Εφηβικό σκίρτημα 3

Συνέχεια από εδώ.

Την επόμενη χρονιά ο Χ. παράτησε το σχολείο και ερχόταν αραιά και που στο σχολείο. Συνέχισα όμως εγώ να γεμίζω σελίδες ημερολογίου γι’αυτόν. Τον έβλεπα στο σχολείο και στη γειτονιά αλλά είχα μάθει το τηλέφωνο του δυστυχώς (δε θυμάμαι πλέον πως) και τον έπερνα μόνο για να ακούσω τη φωνή του. Το χειρότερο ήταν ότι τις περισσότερες φορές απαντούσε η μάνα του και την ενοχλούσα τη γυναίκα. Δεν το συνειδητοποιούσα τότε και προφανώς δεν θα ήμουν κι η μόνη γιατί ποτέ δε φαντάστηκε ποια έκανε φάρσες για να κάνει κάτι γι’αυτό.

Τα χρόνια πέρασαν κι εγώ δεν έλεγα να ξεκολλήσω. Ίσως έφταιγε που δεν υπήρχε και κανένα νέο ενδιαφέρον. Είχα τις φωτογραφίες απ’το σχολείο και τις κοίταγα κι έκλεγα.. Μέχρι τη πρώτη χρονιά στο πανεπιστήμιο εξακολούθησα να είμαι ερωτευμένη μαζί του. Μου’χε γίνει σαν συνήθεια. Ουσιαστικά είχα μεγαλώσει με τη σκέψη του.

Την πρώτη εκείνη χρονιά λοιπόν όταν γύρισα στο πατρικό μου για τις γιορτές των Χριστουγέννων ανακάλυψα μια υπηρεσία που μπορούσες να πάρεις τηλέφωνο και να στείλεις ένα τραγούδι σ’αυτόν που αγαπάς χωρίς να πεις όνομα ή οποιοδήποτε άλλο στοιχείο και χωρίς να μάθει αυτός ποια ήσουν. Πέρνω κι εγώ (μη χάσω) και του αφιερώνω ένα καψουροτράγουδο μάλλον, ούτε που θυμάμαι πια. Για καλή μου τύχη όμως, ο τύπος είχε ένα φίλο του που δούλευε εκεί κι έτσι έμαθε το τηλέφωνο μου.

Στο μεταξύ εγώ είχα φύγει για Αθήνα. Παίρνει τηλέφωνο σπίτι μου, με ζητά και του λένε οι δικοί μου ότι λείπω. Τη στιχομυθία που ακολούθησε δεν την έμαθα ποτέ ακριβώς, αλλά ξέρω ότι περιελάμβανε βρισιές για το άτομο μου. Εγώ απλά δέχτηκα ένα τηλεφώνημα απ΄τη μάνα μου που με ρώτησε αν του είχα τηλεφωνήσει. Εγώ το αρνήθηκα κι εκείνη επέμενε μέχρι που τσαντίστηκα και τη ρώτησα που το πάει κι αναγκάστηκε να μου πει ότι είχε πάρει ο λεγάμενος και άφησε κάποιο ‘μήνυμα’ για μένα.

Μου κόπηκαν τα πόδια. Νευρίασα. Βγήκα απ’τα ρούχα μου. Και.. ω του θαύματος μου πέρασε το κόλλημα. Εντελώς όμως. Κατάλαβα ότι δεν άξιζε να σκέφτομαι ένα άτομο που ποτέ δε μου συμπεριφέρθηκε σωστά κι απο πάνω είχε και το θράσσος να με βρίζει. Γιατί εγώ πάντα ένιωθα ότι δεν τον παρενοχλώ (αν κι αυτό προφανώς έκανα) αλλά πίστευα ότι η συμπεριφορά του μου έδινε κατά κάποιο τρόπο το δικαίωμα να του τηλεφωνώ.

Με την απελευθέρωση μου απ’αυτή την ιστορία μπόρεσα να χαρώ τα φοιτητικά μου χρόνια. Να δω ότι υπήρχαν κι άλλοι άντρες. Να ερωτευτώ και να με ερωτευτούν. Να ζήσω ουσιαστικά. Άρα κατά κάποιο τρόπο του χρωστάω και το ξεκόλλημα μου απ’αυτόν όπως το κόλλημα μου παλιότερα. Αν δεν αντιδρούσε έτσι (και δεν τον κατηγορώ γιατί πολύ πιθανό κι εγώ έτσι ν’αντιδρούσα αν κάποιος ενοχλούσε την οικογένεια μου) εγώ δε θα είχα ξεκολλήσει απ’τους πρώτους μήνες που έφυγα για σπουδές.

Όταν λοιπόν τέλειωσε η ιστορία μέσα μου κατάφερα για πρώτη φορά να τη διηγηθώ σε 2 νέες φίλες που είχα κάνει. Κάτι εντελώς αδιανόητο για μένα μέχρι τότε, που ήμουν φοβισμένη και έκρυβα όλα τα μυστικά μου μπας και τα μάθει κανείς (έφταιγε φυσικά κι η μάνα μου που μου’λεγε συνέχεια ‘τα εν οίκω μη εν δήμω’).

Τότε που ήμουν κολλημένη είχα ένα ‘όνειρο’ για να τον εκδικηθώ. Να τον δω κάπου και να είμαι με άλλον. Έτσι για να νιώσω κι εγώ την ικανοποίηση. Εννοείται ότι με όσα μεσολάβησαν ξέχασα εντελώς αυτές τις σκέψεις. Όμως πως τα φέρνει καμιά φορά η ζωή, πριν κάποιους μήνες (κι αφού έχουν ήδη εντωμεταξύ περάσει 15 χρόνια) είχα πάει με τον άντρα μου σ’ένα νεό μαγαζί. Μόλις μπήκαμε μας είπαν ότι είχε καραόκε και συνήθως δε μας αρέσουν αυτές οι βλακείες για τουρίστες αλλά μείναμε. Κόσμο δεν είχε για να τραγουδήσει ‘εθελοντικά’ αλλά ήταν 2 άτομα που ήταν πληρωμένα απ’το μαγαζί για να τραβήξουν την προσοχή. Ένα απ’αυτά τα άτομα ήταν ο Χ. Μόλις τον είδα κατάλαβα ότι ήταν εκείνος γιατί δεν έχει αλλάξει καθόλου από τότε. Είναι το ίδιο κοντός, μελαχροινός, με τα μαλιά στο ίδιο στυλ κομμένα και χτενισμένα. Λες κι έχει κολήσει στις αρχές τις δεκαετίας του ’90 🙂

Σημασία δεν του έδωσα. Τραγουδούσε καψουροτράγουδα, όπως τραγουδούσε τότε. Λες και δε μεγάλωσε, λες και όλα όσα συνέβηκαν πριν τόσο καιρό γι’αυτόν ήταν ακόμα παρόν κι όχι παρελθόν. Σε μια φάση μάλιστα φώναζε για να ακούσει μάλλον όλο το μαγαζί, ότι θα’πρεπε να δηλώσει συμμετοχή στο x-factor. Άρα ακόμα νομίζει ότι έχει πιθανότητες να γίνει τραγουδιστής. Και τον λυπήθηκα τον καημένο. Έχει παραμείνει σ’αυτό το όνειρο τόσα χρόνια χωρίς να έχει πετύχει τίποτα αξιόλογο.

Συνειδητοποίησα όμως βλέποντας τον, ότι μου έκανε χάρη που δεν έγινε τίποτα μεταξύ μας. Δεν ταιριάζαμε καθόλου. Δεν έχει καμιά σχέση με τον τύπο του άντρα που μου άρεσε. Δεν είναι ενδιαφέρον σαν άνθρωπος και είμαι σίγουρη ότι αν του μιλούσα δε θα είχαμε τίποτα να πούμε. Είναι προφανές ότι οι «επιλογές» που κάνουμε στον πρώτο έρωτα πάνω είναι πολύ ανώριμες και ανάξιες να κρατήσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Άσε που θα έμενα φτωχή σε εμπειρίες και δε θα είχα ζήσει όλα όσα έζησα στο μεταξύ. Ίσως να έμενα κι εγώ κολλημένη στο παρελθόν και στα όνειρα των 14 μου χρόνων.. που στο μεταξύ θα είχαν γίνει εφιάλτες.

Στον έρωτα πάντως στην επόμενη, κανονική μου σχέση αντί να ξεκινήσω απ’το μηδέν ξεκίνησα απ’το -3 γιατί είχα ήδη χάσει εντελώς την εμπιστοσύνη μου στο άλλο φύλο κι έπρεπε ο άλλος να την κερδίσει χωρίς να φταίει που εγώ την είχα χάσει. Όμως αυτό στη πορεία δε μου βγήκε σε κακό.

Μ’ όλα αυτά κατέληξα πως ό,τι δεν είναι να συμβεί καλύτερα να μην το πιέζω να συμβεί γιατί σε καλό δε θα βγεί. Κάθε εμπόδιο είναι όντως για καλό στη ζωή κι έχω ένα σωρό παραδείγματα που το αποδεικνύουν περίτρανα.