Το φευγιό

Βρίσκομαι πάλι σε μια μεταβατική φάση στη ζωή μου. Όλα είναι ρευστά, όλα είναι πιθανά. Μ’αρέσουν αυτές οι φάσεις γιατί είναι ενδιαφέρουσες αν και πολύ αγχωτικές.

Γενικά είμαι άτομο που επιδιώκει τις αλλαγές, τις απολαμβάνω και τις επιζητώ. Δε θέλω να κάνω τα ίδια, μ’αρέσει να γνωρίζω νέα άτομα, να μαθαίνω νέα πράγματα, να προκαλώ τον εαυτό μου. Το καινούργιο με εξιτάρει, με ενθουσιάζει.

Μερικές φορές νομίζω ότι δε με νοιάζει πoιο θα είναι αυτό , φτάνει που θα’ναι καινούργιο, άγνωστη γη έτοιμη για κατάκτηση.

Ίσως κάποιος να σκεφτεί ότι έτσι δεν πας μπροστά γιατί όλο κάτι νέο κάνεις κι άρα δεν εμβαθύνεις στο παλιό. Εγώ όμως δεν σκέφτομαι έτσι. Το νέο είναι για μένα αυτό που με πάει μπροστά, που με δυναμώνει. Αν βαρεθώ κάτι που κάνω πάει δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνω καλά. Κι αυτό ανεξαρτήτως του πως το έκανα μέχρι τότε.

Στο σχολείο ήμουν έτσι. Όλα τα μαθήματα τα βαριόμουν φρικτά. Πάντα ήξερα πόσα λεπτά απέμεναν μέχρι το διάλειμμα. Κάθε μέρα έψαχνα κάτι να κάνω, κάτι να σκεφτώ για να απασχολώ το μυαλό μου, αφού τα μαθήματα του σχολείου αδυνατούσαν να το κάνουν αυτό. Μάλιστα έπλαθα φανταστικές ιστορίες στο νου μου και τις ξεδίπλωνα την ώρα της παράδοσης.

Ένιωθα ότι είχα ένα μυαλό φευγάτο που ποτέ δε αντέχει να ρίξει άγκυρα. Έτσι είναι και τώρα, χρόνια μετά το τέλος του σχολείου. Είμαι φευγάτη, αλλού γι’αλλού.

Φυσικά δε λέω αυτό έχει και τα αρνητικά του. Όμως εγώ δεν μπορώ να τα δω έτσι. Βλέπω κι αισθάνομαι μόνο τα θετικά. Θέλω πάντα να είμαι με το ένα πόδι εκτός, έτοιμη να φύγω, να την κάνω, να πάω παρακάτω, αλλού.

Το φευγιό για το φευγιό δηλαδή.

Φευγάτη στο μυαλό, την καρδιά, τη ψυχή!