Ντοναλτ Ντακ ολέ!

Από μικρή λάτρευω τον Ντόναλτ Ντακ. Από όλους τους ήρωες του Ντίσνευ αυτός που άρεσε πάντα. Που όλα του πάνε στραβά, που τον βασανίζει ο θείος Σκούρτζ αλλά αυτός εκεί στην τεμπελιά, την ανεμελιά και τις σκευωρίες του, που πάντα γίνονται μπουμεραγκ και τον κτυπούν στα μούτρα.

Πόσα γέλια δεν έκανα να τον παρακολουθώ να τρέχει, να προσπαθεί να ξεγελάσει το θείο Σκουρτζ, να βάλει σε τάξη τα άτακτα και πανέξυπνα ανιψάκια του Χιουι, Ντιούι και Λιούι και να γλυτώσει απ’τη μουρμούρα της Νταίζης 🙂

http://www.ehapa.de

Όταν πήγαινα στο περίπτερο πάντα αγόραζα ιστορίες του Ντόναλτ, αν και τότε όλα λέγονταν «μίκυ μάους» εγώ διάλεγα να έχει κάθε τεύχος τουλάχιστον μια ιστορία του. Αυτός κι ο Φέρθυ μου ο άλλος ανιψιός του Σκρουτζ μου άρεσαν πάρα πολύ. Και τώρα που θυμάμαι κι ο Ρομπαξ ο αιώνιος εχθρός κι ανταγωνιστής του Σκρουτζ που έλεγε συνέχεια «θα φάω το καπέλο μου» και συνήθως το έτρωγε σε κάποια φάση 😆

http://www.freefever.com/animatedgifs/cartoons/animated/donaldduck4.gif

Είχα πάρα πολλά τεύχη και ιστορίες με τον Ντόναλτ αλλά ένας γέρος περιπτεράς στη γειτονιά με το σύστημα που είχε επινοήσει κατάφερε να μου μειώσει σημαντικά τη συλλογή μου. Τότε δεν είχα δικά μου λεφτά παρά αυτά που μου έδιναν για το σχολείο. Αν ήθελα να πάρω «μίκυ μάους» έπρεπε να μου δώσουν οι γονείς μου. Εγώ διάβαζα γρήγορα τις παπιοπεριπέτειες και ήθελα αμέσως άλλες αλλά οι γονείς μου έλεγαν συχνά όταν τους ζητούσα «έχεις πολλά» κι έτσι έπεσα κι εγώ «θύμα» του παμπόνηρου περιπτερά.

Τι σύστημα είχε επινοήσει; Ότι μπορούσαμε να ανταλλάζουμε 2 «μίκυ μάους» με 1 που δεν είχαμε διαβάσει. Έτσι δεν χρειαζόμασταν λεφτά για να πάρουμε νέες ιστορίες, αλλά μειώνονταν σημαντικά αυτά που είχαμε χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Άσε που πολλά παιδιά δεν πρόσεχαν τα δικά τους κι ήταν σχισμένα ή χωρίς εξώφυλο κι άλλα τέτοια. Για χρόνια πήγαινα στον Πετρή κι αντάλλαζα τα μίκυ μάους μου. Έτσι τον φωνάζαμε ‘Πετρή’ χωρίς κύριο μπροστά κι ας ήταν πολύ γέρος, δηλαδή γύρω στα 60 αλλά εμείς 6-7 χρονών τον βλέπαμε υπεραιωνόβιο! 😆

Αν τα είχα πολλά απ’ αυτά τα τεύχη θα ήταν σίγουρα συλλεκτικά και θα μ’άρεσε να τα έχω να τα διαβάζω ακόμα και τώρα που μεγάλωσα.

Θυμήθηκα τώρα ότι αν δεν με έπαιρνε ο ύπνος έφτιαχνα ιστορίες με τον ντόναλτ στο μυαλό μου και τις έβλεπα με κλειστά τα μάτια νοερά, σαν κινούμενα σχέδια. Τόσο συχνά το έκανα αυτό που κάποια στιγμή άρχισα να βλέπω και όνειρα με τους πρωταγωνιστές τους. Ήταν πάντα ευχάριστα όνειρα και με έκαναν να γελώ.