Εφηβικό σκίρτημα..2

Συνέχεια από εδώ

Ο Χ. ήταν κακός μαθητής, έλειπε πολύ συχνά απ’το σχολείο κι όταν ήταν έκανε οτιδήποτε εκτός απ’το να παρακολουθεί το μάθημα. Όσο πιο πολύ τον ερωτευόμουν τόσο περισσότερο άθελα μου τον αντίγραφα. Εκεί που είχα μέτριους προς καλούς βαθμούς άρχισαν όλοι να πέφτουν κι έφτασα να κοπώ στα μαθηματικά. Ποτέ δε μου ξανάτυχε να κοπώ σε κανένα μάθημα. Όταν έλειπε εκείνος απ’το σχολείο ένιωθα ότι η μέρα δεν περνούσε. Άρχισα να κάνω κι εγώ κοπάνες. Κόντεψα να χάσω τη χρονιά απ’τις απουσίες.

Δεν είχα όμως κανέναν άλλο και τίποτα στο μυαλό μου. Σκεφτόμουν ότι αν άνοιγαν την καρδιά μου θα έβρισκαν το ονομα του χαραγμένο πάνω της. Γέμιζα σελίδες ημερολογίου για κάθε φορά που τον είδα. Για κάθε ματιά, κάθε χαμόγελο, κάθε νεύμα.

Μια μέρα στο μάθημα της γυμναστικής που συνήθως απόφευγε με διάφορες δικαιολογίες, έτρεξε κι έπαιξε ποδόσφαιρο με τους άλλους συμμαθητές μας. Όταν τέλειωσε ήταν λαχιανιασμένος και με πλησίασε εκεί που πήγαινα να φύγω και μου είπε ‘Κοίτα πως κτυπά η καρδιά μου’ και πριν προλάβω ν’αντιδράσω μου πήρε το χέρι και το έβαλε στο μέρος της καρδιάς του, πιέζοντας το εκεί για να διαπιστώσω του λόγου το αληθές. Κοκκίνησα και προσπάθησα να αποτραβήξω το χέρι μου αλλά το κρατούσε σφικτά. ‘Είδες;’ με ρώτησε κοιτώντας με στα μάτια και γω για να ξεφύγω είπα ένα ξεψυχισμένο ‘ναι’ τράβηξα το χέρι μου κι έφυγα για την τάξη αναστατωμένη.

Ο Χ. ήταν ένα όμορφο και άκρως γοητευτικό αγόρι. Δεν άργησα να συνειδητοποιήσω ότι δεν ήμουν η μόνη που δεχόταν τα πειράγματα και τα χαμόγελα του. Φλέρταρε με όλες ασύστολα και αρκετές συμμαθήτριες απ’την ίδια τάξη, αλλά κι από όλο το σχολείο ήταν τσιμπημένες μαζί του.

Κόντευε η 14 Φεβρουαρίου και αναρωτιόμουν αν θα ήταν καλή ιδέα να του στείλω κάρτα. Στο τέλος αποφάσισα να μην το κάνω γιατί ντρεπόμουν. Την μέρα εκείνη όμως το θρανίο του είχε γεμίσει από καμιά 20αρία κάρτες σε διάφορα μεγέθη, όλες σε ροζ ή αποχρώσεις του ροζ, με καρδούλες, αρκουδάκια, ζωάκια ‘I love you’. Μόλις το είδα όλο αυτό το συνοθύλευμα ζήλεψα τόσο που ένιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά που κράτησε όλη μέρα. Απ’την άλλη όμως ένιωσα και χαρά που δε διάλεξα να του στείλω κι εγώ κάρτα όπως τόσες άλλες.

Άλλωστε ένιωθα ότι όλα όσα αισθανόμουν δε χωρούσαν σε μια απλή κάρτα. Άρχισε να σχηματίζεται στο μυαλό μου η ιδέα να του γράψω γράμμα. Σ’ένα γράμμα θα είχα όλο το χώρο να επεκταθώ και να εκφράσω όλα όσα ντρεπόμουν να πω. Απ’την άλλη όμως φοβόμουν για τις αντιδράσεις του. Δίσταζα.

Όπως και να’χει πίστευα ότι έκρυβα πολύ καλά τα συναισθήματα μου. Δεν ήθελα να ξέρει κανείς πως ένιωθα. Δε μοιράστηκα με κανένα και καμιά τις σκέψεις μου για κείνον. Μια μέρα στο διάλειμμά καθόμασταν μια μεγάλη παρέα, αγόρια και κορίτσια και μιλούσαμε. Σε μια φάση η κουβέντα πήγε στον έρωτα και πετάγεται ένας συμμαθητής, ο Κυριάκος και λέει: ‘να μας πει η Αμελίνια, που’ναι φουλ ερωτευμένη με τον Χ.!’ Ήθελα αμέσως ν’ανοίξει η γη να με καταπιεί. Άρχισα να ψελλίζω ότι δεν ξέρει τι λέει και πως του ήρθε και τέτοια. Δεν τον έπειθα όμως με τίποτα. Οι άλλοι είχαν στο μεταξύ πεθάνει στα γέλια. Ήταν φαίνεται κοινό μυστικό πως ήμουν ερωτευμένη μαζί του.

Κάποιες μέρες μετά στο διάλειμμα είχε μαζευτεί όλη η τάξη στο θέατρο του σχολείου που’χε και μεγάλο πιάνο με ουρά. Εγώ πετάχτηκα στην αίθουσα να πάρω κάτι κι όταν γύρισα τον βρήκα να κάθεται στο πιάνο και να παίζει το Wonderful tonight του Eric Clapton. Ήταν όλοι μαζεμένοι γύρω απ’το πιάνο και τον άκουγαν σιωπηλοί. Στο σημείο που λέει «My darling, you were wonderful tonight» γύρισε και με κοίταξε στα μάτια κι εμένα που κόπηκαν τα πόδια, ζαλίστηκα.

Ο Χ. ήταν αυτοδίδακτος μουσικός. Πέρα απ’το πιάνο είχε διδάξει στον εαυτό του και κιθάρα. Εκτός απ’αυτά όμως τραγουδούσε με μια γλυκιά φωνή που μας παράσερνε και τραγουδούσαμε μαζί του τα τραγούδια που ξέραμε κι αγαπούσαμε. Όση ώρα ήμασταν εκεί στο θέατρο μπροστά από το πιάνο συνέχισε να τραγουδά και να με κοιτά. Δεν ήξερα τι να σκεφτώ, τι να πιστέψω.

Εκείνη τη χρονιά ανακοινώθηκε ότι μια οργάνωση θα έκανε διαγωνισμό για νέα ταλέντα και αναρωτιόμουν αν θα πάρει μέρος αφού το όνειρο του ήταν να γίνει τραγουδιστής. Όταν τον ρώτησα μου απάντησε αμέσως, μ’ ένα ναζιάρικο και παραπονιάρικο ύφος ‘Φυσικά και θα πάρω μέρος! Θα’ρθεις να με δεις;’. Εννοείται ότι ήθελα να πάω σαν τρελή. Όμως οι γονείς μου δε με άφησαν γιατί ήθελαν να με πάρουν μαζί τους σε ένα γάμο. Με κατεβασμένα μούτρα και πολλά νεύρα πέρασα εκείνο το βράδυ στο αυτοκίνητο του πατέρα μου ν’ακούω το διαγωνισμό απ’το ράδιο . Όταν ήρθε η σειρά του να τραγουδήσει πριν ξεκινήσει είπε «αφιερώνω το επόμενο τραγούδι σ’ένα κορίτσι που σημαίνει πολλά για μένα ..» κι άρχισε να τραγουδά. Αναρωτήθηκα αμέσως ποια να ήταν αυτή και ζήλεψα φρικτά. Δεν τολμούσα να φανταστώ πως εννοούσε εμένα, αν και το έλπιζα.

Δεν κέρδισε το διαγωνισμό αλλά από κείνη τη μέρα έφερνε συχνά κιθάρα μαζί του και στα διαλείμματα μας τραγουδούσε. Μια μέρα μάλιστα μας είπε ένα τραγούδι που το είχε γράψει ο ίδιος. Ήταν ρομαντικό και γλυκό. Μ’έκανε να ταξιδέψω. Ήθελα να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα.

Λίγο πριν τελειώσει η χρονιά, ένα διάλειμμα που πάλι τραγουδούσε με την κιθάρα αγκαλιά τον πλησιάσε μια πολύ όμορφη κοπέλα. Ήταν ψηλή, με μακριά ξανθά μαλιά και μεγάλα καστανά μάτια. Όση ώρα τραγουδούσε τον αγκάλιαζε το αριστερό της χέρι και όσο κι αν ζήλευα έλπιζα να ήταν κάποια συγγενής του. Όταν όμως τέλειωσε το τραγούδι έσκυψε και τον φίλησε στο στόμα. Και την φίλησε κι εκείνος.

Συνεχίζεται..