Αχ αυτά τα δώρα!!

Αυτές τις μέρες βρέχει ασταμάτητα και κοντεύουν και τα Χριστούγεννα. Λέω να τρέξω να ψωνίσω δώρα αλλά για να’μαι ειλικρινής δεν ξέρω τι να πάρω… Στα προσφιλή μου άτομα τα’χω πάρει κατά καιρούς όλα.

Είναι κουραστικό αυτό το έθιμο με το δώρο.

Καταρχάς στον πατέρα μου έχω πάρει: βιβλία, κάλτσες, παντόφλες, γραβάτες, πουκάμισα, μπλεκτά πουλόβερ, κρασιά, ούζο. Τι να του πάρω φέτος ε; Όλα του τα’χω πάρει κι αν τον ρωτήσω θα μου πει το κλασσικό «δε θέλω τιποτα». Όμως εγώ θέλω κάτι να του πάρω…

Μετά η μάνα μου, της έχω πάρει: φουλάρια, λουλούδια, γλάστρες, μπλούζες, παντόφλες, σκουλαρίκια, κολιέ, βραχιόλια, τσάντες, πορτοφόλια. Τι να πάρω πάλι φέτος; Έτσι μου’ρχεται να της πάρω δωροκάρτα να πάει να διαλέξει μόνη της ό,τι θέλει..!

Στην αδελφή μου έχω πάρει: μαγιό, μπλούζες, παντελόνια, παντόφλες [αυτές οι παντόφλες έχουν γίνει δώρο παντού τελικά! :lol:], φορέματα, κοσμήματα, φο-μπιζού, βιβλία, dvd, πετσέτες όταν πρωτομετακόμισε στο νέο της σπίτι. Φέτος αφού θα φάμε στο σπίτι της λέω να της πάρω κάτι για το σπίτι..

Ο σύζυγος έχει πάρει: εννοείται παντόφλες 😆 παντελόνια, τζην, κάλτσες, μποξεράκια, πουκάμισα, θερμαντικές μπλούζες, παπούτσια, μπλούζες, σακάκια, cd, θήκες για το κινητό, κέρασματα σε εστιατόρια, αξεσουάρ ξυρίσματος…. Χμ τώρα που το γράφω δεν του’χω πάρει ποτέ τίποτα κρέμες περιποίησης προσώπου ή σώματος. Φυσικά αν τον ρωτούσα θα’λεγε ό,τι κι ο πατέρας μου, δηλ. «δε θέλω τίποτα, μόνο την αγάπη σου». Όμως εννοείται ότι θα του πάρω δώρα, είναι κι η ονομαστική γιορτή του αυτές τις μέρες άρα πρέπει να είναι περισσότερα τα δώρα..

Μετά πάμε στις φίλες. Κάποιες χρονίες κάνω και μου κάνουν, κάποιες άλλες απλά ανταλλάσσουμε ευχές. Φυσικά στις φίλες τα πράγματα είναι κάπως πιο εύκολα αφού τις ξέρω και με ξέρουν, άρα είναι γνωστό και τι θέλουν ή χρειάζονται. Αν και σ’αυτές κατά καιρούς έχω πάρει τα πάντα.

Ύστερα είναι τα ανιψάκια, τα παιδιά φίλων που όλο και κάτι σκέφτεσαι να τους πάρεις αλλά ανησυχείς κιόλας μπας και δεν το εγκρίνουν οι γονείς τους. Έχω μια φίλη που όποτε τη ρωτήσω τι να πάρω για τους κανακάρηδες της πάντα λέει «ρούχα» όμως τα παιδάκια της ποτέ δεν ενθουσιάζονται ή απλά χαίρονται με τα ρούχα. Τα παιδιά θέλουν παιχνίδια, το θυμάμαι κι από τον εαυτό μου όταν ήμουν παιδί. Παλία έπερνα και δώρα και παιχνίδια για να ικανοποιήσω και τους δύο, αλλά τώρα πέρνω μόνο παιχνίδια που φέρνουν χαρά στα μουτράκια των παιδιών κι ας μουρμουρούν οι μαμάδες πως «έχουν πολλά και τα σπάνε/ξεχνάνε γρήγορα».

Τώρα αν πρόκειται για μεγαλύτερα παιδιά, στην εφηβεία, τα πράγματα γίνονται ευκολότερα γιατί αυτά θέλουν χρήματα για να τα ξοδέψουν όπως θέλουν. Το θέμα άρα τίθεται πόσα να τους δώσεις; Αν δώσεις λίγα μπορεί να θεωρηθείς τσιγγούνης, αν δώσεις πολλά πως τα κακομαθαίνεις. Είναι λεπτές οι ισσορροπίες.

Αυτά τα βάσανα των δώρων τα Χριστούγεννα κι όχι μόνο. Γιατί μη ξεχνάμε είναι κι οι γιορτές και τα γενέθλια, κι άλλες ένα σωρό επέτιοι που επιβάλλουν ή όχι να προσφέρεις κάτι.

Τι καταναλωτική μανία και αρρώστια είναι τα δώρα τελικά.. ε;

Y.Γ. Άντε κλείνω να πάω για ψώνια δώρων 😉