Πολυγραφότατη είμαι αυτό το μήνα. Φανερά και κρυμμένα κείμενα γράφω, όπως φανερά και κρυμμένα συναισθήματα αισθάνομαι.
Πάω να γράψω για ένα θέμα και το πάθος βρίσκει τρόπο και παρεισδύει παντού. Παντού παρόν το πάθος.
Ίσως να φταίει η άνοιξη δεν ξέρω, αλλά τα τελευταία χρόνια ζω αυτή τη περίοδο με σωματικό πόνο και λαχτάρα στη ψυχή.
Είναι λες και περιμένω κάτι; κάποιον; να’ρθει. Λες και γίνομαι όλη μια προσμονή.
Λες και βρίσκομαι καθισμένη σ’ένα παγκάκι ενός εγκαταλελειμένου σιδηροδρομικού σταθμού και περιμένω. Και αναμένω. Και προσμένω.
Ζηλιαρόγατα στην πόλη 
Πάθος ε; Καλό δεν είναι; Νομίζω για καλό μου το είπε χθες ένας φίλος… «Μ’αρέσει έτσι που παθιάζεσαι με διάφορα πράγματα… πρέπει να νιώθεις πολύ ζωντανή»
όχι πάντα, αλλά… το προσπαθώ! 🙂
Ναι είναι καλό όταν δε σε παιδεύει, σε βασανίζει σε παγιδεύει.
Πάντως ακόμα κι όταν τα κάνει όλα αυτά σε κάνει και νιώθεις ζωντανή συνέχεια σίγουρα 🙂
Καλά κάνεις και προσπαθείς Κίκα και καλωσήρθες!
Περιμένεις, αναμένεις, προσμένεις…
Το νιώθεις ότι είναι just around the corner, γι’ αυτό…
Θα έρθει, να είσαι σίγουρη!
Φρόντισε μόνο να είσαι έτοιμη γι’ αυτό.
Γιατί αν χαλαρώσεις υπερβολικά στο περίμενε και δεν προετοιμάσεις τον εαυτό σου, μπορεί να περάσει το τρένο και να μην μπορέσεις ν’ ανέβεις!
Γιατί αυτό το τρένο είναι πολύ γρήγορο και δε θα σε περιμένει ν’ αποφασίσεις! 🙂
Φιλιά πολλά και με γεια το καινούριο theme!
Ωραίο! Μ’ αρέσει πολύ το πορτοκαλί με το πράσινο. 🙂
Μα αυτό είναι στο περίμενε δεν μπορώ να χαλαρώσω. Από την άλλη δεν ξέρω τι και ποιον περιμένω… ίσως τον εαυτό μου να κάνει την πρώτη κίνηση… Θα δείξει.
Το νέο theme μου άρεσε και μένα για τα χρώματα που είναι άκρως ανεβαστηκά και χαρούμενα 🙂
Φιλιά Lilith μου!