν ήθελα, να παίξω το ρόλο του μεσάζοντα, σε μια κατάσταση που εγώ δεν επέλεξα. Όταν ήμουν στη μέση των καβγάδων. Όταν νόμιζα πως εγώ φταίω, άρα και εγώ μπορώ να κάνω καλά. Όταν έτρεχα να παράσχω πρώτες βοήθειες σαν να ήμουν εγώ η μάνα κι όχι το παιδί.. σαν να ήμουν νοσοκόμα.. σαν να ήμουν στήριξη.
Ε δεν ήμουν. Ήμουν παιδί! Πόσα κύματα δεν ξέσπασαν πάνω μου; Πόσα; Τα θυμάμαι και μελαγχολώ.
Όταν ακούω «τι ωραία όταν ήμασταν παιδιά» κάποτε κουνώ απλά το κεφάλι, αλλά τώρα τελευταία όλο και πιο πολύ λέω όχι δεν ήταν ωραία όταν ήμουν παιδί. Δεν μου άρεσε καθόλου. Κι ας φαίνεται πως έχω πληγές από τότε. Δε με νοιάζει πια. Πέρασα πολλά πολλά χρόνια να με νοιάζει. Να κρύβομαι.
Και φίλους/φίλες κολλητούς/ες έκανα άλλα άτομα που έχουν και κείνα πληγές. Είναι αλήθεια πως ο πόνος ενώνει. Φέρνει πιο κοντά. Γιατί πως να μιλήσεις και να σε νιώσει ένας αχαράκωτος, ατσαλάκωτος άνθρωπος. Μπορεί να προσπαθήσει, αλλά άλλο το μυαλό κι άλλο τα συναισθήματα. Λογικά δεν μπορείς να νιώσεις το πόνο του άλλου μόνο αν τον έχεις βιώσει ο ίδιος μπορεί να ξέρεις τι περνά. Πως αισθάνεται. Από που προέρχεται.
ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ δεν ήθελα να είμαι παιδί τότε και δεν θα ήθελα ούτε τώρα να γίνω παιδί. Τουλάχιστον δε θα ήθελα να περάσω ούτε μια μέρα από τη παιδική ηλικία που πέρασα. Και εκτός από αυτό δε θα ήθελα να περάσω ούτε την αβεβαιότητα, τις ανασφάλειες και τις φοβίες τις εφηβείας. Αν μπορούσα να επιλέξω θα επέστρεφα στα 18 και μετά από τότε δηλαδή που έφυγα από το σπίτι.
Ζηλιαρόγατα στην πόλη 
δεν ξέρω τι να σου γράψω. τα άσχημα βιώματα ή μας καταρακώνουν, ή μας πάνε πιο ψηλά, στην περίπτωση σου φαίνεται πως έγινε το δεύτερο. πάντως κι εγώ, αν θα γυρνούσα πίσω, στα 17 θα πήγαινα (τότε που έφυγα απ’ το σπίτι), όχι σε μικρότερη ηλικία. καλώς σε βρίσκω 🙂
καλωσόρισες κούνελε! σίγουρα παίζει ρόλο πως βλέπουμε και διαχειριζόμαστε τα άσχημα παιδικά βιώματα όταν μεγαλώσουμε. νομίζω σαν ενήλικες έχουμε σίγουρα περισσότερες επιλογές σε κάθε βήμα της ζωής μας είτε το βλέπουμε είτε το αγνοούμε καμιία φορά.
Αναμφίβολα τα προσωπικά βιώματα του καθενός τον κάνουν να διαμορφώνει και τις απόψεις του για όλα σχεδόν τα θέματα.
Εγώ από την άλλη προσπαθώ να μη ξεχάσω το παιδί που έχω μέσα μου έστω κι αν βαδίζω στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου! Αν το ξεχάσω κάποτε θα σταματήσω να ζω…απλά θα υπάρχω…
Δεν είναι λίγες φορές που περνάω το Κυριακάτικο πρωινό μου βλέποντας cartoons…και γελάω και περνάω όμορφα!
Καλό απόγευμα!
κι εμένα μ’αρέσουν τα cartoons ειδικά ο tom & jerry 🙂
καλημέρα!