Η Μαργαρίτα και η… άλλη

Στη δουλειά έχουμε μια κοπέλα, τη Μαργαρίτα που είναι πολύ ψηλή, πάνω από 1.80, πολύ όμορφη, έχει μακρυά, γυαλιστερά κατάμαυρα μαλιά, μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια, αισθησιακό στόμα και τέλειο σώμα. Πέρα από όλα αυτά τα άψογα χαρακτηριστικά της έχει και φοβερή αυτοπεποίθηση. Είναι από τα άτομα που όταν μπαίνει σε ένα δωμάτιο σταματά η συζήτηση κι όλοι, άντρες και γυναίκες γυρίζουν να την κοιτάξουν. Αν περάσει από δίπλα σου στο δρόμο θα την προσέξεις, δεν υπάρχει περίπτωση. Εκπέμπει αυτοπεποίθηση σε αχτίνα χιλίων μιλίων. Προχθές πήγα να την περιγράψω σε μια νέα συνάδελφο που ζήτημα να την είδε μια φορά όλη κι όλη, αλλά άκουσε να μιλάνε για αυτήν και πριν τελειώσω τη κουβέντα μου λέει «μιλάς για τη Μαργαρίτα;» Τόσο πολύ ξεχωρίζει η Μαργαρίτα και επαναλαμβάνω δεν είναι μόνο η εμφάνιση της που την κάνει να ξεχωρίζει αλλά και το ότι ξεχυλίζει από αυτοπεποίθηση. Ίσως κάποιοι να σκεφτούν τώρα «λογικό είναι αφού είναι τέτοια γκομενάρα» κι όντως θα συμφωνήσω ότι είναι λογικό, αλλά όχι απαραίτητο..

Στη δουλειά έχουμε και μια άλλη πολύ όμορφη κοπέλα, την Ελένη. Είναι 1.70, αδύνατη με ολογάλανα σαν του ουρανού μάτια, όμορφα σαρκώδη χείλη, ξανθά μεταξένια μαλιά κι ωραίο κορμί. Την Ελένη κανένας δεν την προσέχει ιδιαίτερα. Δε λέω όλοι βλέπουν πως έχει όμορφα χαρακτηριστικά, όμως… δεν έχει καθόλου αυτοπεποίθηση. Για κάποιο λόγο που ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω, δεν πιστεύει καθόλου στον εαυτό της και τις δυνάμεις της. Για ό,τι κάνει χρειάζεται επιβεβαίωση και τις γνώμες πολλών για να αποφασίσει το παραμικρό. Έχει πολύ καλή καρδιά και γίνεται θυσία για τους γύρω της αλλά χάνεται ανάμεσα στους πολλούς.

Πιστεύω δεν είναι το ύψος ή η ομορφιά ή οτιδήποτε άλλο που κάνει τις δύο αυτές κοπέλες να ξεχωρίζουν τόσο, ώστε η μια να μη μένει απαρατήρητη κυριολεκτικά από κανένα, ενώ η άλλη να ανακατεύεται με το πλήθος και να μην ξεχωρίζει καθόλου. Είναι τόσο ουσιαστικό πράγμα η αυτοπεποίθηση.

Όταν κάποιος πιστεύει στον εαυτό του περπατά με το κεφάλι ψηλά. Χαμογελά στη ζωή και την αρπάζει απ’τα μαλιά. Πιστεύει πως όλα του τα χρωστά κι όλα τα δικαιούται. Αδράζει τις ευκαιρίες και προχωρά περήφανα μπροστά.

Αντίθετα όταν κάποιος δεν έχει αυτή τη ρημάδα την αυτοπεποίθηση περπατά με το κεφάλι σκυφτό, πιστεύει ότι χρωστά σε όλους, λέει πράγματα που δεν πιστεύει ίσα-ίσα για να ευχαριστήσει τους άλλους και σε τελική ανάλυση υποσκάπτει τον εαυτό του σε κάθε βήμα και φυσικά περνά απαρατήρητος.

Η αυτοπεποίθηση κτίζεται στην παιδική ηλικία κι αυτή είναι η εξήγηση που δίνω για το λόγο που η Ελένη περνά απαρατήρητη. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης της ίσως να ήταν λογική αν είχε κάποιο εμφανές πρόβλημα, κάποια αναπηρία, αν ήταν ιδιαίτερα παχουλή, ή κοντή, ή άσχημη, ή είχε κάτι τελοσπάντων που η κοινωνία πιστεύει ότι βγαίνει από τα «κανονικά» πρότυπα. Όμως αυτή η έλλειψη στην περίπτωση της είναι τελικά προφανές ότι πηγάζει από μέσα της. Δεν ξέρω λεπτομέρειες, αλλά νομίζω κάτι θα συνέβηκε όταν ήταν μικρή που είτε της μείωσε την αυτοεκτίμηση της είτε της την αφαίρεσε εντελώς. Αποτέλεσμα είναι τώρα που κοντεύει τα τριάντα της να έχει μπει σε ένα φαύλο κύκλο υπονομεύοντας τόσο συχνά τον εαυτό της που της έχει γίνει πλέον συνήθεια να βασίζεται στις γνώμες άλλων χωρίς να μην πιστεύει καθόλου στις δικές της δυνάμεις.

Εσείς τι νομίζετε; Έχετε αυτοπεποίθηση; Γενικά στους ανθρώπους δεν είναι το πιο ελκυστικό χαρακτηριστικό τους να πιστεύουν στον εαυτό τους;