To «αδελφάκι» μας..

Όταν ήμασταν μικρές εγώ κι η αδελφή μου είχαμε καημό να αποκτήσουμε ένα αδελφό. Θες ο καημός της μάνας μου που μεινε ανεκπλήρωτος, θες η απουσία ενός μωρού που θα μπορούσαμε να νταντεύουμε, είχαμε παθιαστεί να πείσουμε τους γονείς να μας κάνουν αδελφάκι για να παίζουμε.

Η μάνα μου όταν παντρεύτηκε τον πατέρα μου ήταν 36 χρονών, 8 χρόνια μεγαλύτερη απ’τον μπαμπά μου και μέχρι να κάνει την αδελφή μου ήταν 40. Έτσι όταν ζητούσαμε εμείς αδελφάκι μάλλον δε μπορούσε να κάνει ακόμα κι αν ήθελε. Όχι μόνο από άποψη βιολογίας, αλλά κι από οικονομική άποψη, αφού δούλευε μόνο ο πατέρας μου και τα έφερναν πολύ δύσκολα βόλτα.

Εμείς όμως ήμασταν παιδιά δεν καταλαβαίναμε από τέτοια, όχι πως ποτέ μπήκε στη διαδικασία να μας εξηγήσει κανείς οτιδήποτε. Απλά μας έλεγε όχι δε γίνεται ή κάτι τέτοιο και να σου εμείς να επιμένουμε και να παρακαλάμε.

Στα πολλά, που είδαμε κι αποδαμε υιοθετήσαμε εμείς ένα «αγοράκι» κι ησυχάσαμε… Ήταν ένα μεγάλο γαλάζιο παγούρι με βρύση που ερχόταν σετ με τη γαλάζια παγωνίερα. Το «αδελφάκι» μας καθόταν ανάμεσα μας σε κάθε ταξίδι με το αυτοκίνητο. Παίζαμε κι εμείς μαζί του και λέγαμε ότι είναι ο αδελφός μας, ίσως του δώσαμε κι όνομα δε θυμάμαι. Μοιραζόμασταν μαζί του τα παιχνίδια μας μες το αυτοκίνητο, του χαϊδεύαμε τα «μαλιά» (δηλ. το λευκό καπάκι) και γενικά του συμπεριφερόμασταν μες το αυτοκίνητο σαν ένα μέλος της οικογένειας μας. Ίσως μ’αυτό τον τρόπο να περνούσαμε την ώρα μας γιατί θυμάμαι ότι πάντα τα ταξίδια μου φαινόντουσαν βαρετά και τεράστια. Μια φορά μάλιστα θυμάμαι ότι «του» είχα φορέσει και τα ακουστικά του γουοκμαν για ν’ακούσει μουσική 🙂

Όταν μεγαλώσαμε σταματήσαμε να του συμπεριφερόμαστε σαν αδελφό μας αν κι εξακολούθησε να μας συντροφεύει στα ταξίδια μας για πολλά χρόνια ακόμη. Είμαι σίγουρη πως η μάνα μου ακόμα κάπου το’χει καταχωνιασμένο γιατί δεν πετάει ποτέ της τίποτα… αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο ποστ.. 😆