Ο καημός της μάνας..

H μάνα μου και τις δύο φορές που ήταν έγκυος ήθελε διακαώς αγόρι. Σε μένα είχε ετοιμάσει και το γαλάζιο δωμάτιο, τα γαλάζια ρουχαλάκια, μου’χε και το όνομα έτοιμο. Ήρθα όμως εγώ κοριτσάκι και της χάλασα τα σχέδια. Στην αδελφή μου, έχοντας ήδη απογοητευτεί μια φορά, επέλεξε το κίτρινο για τα ρουχαλάκια (το δωμάτιο παρέμεινε γαλάζιο αφού ένα ήταν και για τις δυο) κι είχε κρυφές ελπίδες ότι θα ερχόταν ο πολυπόθητος γιος. Δεν της έκανε τη χάρη ο Θεός όμως και της έμεινε ο καημός.

Ίσως σε μένα να μεταφέρθηκε αυτός ο καημός γιατί όταν ήμουν μικρή ήμουν αγοροκόριτσο. Μ’ άρεσε να παίζω με αυτοκινητάκια, το γαλάζιο ήταν το αγαπημένο μου χρώμα κι έτρεχα στις αλάνες παρέα με τα αγόρια. Θυμάμαι πως δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί εκείνοι μπορουσαν να κυκλοφορούν γυμνοί απ’τη μέση και πάνω το καλοκαίρι κι εγώ έπρεπε να φοράω μπλούζα. Αφου κι εγώ στήθος πλάκα είχα σαν κι αυτούς. Δεν το χωρούσε το 4χρονο μυαλουδάκι μου.

Στην εφηβεία το γαλάζιο εξακολουθούσε να είναι το αγαπημένο μου χρώμα κι αν και καταλαβαίνα πλέον γιατί έπρεπε να φοράω μπλούζα, ακόμα θεωρούσα άδικο που τ’αγόρια μπορούσαν να γυρνούν στις γειτονιές μέχρι αργά το βράδυ κι εγώ έπρεπε να μαζεύομαι από νωρίς. Αυτοί έπαιρναν το ποδήλατο τους και πήγαιναν σε άλλες γειτονιές αλλά εμένα δε μ’αφηναν οι γονείς μου να πάω κι αυτό με έκαιγε. «Γιατί αυτοί είναι καλύτεροι;» αναρωτιόμουν και μ’ έπνιγε η αδικία.

Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια, μεγάλωσα, έφτασα σχεδόν τα 25 για να αρχίσω να χαίρομαι που είμαι γυναίκα, ν’αγαπήσω το ροζ, το κόκκινο, τις θηλυκές μου ιδιότητες. Ίσως γιατί συνειδητοποίησα ότι εμείς οι γυναίκες έχουμε περισσότερες ευκαιρίες στη ζωή να κάνουμε αυτά που θέλουμε.

Όπως και να’χει πολύ χαίρομαι που από μια ηλικία και μετά χαίρομαι που είμαι κοριτσάκι και έπαψα επιτέλους να ζηλεύω τα αγοράκια 😆

Φυσικά θα μπορούσα να κυκλοφορώ γυμνόστηθη κι έτσι ο βασικός λόγος που τα ζήλευα να εκλείψει 😉