μπλα μπλα

Ξεκινά σήμερα μια βδομάδα γεμάτη, με απόγευμα, πέντε μέρες χωρίς μια διακοπή ή κάτι να περιμένω. Το σκέφτομαι και με πιάνει κατάθλιψη. Η επόμενη αργία αργεί να’ρθει… Άσχημο να μην έχεις κάτι να περιμένεις, να προσδοκείς.

Χθες έβλεπα όνειρο ένα παιδί που δεν ξέρω, ούτε θα γνωρίσω ποτέ. Πηγαίναμε λέει βόλτα με το λεωφορείο της γραμμής. Αυτός καθόταν στην απέναντι θέση από μενα. Μιλούσαμε. Μετά έφτασα κάπου κι ήταν κι ο σκύλος μου μαζί. Τον περίμενα κι αυτόν να ΄ρθει αλλά δεν έλεγε να φανεί. Ήμασταν σ’ ένα χώρο σαν σπίτι ή σαν γκαλερύ κάτι με πολλά δωμάτια και πόρτες. Έτρεχα πίσω από το σκύλο μου που έκανε ζαβολιές. Σκεφτόμουν ότι αφού ήταν πίσω μου θα έφτανε όπου να ’ναι αλλά τίποτα. Μετά πήρα μια γνωστή μου τηλέφωνο και μου είπε ότι ερχόντουσαν (βασικά ενώ είμασταν στο ίδιο λεωφορείο μετά για κάποιο λόγο εκείνος βρέθηκε σε διαφορετικό που ήταν πίσω απ’το δικό μας) με το λεωφορείο. Περίμενα, περίμενα αλλά τίποτα.

Όταν περίμενα το λεωφορείο να ’ρθω δουλειά σκεφτόμουν ότι τελευταία (ίσως και πιο παλιά δεν ξέρω) δεν έχω τίποτα να πω στους ανθρώπους γύρω μου. Αν με ρωτήσουν τι κάνω θα πω καλά και μετά το μυαλό μου αδειάζει και δεν έχω κάτι να πω. Η αλήθεια είναι ότι έχω πράγματα να πω αλλά πέφτει η λογοκρισία στο ένα, στο άλλο και στο τέλος δε μένουν και πολλά, δηλαδή δεν μένει τίποτα. Αποτέλεσμα είναι να μένουν όλα όσα με απασχολούν μέσα μου και να με πνίγουν. Αρχίζουν τότε να με πιάνουν πόνοι από δω, πόνοι από κει. Όλα ψυχοσωματικά.

Σταματώ γιατί δεν έχω κάτι θετικό να γράψω