Όταν κλείνεις τα μάτια πέφτεις..

Τι να κάνεις όταν νομίζεις ότι κάτι πάει να συμβεί και δεν μπορείς ούτε να το αντιμετωπίσεις ούτε να το σταματήσεις; Πως τα λόγια να χρησιμοποιήσεις για να προστατευτείς; Πόσα κάστρα να κτίσεις και μέσα τους να κρυφτείς, να οχυρωθείς, να ταμπουρωθείς πίσω τους. Πώς να μη νιώθεις τα σημάδια; Πώς να μην τα βλέπεις;

Μήπως όταν χαθεί η εμπιστοσύνη σε μια σχέση πρέπει αυτή να σταματά; Να μην προχωράει άλλο; Μήπως δεν έχει νόημα να παιδεύεις και να παιδεύεσαι μετά απ’αυτή τη μικρή αλλά τόσο μα τόσο σημαντική απώλεια;

Δεν ξέρω ειλικρινά δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι δε θέλω να βρεθώ σε ιστορίες και καταστάσεις που βρέθηκα άθελα μου μπλεγμένη πριν κάποια χρόνια. Αν και δεν ξέρω αν έχω όντως ξεμπλέξει ή αν «απλά» έχωσα τα πάντα κάτω από ένα χαλάκι νομίζοντας ότι αν τα αγνοούσα θα έφευγαν, θα εξαφανίζονταν, δε θα με απειλούσαν.

Έλεγα στον εαυτό μου ότι όλα έχουν ξεπεραστεί. Ότι μπόρα ήταν και πέρασε. Είναι όμως έτσι ή ήταν ιστορίες που τάιζα στον εαυτό μου με τη βία ελπίζοντας πέρα από κάθε ελπίδα να είναι αληθινές;

Κι έπειτα όταν ο άλλος θολώνει τα νερά; Όταν σε κάνει να αμφισβητείς όλα όσα βλέπεις, ακούς, νιώθεις; Τότε ποιον να πιστέψεις; Ποιον να εμπιστευτείς πέρα απ’τον ίδιο σου τον εαυτό;

Έπειτα έχω μάθει με τον δύσκολο τρόπο ότι η λογική ξεγελιέται, το συναίσθημα όχι. Κι όσες φορές μου έχει πει κάτι, κάθε φορά ήταν αληθινό, κάθε φορά είχε δίκιο. Κι όταν δεν το άκουσα κάθε φορά έφαγα τα μούτρα μου. Ακόμα κι όταν σφύριζα δήθεν αδιάφορα στον πόνο εκείνος υπήρχε και μου έδειχνε την αλήθεια.