Εφηβικό σκίρτημα

Ένα πρωί του Οκτώβρη του ’90 εκεί που καθόμουν βαριεστημένη στο προτελευταίο θρανίο της Γ2 μπήκε ένας κοντούλης τύπος, με μαύρα μαλιά καπελάκι που’ταν τότε της μόδας, μαύρα μάτια και μια λευκή ζακετούλα. Εμείς φορούσαμε στολή που ήταν γκρίζα και μπλε σκούρο. Άρα η λευκή ζακέτα ήταν εκτός τόπου και χρόνου.

Άδεια θέση είχε μόνο πίσω μου στο τελευταίο θρανίο, όπου καθόταν ένα άλλο αγόρι μόνο του. Εκεί τον έβαλε να καθίσει ο καθηγητής. Απ’την αρχή ο Χ. αποδείκτηκε πειρακτήρι ολκής. Μου τραβούσε τα μαλιά. Μου έπαιρνε το στυλό και δε μου το επέστρεφε. Με τσιμπούσε. Εγώ σπαζόμουν πάρα πολύ άσχημα. Έβαζα τις φωνές την ώρα του μαθήματος, με αποτέλεσμα να εισπράττω παρατηρήσεις από τους καθηγητές. Μέχρι τότε ήμουν ένα ήσυχο κοριτσάκι που μιλούσε λίγο στην ώρα του μαθήματος με τη διπλανή της. Απο τη στιγμή που εμφανίστηκε ο Χ. άλλαξα..

Όσο περνούσε ο καιρός ο Χ. με τσιγκλούσε όλο και παραπάνω. Μια μέρα μόλις κτύπησε το κουδούνι παρακολουθούσα απ’το παράθυρο μαζί με άλλες συμμαθήτριες μια καθηγήτρια που περνούσε με το πορτοκαλί αυτοκινητάκι της από κάτω. Οι άλλες μιλούσαν και γελούσαν. Έτσι όπως στεκόμουν νιώθω ξαφνικά δυο χέρια να μ’αγκαλιάζουν. Γυρνώ και τι να δω; Το πρόσωπο του Χ. σε απόσταση αναπνοής απ’το δικό μου. Πάγωσα! Δεν ήξερα πως ν’αντιδράσω. Οι άλλες δεν είχαν πάρει χαμπάρι. Μου χαμογέλασε, μου’κλεισε πονηρά το μάτι και με άφησε.

Τις επόμενες μέρες τα πειράγματα αυξάνονταν και ήμουν συνέχεια εκνευρισμένη. Μέχρι που μια μέρα έμεινα στο διάλειμμα μέσα στην τάξη κάτι να κάνω. Ήμουν μόνη μου και αρκετά ήρεμη. Θυμάμαι ότι είχε πολύ ήλιο και έπεφτε στο πρόσωπο μου και στο θρανίο φωτίζοντας το τετράδιο που έγραφα. Μετά από λίγο άνοιξε η πόρτα της τάξης, αλλά απορροφημένη καθώς ήμουν συνέχισα τη δουλειά μου χωρίς να γυρίσω να δω ποιος είχε μπει. Πέρασε κάποια ώρα και γυρίζοντας απότομα στο πίσω θρανίο τον έπιασα να με παρακολουθεί έντονα. Βασικά δε θα’ταν ίσως υπερβολή αν έλεγα ότι με κάρφωνε με το βλέμμα του. Ένιωσα κάτι περίεργο στο στομάχι και έχασα τα λόγια μου. Ένιωθα και άβολα που δεν ήταν άλλος κανείς στην τάξη και σηκώθηκα να φύγω. Εκείνος δεν έκανε άλλη κίνηση. Έμεινε εκεί να με παρακολουθεί μέχρι που βγήκα απ’τη πόρτα.

Κατ’ ευθεία έτρεξα και κλειδώθηκα στις τουαλέττες. Ένιωθα την καρδιά μου να κτυπά γρήγορα, την αναπνοή μου να’χει κοπεί και τα πόδια μου να μη με κρατούν όρθια. «Τι’ναι αυτό που μου συμβαίνει;» σκεφτόμουν αλλά απάντηση δεν είχα. Ένα ήξερα ότι ήταν μια αίσθηση ζαλιστική. Λες και ήμουν μεθυσμένη.

Τις επόμενες μέρες σταμάτησε να με πειράζει. Πήγαινα να σκάσω απ’το κακό μου. Αντί να ηρεμήσω και να χαρώ ένιωθα ότι μου έλειπαν τα λόγια του, τ’αγγίγματα του. Άρχισα να παρακολουθώ και να καταγράφω άθελα μου τις κινήσεις του, τις λέξεις του, τα χαμόγελα του. Για πρώτη φορά έγραψα στη ζωή μου ημερολόγιο «υπάρχει ένα αγόρι στην τάξη που μ’αρέσει. Τον λένε Χ. και είναι κούκλος!».

Με τον καιρό τον έβλεπα πια μέσα απ’τα μάτια της ερωτοχτυπημένης. Όταν έλειπε απ’το σχολείο όλα ήταν μαύρα για μένα. Η μέρα δεν περνούσε. Τον έψαχνα παντού το διάλειμμα. Σε μια φάση ανακάλυψα ότι πήγαινε και κάπνιζε μαζί με άλλους πίσω απ’το κυλικείο του σχολείου για να μην τον δουν οι καθηγητές. Έκανα βόλτες με τις φίλες μου και περνούσαμε συνέχεια απο κει για να τον βλέπω.

Μια μέρα μου είπε η μάνα μου να ανεβώ στην ταράτσα του σπιτιού να απλώσω ρούχα. Εγώ σκυλοβαριόμουν αλλά τι να κάνω ανέβηκα. Είχα απλώσει κανά δυο κομμάτια όταν ξαφνικά τον βλέπω να παίζει μπάλα στον πίσω δρόμο! Φορούσε θυμάμαι ακόμα και τώρα μια ολοκόκκινη φανέλα. Του φώναξα, σήκωσα το χέρι μου και τον χαιρέτησα υπνωτισμένη. Δεν το πίστευα ότι τον είδα εκτός σχολείου. Την άλλη μέρα μου είπε ότι εκεί είναι το σπίτι του… Χάρηκα απίστευτα. Μέναμε στην ίδια γειτονιά. Άρχισα να τον βλέπω συνέχεια να κυκλοφορεί με ένα μικρό μηχανάκι που οδηγούσε. Όποτε τον έβλεπα η καρδιά μου πετάριζε σαν πεταλούδα.

Συνεχίζεται…