Μου λείπεις

Παλιά όταν έγραφα ένα γράμμα που ήξερα πως ποτέ δε θα στείλω στο τέλος το έσκιζα σε πολύ μικρά κομματάκια και το πετούσα. Οι λέξεις χωρίζονταν, τα κομματάκια το χαρτί έπεφταν σαν χαρτοπόλεμος στο καλάθι.

Τώρα, όταν γράψω ένα email που θέλω διακαώς, αλλά δεν τολμώ για χίλιους δυο λόγους να στείλω, απλά πατώ ένα discard κι εξαφανίζεται σαν να μην υπήρξε ποτέ. Δεν αφήνει ίχνη, δεν καταλήγει σε κάλαθο αχρήστων δεν ταξιδεύει ως τη χωματερή.

Μα είναι που μου λείπει ένα συγκεκριμένο άτομο, όχι η φυσική παρουσία του τόσο όσο αυτό που με έκανε να νιώθω, η σκέψη του, το ότι ήξερα ότι ενώ ήταν χιλιάδες μίλια μακριά με είχε στη σκέψη του. Αυτό που λείπει να είμαι στη σκέψη του, να μ’έχει στην έννοια του.

Τα δάκρυα τρέχουν αβιάστα και ο κόμπος που προσπαθώ να κατεβάσω με μεγάλες γουλιές καφέ δε λέει να φύγει.

Πως γίνεται να μου λείπει φωνάζει η λογική.

Κι όμως γίνεται. Έτσι νιώθω, θέλοντας και μη αυτή τη στιγμή.
Μου λείπει.

Και όλο γράφω mail για να του το πω. Κι όλο τα σβήνω. Γιατί και να του το πω σε τι θα οφελήσει; Θα μου απαντήσει είμαι σίγουρη πως με σκέφτεται. Αλλά μετά δε θα ξέρω αν με σκέφτεται λόγω του mail ή αν με σκεφτόταν και πριν.

Κι έτσι κάθομαι μες το γραφείο σαν χαζή και δακρύζω και τον σκέφτομαι και θέλω να τον αγγίξω.