∞

Παρακολουθώ απ’το παράθυρο μου τον κόσμο που τρέχει να πάει δουλειά. Ο δρόμος γεμάτος αυτοκίνητα, κίνηση φρικτή, κορναρίσματα εκνευρισμός.

Λίγο πιο πάνω ο ουρανός, το γαλανό κρυμμένο από λευκό-γκριζα σύννεφα. Τα πουλιά πετούν για την τροφή τους. Ο ήλιος λάμπει πάνω απ’τα σύννεφα.

Αναρωτιέμαι γιατί ξεχνάμε τόσο εύκολα ότι βρισκόμαστε πάνω σε μια πέτρα που κάνει ελλιπτικές στροφές στο διάστημα. Όταν θυμόμαστε πόσο μικρή κι ασήμαντη είναι η γη, τότε συνειδητοποιούμε πόσο μικροί κι ασήμαντοι είμαστε κι εμείς όλοι, με τα προβλήματα, τις αγωνίες, τα άγχη, τους φόβους μας.

Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα που να είναι πραγματικά σημαντικό σε σχέση με το γαλαξία, το σύμπαν, την απεραντότητα του, τα δισεκατομύρια χρόνια που υπάρχει, τη συμμετρία και το χάος που το διέπει, που όσο κι αν το ψάξουμε, όσο κι αν το μελετήσουμε εμείς, οι μικροί άνθρωποι, ποτέ δε θα το γνωρίσουμε σε όλες τις διαστάσεις, τις δυνατότητες, τα μεγέθη του.

Πάντα έβρισκα συναρπαστική την εξερεύνηση του διαστήματος. Παρακολουθούσα όλα τα ντοκυμαντέρ που έδειχνε στην ΕΡΤ για το θέμα και ένιωθα σα μια μικρή κουκκίδα σκόνης μπροστά στα διαστημικά μεγέθη και μέτρα. Μαθαίνοντας για το σύμπαν προσπάθησα και προσπαθώ να βάζω τα θέματα και τα προβλήματα που προκύπτουν στις πραγματικές τους διαστάσεις. Τίποτα δεν έχει τόση σημασία όση του δίνουμε. Μπορεί όντως να είμαστε ο καθένας το κέντρο του δικού του σύμπαντος μα στην πραγματικότητα η σημαντικότητα ολόκληρης της ανθρωπότητας ωχριά μπροστά στο απέραντο, το ατέλειωτο σύμπαν.

http://www.astrorhea.galeon.com