Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο έλεγε ένα παλιό βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη κι είναι αλήθεια. Όλα όσα έχω ζήσει στο παρελθόν τα έχω κατά κάποιο τρόπο ωραιοποιήσει μέσα μου.
Ειδικά τον πρώτο μου έρωτα τον θυμάμαι ακόμα με νοσταλγία.
Δεν ταιριάζαμε με τον Κυριάκο. Ήταν ματαιόδοξος, επιδιξιομανής, έμενε με τους γονείς του, εκμεταλλευόταν ακόμα και τους φίλους του χωρίς ίχνος ενοχής. Όχι μόνο δεν τον θαύμαζα, αλλά τον αντιπαθούσα και λίγο.
Αν δεν υπήρχε στη μέση ο έρωτας, αυτό το δυνατό πράγμα που με κτύπησε κατευθείαν στο δόξα πατρί, μου ‘κλεισε μάτια κι αυτιά, τότε πολύ πιθανό να μην έκανα ούτε παρέα μαζί του. Πέρα από παλιοχαρακτήρας ήταν και ασχημούλικος, είχε μεγάλα αυτιά, πεταχτή μύτη και μέτωπο γεμάτο ρυτίδες. Καμάρωνε ότι έμοιζε στον Βούρο ενώ καμία σχέση, έμοιαζαν μόνο στο ύψος.. Εγώ φυσικά τότε με τον έρωτα στα μάτια τον έβλεπα όμορφο τρομάρα μου! 😆
Κι όμως, όσα αρνητικά κι αν υπήρχαν, έστω κι αν έβλεπα από την αρχή ότι αυτό το πράγμα δεν πάει πουθενά, παρόλα αυτά τον ήθελα. Με τραβούσε όπως τη μέλισσα το μέλι. Για όσο καιρό ήμασταν μαζί περάσαμε και καλά και άσχημα. Όμως πιο πολύ θυμάμαι τις όμορφες στιγμές παρά τις άλλες. Φυλάω μες το μυαλό μου εικόνες από κείνον, από πράγματα που κάναμε μαζί κι είναι όλα λουσμένα στο φως.
Τον πρώτο καιρό που χωρίσαμε τον αντιπαθούσα σφοδρά. Τώρα όμως, τόσα χρόνια μετά, τα συναισθήματα δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνο μια γλυκιά νοσταλγία και μια χαρά γι’ αυτή τη σχέση. Χαίρομαι που υπήρξε αυτός ο άνθρωπος στη ζωή μου γιατί οι αναμνήσεις που κρατώ με κάνουν να χαμογελώ, γιατί έμαθα πράγματα για τον εαυτό μου και τα θέλω μου, ωρίμασα συναισθηματικά κοντά του, ετοιμάστηκα για τις επόμενες σχέσεις που ήταν σημαντικότερες.
Η πρώτη αγάπη είναι και παντοτινή όντως. Έχει το κάτι διαφορετικό. Και δε μιλώ για παιδικούς έρωτες και ενθουσιασμούς. Μιλώ για την πρώτη σχέση.
Θυμάμαι τον είχα πάρει σπίτι μου στο πρώτο ραντεβού και του διάβαζα ποιήματα μου.. κι εκείνος καθόταν κι άκουγε! Σε ποια άλλη φάση μιας σχέσης θα κάναμε κάτι τέτοιο; Αυτή την τρυφεράδα, το απύθμενο ενδιαφέρον της αρχής χάθηκε μετά. Αυτό το κοίταγμα μες τα μάτια με τις ώρες. Όταν ό,τι έλεγε ήταν μαγικό, σημαντικό, μοναδικό.
Θυμάμαι και την πρώτη φορά που έμεινα σπίτι του. Πως ένιωθα όταν γυρνούσα πίσω στο δικό μου. Πετούσα στους δέκα ουρανούς, ένιωθα δυνατή, αήτητη. Έβλεπα το κόσμο με άλλο μάτι, αγαπούσα όλο το κόσμο, ήμουν χαρούμενη, ευτυχισμένη, τραγουδούσα. Νόμιζα ότι από κει και πέρα θα αισθανόμουν έτσι συνέχεια. Στην πορεία ανακάλυψα ότι αυτά που ένιωθα, ο ενθουσιασμός, η αθωότητα, το δόσιμο, ήταν μοναδικά.
Όταν πληγωθείς μετά είσαι περισσότερο επιφυλακτικός, μαζεμένος, πονηρεμένος. Γι’αυτό καμιά άλλη σχέση ποτέ δεν είναι σαν την πρώτη μάλλον. Γιατί εσύ ο ίδιος δεν είσαι τόσο ανοικτός κι δεκτικός όπως την πρώτη φορά. Είσαι διαφορετικός, κουμπωμένος μετά.
Ζηλιαρόγατα στην πόλη 
ή εσύ είσαι περίεργη ή εγώ είμαι περίεργος.
εμένα όλες οι σχέσεις μου (ακόμα και η πρώτη) μου έχουν αφήσει ένα αίσθημα ανουσιότητας και χαμένου χρόνου. Καμία σχέση δεν με έκανε αυτό που είμαι. Αντιθέτως όλες αυτές που δεν έγιναν ποτέ με διαμόρφωσαν.
Αν έπρεπε να βρω μια λέξη για την πρώτη μου σχέση θα ήταν αδύνατον. Η έκφρασή «μα τι σκεφτόμουν» από την άλλη, θα ταίριαζε γάντι.
Την λέξη ενθουσιασμό θα την έβαζα στην δεύτερή σχέση αλλά μάλλον θα έπρεπε να μην την είχα βάλει καθόλου μιας που αυτή η λέξη ήταν υπεύθυνη που έσπασα τα μούτρα μου.
Φυσικά υπήρχαν και λαμπρές εξαιρέσεις μόνο που δεν ήταν καθόλου κοντά στην αρχή (ούτε στο τέλος)
Αυτό που λες για χαμένο χρόνο το έχω ακόυσει κι από άλλους άντρες, αλλά ομολογώ πως δεν το καταλαβαίνω ακόμα-όσο κι αν προσπάθησαν να μου το εξηγήσουν. Εγώ πιστεύω ότι όλες οι εμπειρίες στη ζωή, ακόμα κι οι αρνητικές έχουν κάτι να μου δώσουν κάτι να μου μάθουν αρκεί να’χω αυτιά και μάτια ανοιχτά για να ακούσω και να μάθω.
Τώρα για τις σχέσεις που όπως λες δεν έγιναν ποτέ, τους ανεκπλήρωτους έρωτες, ναι και μένα ένας τέτοιος ‘έρωτας’ με διαμόρφωσε, γιατί ήμουν στην εφηβεία. Συνήθως πάντως τέτοιοι ‘έρωτες’ είναι έρωτας για τον έρωτα. Μ’άλλα λόγια ερωτεύτηκα πιστεύω τον ίδιο τον έρωτα κι όχι το άτομο, γιατί το άτομο ουσιαστικά δεν το ήξερα αφού δεν ήμουν και μαζί του ποτέ.
Πάντως όσες φορές και να έσπασα τα μούτρα μου δεν το μετανιώνω και θα έκανα ξανά όλα όσα έκανα όχι γιατί ήταν τέλεια ή πετυχημένα αλλά γιατί απο αυτά έπαθα και έμαθα. Τα λάθη μας μας διαμορφώνουν.
ναι, και από τις καλές και από της αρνητικές σχέσεις κερδίζεις πράγματα…τι γίνεται όμως αν δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Μια σχέση που το μόνο που θυμάσαι μετά από (λίγα χρόνια) ότι…»Α ναι ήμουν με αυτόν» και τίποτα άλλο.
Απλά ποτέ δεν ασχολούμουν με το σπορ του έρωτα…και ήμουν ανοιχτός σε οτιδήποτε συμπαθητικό ερχόταν από μόνο του. Αποτέλεσμα να μην έχω καμία εντύπωση για κάποια από αυτές που περάσαν.
Παρόλα αυτά τώρα πια διαμόρφωσα έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Δηλώνω ερωτευμένος αλλά δεν με ενοχλεί ούτε κατά διάνοια το αποτέλεσμα.
Υποθέτω ότι η προηγούμενη σχέση, κρίνεται πάντα με βάση την επόμενη.
Αν η επόμενη είναι χειρότερη, ωραιοποιούμε την προηγούμενη έστω κι’ αν είναι κι’ αυτή χάλια!
Αν η προηγούμενη ήταν χειρότερη, τότε λέμε (όπως πολύ σωστά είπε ο Tougo) «μα τι σκεφτόμουν;». 🙂
Γενικότερα, πιστεύω ότι έχουμε μια τάση να ωραιοποιούμε το παρελθόν επειδή δεν είναι εκεί να μας αποδείξει το αντίθετο.
Όπως ο μετανάστης που νοσταλγεί την πατρίδα του και θέλει να γυρίσει πίσω, ξεχνώντας πάντα ότι υπήρχε λόγος που αποφάσισε τότε να την εγκαταλείψει.
Lilith μου συμφωνώ, πάντα η προηγούμενη σχέση φαντάζει στα μάτια μας ‘τέλεια’ αν κάτι πάει στραβά στην τωρινή. Είναι ακριβώς όπως λέει ο τίτλος ‘οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο’. Ο χρόνος και η λησμονιά τις εξαγνίζει, τις ωραιοποιεί, τις ανυψώνει, έστω κι αν τις περισσότερες φορές δεν τους αξίζει τίποτα τέτοιο 🙂
κι εγώ γενικώς ωραιοποιώ τις παλιές μου σχέσεις… ίσως έχει να κάνει με το ότι δε σφάχτηκα με κανέναν τους -οκ, πλην ενός- αλλά συνολικά μπορώ να κοιτάζω πίσω και να λέω ότι ναι, έκανα επιλογές της προκοπής, για όσους είχαν και μια άλφα διάρκεια τουλάχιστον.
συμφωνώ και σ’αυτό που λες, μετά την πρώτη σχέση είναι δύσκολο να βρεις εκεινο το αγνό συναίσθημα ξανά γιατί εχει καεί η γούνα σου… μηχανισμός άμυνας!
όπως και να’χει, τώρα έχεις βρει την αγάπη σου και αυτό είανι που μετράει 🙂
Λυδια όλοι το κάνουμε τελικά γιατί μάλλον το χρειαζόμαστε. Ούτε γω θυμάμαι να σκοτώθηκα ή να βρίστηκα με κανένα αλλά μερικές φορές αυτά που έμειναν και δεν έχουν ειπωθεί πονάνε πιο πολύ από τα άλλα που βρήκαν τον αποδέκτη τους.
Σίγουρα σημασία έχει ότι τώρα βρήκα τον άνθρωπο μου 🙂
…ο έρωτας είναι τυφλός…και μας καθοδηγεί το συναίσθημα…(δυστυχώς)…!!!!
τυφλός, κουφός κτλ αλλά είναι απέραντα γλυκός και δε θα τον ήθελα αλλιώς 😉
..η πρώτη αγάπη μου είναι και παντοτινή..!!!!