Δακρύζω μπροστά στις εικόνες που βλέπω από χθες.
Δακρύζω για τους ανθρώπους που πέθαναν τόσο άδικα.
Δακρύζω για τα λαμόγια που τη βγάζουν μια ζωή καθαρή.
Δακρύζω που κατάστρεψαν την Αθήνα.
Δακρύζω που κατάστρεψαν την Ελλάδα.
Δακρύζω που’χουμε ένα πρωθυπουργό που νιώθει ξένος στην Ελλάδα.
Δακρύζω που δεν θέλει να την υπερασπιστεί.
Δακρύζω που πάντα οι φτωχοί καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα.
Δακρύζω, πονάω, θλίβομαι βαθιά.
Υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ;
Θα πιάσουμε επίτελους πάτο;
Θέλω να ελπίζω ξανά.
Θέλω ο ήλιος ν’ανατείλει πάνω από μια χώρα που είναι έτοιμη στέκεται όρθια.
Θέλω να είμαι περήφανη για τη χώρα μου.
Ζηλιαρόγατα στην πόλη 
Όλοι μας θέλουμε να ελπίζουμε.. Όμως με τη σημερινή κατάσταση νομίζω δεν μπορούμε. Η πραγματικότητα δε μας αφήνει.
Αν δεν μπορούμε να ελπίζουμε τότε γιατί να ζούμε; Ελπίζουμε και ονειρευόμαστε για ένα καλύτερο μέλλον γάτα 🙂
Κρίμα…
Φόνος εκ προμελέτης λέγεται αυτό.
Και δε μιλάω για τα προχθεσινά θύματα.
Μιλάω για τη χώρα!
Την σκότωσαν, την κατέστρεψαν, με πρόθεση και μελετημένα!
Ας ελπίσουμε ότι έχει κάτι από Φοίνικα μέσα της…
Ότι θα καταφέρει να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της.
Μέχρι τότε…
Φόνος εκ προμελέτης ακριβώς.
Μακάρι να αναγεννηθεί από τις στάχτες της γιατί νομίζω ότι έχει πιάσει ήδη πάτο.
Καλημέρα!