Είναι στιγμές που δεν έχεις όρεξη να κάνεις τίποτα, που δε θες να κινηθείς, δε θες να μιλάς, δε θες να έχεις οποιουδήποτε είδους επαφή με κανένα.
Είναι στιγμές που θες να κλειστείς στο καβούκι σου. Να ξεχαστείς, να μη σκέφτεσαι.
Μα δεν μπορείς.
Εξαναγκάζεσαι να πιέσεις τον εαυτό σου. Να κάνεις όλα όσα προσπαθείς, χρειάζεσαι να αποφύγεις.
Η πίεση σπάνια σου βγαίνει θετικά. Καταπιέζεσαι. Σπαραλιάζεις το μέσα σου. Κάνεις κουρέλι το ένστικτο σου στη προσπάθεια να κάνεις, να αποδώσεις, να ανταποκριθείς.
Τι άραγε σου κλέβει αυτή η συχνή και επαναλαμβανόμενη διαδικασία; Τι σου αφαιρεί; Τι σου αρπάζει ουσιαστικά..
Ζηλιαρόγατα στην πόλη 
Ξέρω τι λες, αλλά καμιά φορά αυτή η διαδικασία σε σώζει και από σίγουρη κατάθλιψη!
Μπορεί να νιώθεις ότι το έχεις ανάγκη, αλλά το να κλείνεσαι στο καβούκι σου δεν είναι πάντα και το καλύτερο πράγμα.
Καλή βδομάδα!
Καλημέρα! Ναι έχεις δίκιο. Σήμερα είμαι κι όλας καλύτερα. Αν ήμουν σπίτι δε θα ανέβαινα πιστεύω.
Καλή βδομάδα!
κάποτε ένιωθα συνέχεια έτσι, και μου λείπει, τώρα δουλεύω τόσο πολύ είμαι πολύ κουρασμένος τόσο πολύ που δεν έχω ούτε καν τον χρόνο για να μου περάσουν τέτοιες σκέψεις από το μυαλό.
όντως όταν έχεις πολλή δουλειά δεν έχεις χρόνο να νιώσεις την πίεση.. αλλά κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα αν καταπιέζεσαι το νιώθεις.. νομίζω..
Ή βγαίνεις και περπατάς στο πρωτοβρόχι ως να γίνεις μούσκεμα!
Αυτό έχει ένα καλό:Ξελαμπικάρει το μυαλό!
Κι ένα κακό : καταλήγεις μ ακροαστικούλια.. ΄(
Α ναι το ξέχασα ότι υπάρχει κάτι τόσο ανανεωτικό.. έλα όμως που εδώ έχει καμιά δυο βδομάδες να βρέξει… άρα τελώ εν αναμονή της βροχής που απ’ ό,τι άκουσα δε θα αργήσει να πέσει! Γιούπι!!!