Όλοι κι όλες λίγο ή πολύ έχουμε παρακολουθήσει τι γίνεται τις τελευταίες μέρες στην τηλεόραση, τον τύπο και το Ιντερνετ για το χωρισμό της Ελένης Μενεγάκη και δεν έχει νομίζω νόημα να ασχοληθώ κι εγώ μ’αυτό.
Με αφορμή όμως τον χωρισμό βγήκαν ή έπεσαν κάποιες μάσκες από αρσενικές και θηλυκές κατίνες. Ειδικά πρόσεξα ότι οι αρσενικές κατίνες έτρεφαν προφανώς από παλιά ιδιαίτερο μένος και μίσος εναντίον μιας γυναίκας που έκανε τη δουλειά της για χρόνια με θετικά αποτελέσματα. Βρήκαν λοιπόν αφορμή τώρα που είναι κάτω και την κτυπούν αλύπητα με την αισχρή και ποταπή γλώσσα και προσωπικότητα που αποπνέουν νομίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο «θα ανοίξουν τα μάτια του κόσμου» και θα δείξουν τι καλοί δημοσιογράφοι είναι, όταν στην πραγματικότητα αυτό που αποδεικνύουν περίτρανα με τη συμπεριφορά τους αυτή είναι τι ελεεινοί και ουτιδανοί είναι οι ίδιοι.
Αυτό που μου έκανε τη χείριστη εντύπωση είναι ειδικά ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρεται ο δήθεν «σοβαρος» δημοσιογράφος του πρωινού του αντένα, ο οποίος θεωρεί καλό να ασχολείται με το θέμα γιατί πουλά. Ασχολείται όμως απαξιώνοντας και λέγοντας υποτιμητικά σχόλια (που είναι εις γνώση του ότι θα αναπαραχθούν) για τα άτομα και την όλη ιστορία. Υποτίθεται ο συγκεκριμένος κύριος (τουλάχιστον έτσι έλεγε στις εκπομπές του) ότι εκτιμά την Ελένη, όπως την έλεγε τότε. Δήλωνε μάλιστα ότι την «αγαπούσε». Προφανώς όλες οι παλιότερες δηλώσεις του ήταν στο πλαίσιο της λυκοφιλιάς που διατηρεί με πολλά άτομα του χώρου.
Όμως ο εν λόγω κύριος για χρόνια μας πουλά το πρότυπο του ειλικρινούς και έντιμου ανθρώπου και προσωπικά εγώ μέχρι τώρα το πίστευα αυτό. Είναι ξεκάθαρο ότι έπεσα πολύ έξω κι ότι αρέσκεται να τρώει τις σάρκες όποιου τύχει να είναι κάτω, να τον μασά και να τον φτύνει σε μια προσπάθεια να έχει ίδιον όφελος. Πιστεύει ότι τα λέει έξω απ’ τα δόντια ενώ εκείνο που είναι ήλιου φαεινότερο είναι ότι ξεχειλίζει από υποκρισία και ψέμα ο ίδιος. Ίσως κάποτε να ήταν έγκριτος δημοσιογράφος, αλλά είναι πλέον εμφανές ότι έπαψε να είναι. Ένα φαίνεται να αγνοεί ή ξεχνά ότι
όποιος ανοίγει το λάκκο του άλλου πέφτει ο ίδιος μέσα.
Ζηλιαρόγατα στην πόλη 
Amelinia μου, ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει.
Η ιστορία αυτή μού θυμίζει το «Άρωμα» του Patrick Süskind… που ο ήρωας κατάφερε μετά από αμέτρητες προσπάθειες να κατασκευάσει το άρωμα που όταν θα το φορούσε οι άνθρωποι θα τον λάτρευαν και τελικά εξαιτίας αυτής του ακριβώς της ανακάλυψης, φαγώθηκε κυριολεκτικά από το πλήθος που τον… λάτρεψε λίγο περισσότερο από ότι θα έπρεπε. 🙂
Φιλιά πολλά!
Lilith η αναλογία με την ιστορία που αναφέρεις είναι ομολογουμένως πετυχημένη.
Όμως εγώ αναφερομαι σε όλους αυτούς τους σοβαροφανείς δημοσιογράφους που είναι υποκριτές υπερφύαλοι και στην τελική χειρότερες κατίνες από τις κατίνες που κουτσομπολεύουν ανοιχτά στα μεσημεριανάδικα.