Όπως είπα και παλιά η άνοιξη είναι μια περίοδος δημιουργικού παροξυσμού για μένα. Γράφω, σκέφτομαι, επαναπροσδιορίζω, επανακαθορίζω, προβληματίζομαι. Έτσι κι αυτή την άνοιξη έχω πέσει σε έντονο προβληματισμό για τη ζωή.
Χθες έτυχε να μιλήσω με μια γυναίκα που έχει ελάχιστο χρόνο ζωής και τρέχει να κανονίσει τι θα αφήσει πίσω στους δικούς της. Αυτό που με συγκλόνισε ήταν ο ρεαλιστικός τρόπος που αντιμετώπιζε μια καθημερινότητα που για πολλούς από μας θα ήταν δυσβάστακτη. Η φωνή της δεν πρόδιδε το πρόβλημα της, ίσα-ίσα είχε ένα αέρα αν όχι αισιοδοξίας τουλάχιστον θετικής αντιμετώπισης. Βρίσκεται σε μια ηλικία που θα ετοιμαζόταν να αφυπηρετήσει, να χαρεί τα παιδιά και τα εγγόνια της κι αυτή ετοιμάζει τη τελευταία πράξη της ζωής της.
Πόσο μικρά κι ασήμαντα μου φάνηκαν όλα μετά από αυτή τη συνομιλία. Τα άγχη μας, οι φοβίες, οι αγωνίες. Πόσο ασήμαντα είναι όλα αυτά. Τι θα έκανα άραγε εγώ αν είχα λίγους μήνες ζωής μπροστά μου; Δεν έχω ιδέα. Δεν ξέρω καν αν θα μπορούσα να αντιμετωπίσω με νηφαλιότητα και ηρεμία αυτή την προοπτική, όπως κάνει αυτή η γυναίκα. Δεν ξέρω αν θα έπεφτα σε βαριά κατάθλιψη, αν θα ήθελα να μιλήσω ή να σωπάσω εντελώς. Αν θα ήθελα να ξεσπάσω, ή να ηρεμήσω. Αν θα ήθελα να φύγω σε ταξίδι ή αν θα ήθελα να δουλεύω μέχρι να μην μπορώ άλλο.
Κανένας δεν ξέρει πως θα αντιμετωπίσει κάποιες καταστάσεις στη ζωή του και κανένας δεν ξέρει τι ψυχικά αποθέματα έχει ή του λείπουν. Στα δύσκολα νομίζω όλοι βγάζουμε ένα διαφορετικό εαυτό από τον καθημερινό μας. Άλλοι γίνονται μεμψίμοιροι, κλαψάρηδες, άλλο πάλι δείχνουν δύναμη κι αποφασιστικότητα. Ευτυχισμένος είναι αυτός που δεν χρειάζεται να βρεθεί ποτέ σε παρόμοια κατάσταση… αλλά θνητοί είμαστε όλοι. Κάποια στιγμή είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε είτε όχι ο θάνατος μας θα είναι μια πραγματικότητα που ίσως φέρει ανακούφιση, ίσως φόβο, ίσως λύπη, ίσως ένα σωρό άλλα συναισθήματα.
Πάντως έχω προσέξει ότι τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να δω τη μεγαλύτερη εικόνα, τα σημαντικά. Είναι άλλωστε εμφανές κι εδώ στις αναρτήσεις μου. Ίσως να συμβαίνει αυτό λόγω του ότι κάνω πολλά κι ασήμαντα που με αγχώνουν χωρίς λόγο και τα βλέπω στον ύπνο μου. Ίσως να με βασανίζουν όλα αυτά γιατί αν και πέρασαν πάνω από 3 χρόνια που έχασα ένα πολύ δικό μου άνθρωπο δε λέω να το ξεπεράσω και ώρες ώρες μου λείπει αφάνταστα η παρουσία του, η ασφάλεια που ένιωθα όσο ήταν κοντά μου. Όπως και να’χει νιώθω την ανάγκη να κάνω αλλαγές. Να ανανεώσω το μέσα και το έξω μου. Να αλλάξω την καθημερινότητα μου. Δυστυχώς κουράζομαι εύκολα και γρήγορα από την επανάληψη κι ενώ άλλους ανθρώπους τους παρηγορεί εμένα με ρίχνει. Θέλω το καινούργιο, το διαφορετικό, το άλλο να κάνει συχνές εμφανίσεις στη ζωή μου.
Ζηλιαρόγατα στην πόλη 