Δε λες ευτυχώς;

Όταν ήμουν στην τελευταία τάξη του Λυκείου ήθελα διακαώς να περάσω στο πανεπιστήμιο για να φύγω απ’το σπίτι. Είχαμε και σχολές κοντά, αλλά εγώ ήθελα να πάω σε Αθήνα ή Θεσσαλονίκη για να απομακρυνθω απ’την οικογένεια και να αναλάβω μόνη μου τις ευθύνες μου.

Αρχές της χρονιάς που θα έδινα για το πανεπιστήμιο γνώρισα τον Γιάννη. Ήταν πολύ πιο μεγάλος από μένα δηλ. 24ων αλλά εμένα τότε μου φαινόταν λες κι ήταν 50 🙂 Και δούλευε σε μια ιδιωτική εταιρεία. Είχε και δικό του αυτοκίνητο.

Οι γονείς μου ήταν πολύ αυστηροί και δεν μπορούσα με τίποτα να του μιλήσω στο τηλέφωνο έτσι του’δωσα το νούμερο της γιαγιούλας μου και μιλούσαμε από κει. Μέχρι τότε δεν είχα ποτέ κάποια σχέση γιατί πέρα απ’τα φροντιστήρια και το σχολείο σπάνια μ’άφηναν οι γονείς μου να βγω εκεί που πήγαιναν όλοι της ηλικίας μου. Ή αν με άφηναν έπρεπε συνήθως να συνοδεύομαι και να γυρίσω τόσο νωρίς που σχεδόν δεν είχε νόημα να πάω.

Όπως και να’χει ο Γιάννης δε μου πολυάρεσε αλλά μ’άρεσε τρελά ότι του άρεσα πολύ εγώ. Τον έβρισκα στο σινεμά και μου άγγιζε το χέρι. Μου’λεγε πως είμαι κούκλα και φαινόταν στα μάτια του ότι το πίστευε. Με φλέρταρε και μ’έκανε να χαμογελώ. Γενικά μου ανέβαζε τη διάθεση.

Σε μικρή πόλη μένουμε και δεν άργησε να το μάθει η μάνα μου. Κι άρχισαν τα «τι τον θες εσύ αυτόν; Που είναι του Λυκείου, ενώ εσύ θα πας να σπουδάσεις» και τα λοιπά. Δεν μου απαγόρευσε να του μιλάω αλλά δε μ’άφηνε να πηγαίνω πουθενά με τις φίλες μου γιατί το ψιλιάστηκε ότι έτσι τον έβλεπα αφού μόνη μου δεν έβγαινα ποτέ.

Εγώ πείσμωσα αρκετά, όπως λέει σ’ένα τραγουδάκι ο Μητσιάς «το πάθος που διώκεται δεν πάει να επιδιώκεται». Έτσι κι εγώ άρχισα να γίνομαι πιο διαχυτική με τον Γιάννη. Του έσφιγγα το χέρι κι εγώ αντί απλά να το αφήνω να κρατά το δικό μου, του τηλεφωνούσα αντί να περιμένω να πάρει εκείνος και γενικά άρχισα να του δείχνω ότι ίσως και να ενδιαφέρομαι, ενώ πριν ήμουν απλά φιλική μαζί του.

Για βλεπόμαστε αναγκαζόταν πια να έρχεται στο σχολείο το διάλειμμα αφού πουθενά αλλού δεν κυκλοφορούσα μόνη. Μια φορά που δε θα ξεχάσω ήρθε αφού σχολάσαμε και προσπαθούσε να με πείσει να πάμε βόλτα με το αυτοκίνητο του. Εγω ήμουν ανένδοτη γιατί φοβόμουν ότι θα με δει κανένα μάτι και μετά θα μου απαγορεύαν και τις σπουδές οι γονείς μου. Στα πολλά που είδε κι απόειδε συνειδητοποίησε ότι δε με πείθει. Είχε στο μεταξύ αδείασει το σχολείο και μου λέει «πάμε στον πάνω όροφο να καθίσουμε να τα πούμε αφού δεν πας βόλτα με τ’αμάξι». Σκέφτηκα ότι δεν έγινε και τίποτα κι ανέβηκα. Αυτός όμως είχε στο μυαλό του να με φιλήσει κάτι που εγώ με την απειρία μου και ίσως και γιατί δεν ένιωθα το ίδιο, δεν το’χα ψιλιαστεί καθόλου.

Ανεβαίνουμε λοιπόν και μου λέει «βάλε τη σάκα σου κάτω», «γιατί;» τον ρωτώ εγώ αλλά την βγάζω και σκύβω να την αφήσω στο πάτωμα. Μέχρι να ανασηκωθώ είχε σκύψει πάνω μου με τα μάτια κλειστά και τα χείλη συνοφρυομένα. Τα χέρια του δε τα είχε ακουμπήσει στον τοίχο από πίσω μου έτσι που για να του φύγω έπρεπε να κάτσω κάτω και να προχωρήσω μπουσουλώντας. Όταν έκανα κλικ ότι πήγαινε να με φιλήσει ένιωσα μια τεράστια αηδία και έκανα την απαραίτητη μανούβρα για να τον αποφύγω.

Δεν κατάταβε πότε μετακινήθηκα ο καημένος ο Γιαννάκης. Τη μια με είχε σχεδόν στην αγκαλιά του κι ήταν έτοιμος να με φιλήσει και την άλλη με είδε να μπουσουλώ και να βρίσκομαι πίσω του!

Τι ακριβώς του είπα για να δικαιολογηθώ ούτε που θυμάμαι. Κατεβήκαμε μετά στην αυλή του σχολείου και περπατήσαμε λίγο μιλώντας ο Θεός ξέρει για ποιο θέμα. Σε μια φάση είπα ότι έπρεπε να γυρίσω γιατί θα με έψαχναν οι δικοί μου κι έφυγα.

Στο σπίτι ευτυχώς δεν είχαν υποπτευθεί κάτι. Εκείνος δεν μπορούσε να με βρει εκεί αλλά μόνο στης γιαγιάς μου. Δοκίμασε να με πάρει αλλά ποτέ δε με έβρισκε πια. Δεν ήθελα να τον δω ή να του πω τίποτα μετά το φιάσκο στην αυλή. Κατάλαβα ότι δεν μ’άρεσε καθόλου. Απ’την άλλη εκείνος κατάλαβε ότι με γούσταρε τρελά γιατί μετά από κάποιες μέρες την ώρα που γυρνούσα με τα πόδια απ’το σχολείο με βρήκε.

Επέμενε ότι ήθελε να μιλήσουμε και δε δεχόταν τις δικαιολογίες που του έλεγα με τίποτα. Στα πολλά αναγκάστηκα να μπω σ’αυτοκίνητο και με πήγε βόλτα. Στη διαδρομή μου είπε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι ήθελε να με παντρευτεί. Του είπα κατηγορηματικά ότι δε γίνεται γιατί θα πάω να σπουδάσω. Είχε έτοιμη την απάντηση ότι θα αρραβωνιαστούμε και αφού θα τον έχω να τον σκέφτομαι θα είμαι πιο συγκεντρωμένη στις σπουδές μου. Πήγαινε να μου το παρουσιάσει δηλαδή ότι θα ήταν και βοήθεια η εξ’αποστάσεως σχέση μας για τόσα χρόνια, γιατί είχε προσφερθεί να με περιμένει μέχρι να τελειώσω τις σπουδές.

Του είπα θα το σκεφτώ γιατί δεν δεχόταν άλλη απάντηση εκείνη τη στιγμή. Πάω σπίτι και μου βάζει τις φωνές η μάνα μου γιατί είχα αργήσει. Της ξεφουρνίζω λοιπόν κι εγώ την πρόταση του λεγάμενου για να πάθει σοκ και να μου απαγορεύσει να τον ξαναδώ για να ‘χω την τέλεια δικαιολογία να γλυτώσω… Και τι μου λέει η αγαπημένη μου μάνα; «Μήπως να το σκεφτούμε;»

Λες κι εγώ στα 18 είχα μοναδικό όνειρο να παντρευτώ! ΟΧΙ! ούρλιαξα και έφυγα τρέχοντας για το δωμάτιο μου. Την επόμενη τον πήρα τηλέφωνο απ’τη γιαγιά και του είπα ορθά κοφτά ότι δεν ήθελα να αρραβωνιαστώ, ότι ήμουν πολύ μικρή για κάτι τέτοια και καλύτερα να ξεκόβαμε. Σεβάστηκε την απάντηση μου και δε με ξαναενόχλησε ο Γιάννης.

Η μάνα μου όμως, μέχρι που παντρεύτηκα όταν τον θυμόταν μου’λεγε, εντελώς σοβαρά «Άραγε ήταν καλό παίδι εκείνος ο Γιάννης; Τι κρίμα που τον άφησες να φύγει» Μεγάλη τρέλα η μάνα δηλαδή. Στην αρχή μας κυνήγαγε και στην πορεία σκεφτόταν ότι έχασε το κελεπούρι!

Εγώ ποτέ δε μετάνιωσα την επιλογή μου. Μεγάλωσα και είχα πολλές εμπειρίες κατά τη διάρκεια των σπουδών που δε θ’άλλαζε με τίποτα. Έπειτα η ζωή είναι μεγάλη. Οι επιλογές των 18 δε θα γινόταν να με σημαδεύσουν μια ζωή με τέτοιο τρόπο. Άλλα μυαλά είχα τότε άλλα έχω τώρα. Άρα τι θα είχε γίνει μάλλον αν έμενα μαζί του; Να τσακωνόμασταν και να χωρίζαμε κάποια στιγμή. Στο μεταξύ όμως θα’χα χάσει τα καλύτερα μου χρόνια σε μια σχέση κουραστική, συνηθισμένη, βαρετή και με κάποιον με τον οποίο δεν ήμουν ερωτευμένη.

Χαίρομαι που δεν συμβιβάστηκα και που ακολούθησα τον ένστικτο μου ανοίγοντας τα φτερά μου μακριά από πρόωρους κι επώδυνους συμβιβασμούς.