Πόνος ανίκατε μάχαν

Μερικές φορές ισχύει εκείνη η πανάρχαια ρύση «το δε πνεύμα πρόθυμο η δε σαρξ ασθενής.» Δηλαδή θες να κάνεις κάτι, το φαντάζεσαι, το νιώθεις, σου πάει, αλλά δεν μπορεί να αποδώσει το σώμα σου. Και δεν είναι ότι με πήραν τα χρόνια. Καμιά σχέση, απλά το σώμα μου τελεί υπό καθεστώς ομηρίας του πόνου.

Πονάει η μέση μου. Αλλά όταν λέμε πονάει εννοούμε πονάει πραγματικά. Δεν μπορώ να κάτσω, να σταθώ, να χορέψω, να ξαπλώσω, χωρίς να’χω συντροφιά αυτό το ρημάδι τον πόνο.

Τσουπ εγώ από δω να του ξεφύγω, τσουπ κι αυτός κατά πόδας να έχει γίνει η σκιά μου. Ρε φύγε του λέω, ρε δε σε θέλω. Τίποτα! Εκεί ξεροκεφαλιά και πείσμα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ξεπροβάλλει το απαίσιο κεφάλι του και με κτυπά αλύπητα. Αλλά αυτή τη φορά το’χει παρακάνει. Υποφέρω πολύ, δεν μπορώ να κάνω μια φυσιολογική κίνηση χωρίς να πονώ.

Οι γιατροί λένε ότι όλοι οι άνθρωποι σε κάποια φάση πονάμε τη μέση μας, πληρώνοντας τη λάθος επιλογή των προγόνων μας να σηκωθούν και να σταθούν στα δυό τους πόδια. Δεν είναι φυσική η όρθια στάση του σώματος μας. Άρα κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, έρχεται ο πόνος στη μέση να μας το θυμίσει και να μας καλέσει να πληρώσουμε τα σπασμένα.

Αχ κάποτε η μεσούλα μου ήταν ελαστικότατη. Έκανα τούμπες, καθόμουν με το κεφάλι κάτω και τα πόδια ψηλά – η μέση εκεί άνετη, ευλύγιστη, ωραία. Πριν δυο χρόνια όμως ήρθε και με βρήκε για πρώτη φορά ο πόνος της. Με κτύπησε αλύπητα, αδησώπητα, ύπουλα.

Από τότε κάθε λίγους μήνες κάνει την εμφάνιση του ο πόνος, έτσι για να μου θυμίζει ότι τίποτα δεν είναι όπως παλιά.. κι είμαι μόνο στα πρώτα -άντα. Τι θα γίνει όταν θα πάω στα δεύτερα; Ούτε που θέλω να το σκέφτομαι!

Ύπαγε οπίσω μου πόνε κακέ!