Τι μαγικό που’ναι το ραδιόφωνο… Με ταξιδεύει.. με κάνει να ονειρεύομαι. Με γεμίζει με εικόνες, με αναμνήσεις που άλλοτε φέρνουν δάκρυα στα μάτια κι άλλοτε χαμόγελο στα χείλη.
Όταν ήμουν μικρή, κλεισμένη στο δωμάτιο μου ραδιόφωνο άκουγα απ’την ώρα που γυρνούσα σπίτι απ΄το σχολείο ως την ώρα που έπρεπε να φύγω ή να κοιμηθώ.
Όταν ήμουν φοιτήτρια περπατούσα στους δρόμους με ένα walkman στ’αυτιά κι η μουσική μ’έστελνε πολύ πιο μακριά από ότι τα πόδια μου μπορούσαν να με μεταφέρουν.
Από τότε που οδηγώ αυτοκίνητο με συντροφεύει στις διαδρομές που κάνω μόνη ή με παρέα. Σημαδεύει τις στιγμές, καθορίζει τα συναισθήματα, κατευθύνει το βλέμμα.
Σήμερα ανακάλυψα σταθμούς απ’τη πόλη που σπούδαζα κι ακούω ένα αγαπημένο σταθμό που’χω χρόνια ν’ακούσω. Ακούω κομμάτια που μου φέρνουν στο νου εικόνες, άτομα, το πως ένιωθα τότε. Όλα είναι τόσο διαφορετικά κι όμως είμαι ίδια..
Η μουσική μπορεί να κάνει τόσα πολλά, να αγγίξει μέρη απροσπέλαστα μέσα μου. Να με παρασύρει σε ταξίδια που αποφεύγω να κάνω, σε άτομα που σαν τιτανικοί βούλιαξαν μέσα μου και χάθηκαν παντοτινά μα ζούν στη θύμιση μου.
Η μουσική μου δίνει πνοή, μου θυμίζει ποια είμαι, τι θέλω..
Ζηλιαρόγατα στην πόλη 
Φοβερό το βίντεο και το κομμάτι!
Κι’ εγώ έτσι ακριβώς ήμουνα και ακόμα έτσι είμαι!
Και με το walkman… ακριβώς το ίδιο! 🙂
Είναι απίστευτο εν τω μεταξύ…
Χθες έγραφα ένα κείμενο για ποστ (που τελικά δεν έκανα) και έλεγα ακριβώς αυτό το πράγμα!
Ότι όταν ήμουν φοιτήτρια, ό,τι μου περίσσευε από χρήματα τα έτρωγα σε μπαταρίες για το walkman! 🙂
Στο σχολείο θυμάμαι που έγραφα στις κασετίνες μου και στα θρανία «Music is everything!».
Ακόμα το πιστεύω. 🙂
Φιλιά πολλά!
Κι εγώ μανία με τη μουσική από μικρή. Στα θρανία έγραφα στίχους από τραγούδια εγώ 😆
Φιλιά Λιλιθάκι μου!
Μας κρατά συντρόφια, δημιουργεί μυστήριο, αντέχει το ξενύχτι, πλέκει μελωδίες με την βελόνα του. Το ραδιόφωνο εκπέμπει μαγεία. Παντού και πάντα.
Το ‘πες πολύ όμορφα. Συμφωνώ απόλυτα. Γι’αυτό ονειρευόμουν να δουλέψω στο ραδιόφωνο.. ακόμα ελπίζω κάποτε να το κάνω.. αν μη τι άλλο να μου φύγει ο καημός!