Το τέλος της φιλίας

Πότε καταλαβαίνεις ότι μια φιλία πνέει τα λοίσθια; Ότι φτάνει ή είναι κιόλας στο τέλος της;

• Μήπως όταν είσαι το τελευταίο άτομο που μαθαίνεις ότι γνώρισε κάποιον κι έκανε σχέση;

• Μήπως όταν δε θέλει να σου πει τίποτα για ό,τι συμβαίνει στην προσωπική της ζωή;

• Όταν την βλέπεις όλο και πιο αραιά και όταν τη δεις δεν έχει καμιά όρεξη να σε ακούσει αλλά λέει μόνο τα δικά της;

• Όταν δε δέχεται να κάνει σχέδια μαζί σου, έστω για ένα απλό καφέ, μπας κι έχει κάποια καλύτερη πρόταση από αλλού;

Μερικές φορές οι φιλίες κάνουν το κύκλο τους και τελειώνουν φυσικά. Σταματά να υφίσταται αυτό που μας έφερε κοντά (σχολείο, πανεπιστήμιο) και σιγά-σιγά αλλάζουν οι ζωές μ ας κι απομακρυνόμαστε. Σε κάποιες σπάνεις σχέσεις κρατάμε όμως ακόμα επαφή, κι ας μη συναντιόμαστε πια, ακόμα κι αν η μια απ’τις δύο ζει σε άλλη χώρα.

Ύστερα είναι οι φιλίες που μοιάζουν να είναι για μια ζωή. Όντως κάτι στάθηκε αφορμή για γίνουμε φίλες, αλλά στην πορεία κτίσαμε κοινές αναμνήσεις, κοινούς δεσμούς κι έτσι εκείνα που μας χώριζαν έγιναν λιγότερα κι εκείνα που μας ένωναν πιο πολλά. Επιδιώκουμε και οι ίδιες να κρατήσουμε αυτή τη φιλία, την ονομάζουμε ‘αδελφική‘, τη θεωρούμε ιερή, σημαντική, ανεπανάληπτη. Προσπαθούμε να τη διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού, οι τονώτικες ενέσεις είναι συχνές κι η φιλία κρατιέται ζωντανή, ακμάζει. Τότε η σχέση αυτή χαρίζει χαρά, πνοή σ’αυτές που τη μοιράζονται, στις φίλες.

Όμως, κάποια στιγμή αρχίζουν τα σημάδια της παρακμής. Όσο κι αν στην αρχή τα αγνοείς, κάνεις πως δεν τα βλέπεις, πως όλα είναι όπως πριν, κάτι λείπει. Κι όσο αυτό που λείπει διογκώνεται αργά αλλά σταθερά καταπίνει ό,τι καλό. Γίνεται η φιλία συνήθεια, υποχρέωση. Κουράζει, καταντά φορτική. Κι όμως ακόμα και τότε αρνιέσαι ότι πάει κάτι στραβά, λες «οι σχέσεις αλλάζουν δε πάει να πει ότι η φιλία μας τέλειωσε». Όμως με τον καιρό τα ραγίσματα βαθαίνουν και κάποια στιγμή είναι ανεπανόρθωτα, τεράστια, ανυπέρβλητα. Η φιλία συχνά έχει τελειώσει προ πολλού. Αλλά ως τότε δεν το ομολογούσες πουθενά, ούτε στον εαυτό σου. Και «ξαφνικά» δεν είναι πια εκεί. Έχει αφήσει πίσω το ειδώλιο της αλλά η ίδια έχει φύγει.

Πονά η απώλεια της. Ειδικά όταν με τη φίλη μοιράστηκες πολλά. Έζησες τα καλύτερα σου χρόνια. Έχεις ένα σωρό αναμνήσεις που ήταν αναμνήσεις σας. Πονά το τέλος της φιλίας πιο πολύ κι από το τέλος μιας ερωτικής σχέσης, γιατί στην ερωτική σχέση οι εντάσεις, τα πάθη, τα λάθη είναι πιο εξώφθαλμα, πιο εμφανή. Στη φιλία η ζωή του ενός με τον άλλο υφαίνεται πιο σταδιακά, πιο ανεπαίσθητα, μα πιο βαθιά, με περισσότερες και πιο γερές ρίζες. Το ξερίζωμα τους λοιπόν πονάει, σε κάνει να υποφέρεις, να σφαδάζεις σιωπηλά. Γιατί όσο κι αν το αρνιούσουν για καιρό το τέλος κάποια στιγμή σε κοιτάει κατάματα.

Μπορεί να μην ξεκόψεις εντελώς αλλά τίποτα δε θα’ναι το ίδιο. Τίποτα.