Lady D και τα λοιπά..

Σαν σήμερα πριν κάμποσα χρόνια πέθανε η Νταϊάνα. Ποια Νταϊάνα; Μα μια ήταν καλέ. Τεσπα. Θυμάμαι είχα πολύ συγκινηθεί και κολλησει μπρος απ’το χαζοκούτι να παρακολουθώ την κηδεία. Η μάνα μου βρήκε μάλιστα μια αφίσσα της σ’ ένα περιοδικό και την έβαλε στον τοίχο! Ναι ναι τέτοια τρέλα η μάνα μου με την Νταϊάνα, αφού είχε μια λάμψη πως να το κάνουμε. Άσε που την είχε μετά στον τοίχο για κάποια χρόνια κι έπρεπε να πεθάνει ή να κερδίσει κανένα μετάλιο κανένας άλλος για την παραμερίσει 😆

Την αμέσως προηγούμενη χρονιά η μάνα μου είχε αγοράσει τη βιογραφία της απ’τον Αντριου Μόρτον και με προέτρεπε να τη διαβάσω. ‘Σιγά μη χάσω το χρόνο μου με βασιλο-βλακείες’ σκεφτόμουν και δεν το ακουμπούσα το βιβλίο. Και με το που πέθανε να σου η Αμελίνια με τη βιογραφία της στο χέρι. Και να κοιτάω προσεχτικά τις φωτογραφίες, να σκέφτομαι τι καλή πλην τίμια που ήταν και λοιπές αηδίες.

Φυσικά δεν ήταν τυχαίο που ασχολήθηκα με το θάνατο της, ενώ με άφηνε παγερά αδιάφορη η ζωή της. Η μάνα μου πάντα μας έκρυβε ό,τι είχε να κάνει με το θάνατο, δήθεν για να μας προστατέψει. Κι εγώ από μικρό παιδί έβρισκα κι υιοθετούσα δικούς μου νεκρούς, για τους οποίους θρηνούσα. Έκανα αρχή με τον Έλβις (μην ακούσω βλακείες του στυλ «ποιος είναι ο Έλβις?» ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΛΒΙΣ!) κι από τότε όλο και κάποιο διάσημο φρεσκοπεθαμένο «υιοθετούσα». Ε κάπου εκεί χώθηκε κι φουκαριάρα η Νταίάνα μάλλον.

Μετά το θάνατο της, που είχε και έχει το μυστήριο που του αξίζει, άρχισαν οι υποθέσεις, οι υποψίες, οι έρευνες. Κι εκει εγώ, κολλημένη στο γυαλί και στις εφημερίδες να προσπαθώ να δω ποιος την καθάρισε. Γιατί περί τουτου ήμουν μαζί με τον πατέρα του Ντότι (του Αλ Φαγιέτ, αυτόν δικαιολογείστε να μην τον γνωρίζετε… σχεδόν) όλο και κάποιος τους ξεφορτώθηκε αφού έμπαιναν στο μάτι πολλών με τη ζωή τους, σκεφτόμουν.

Και μετά από κάποια χρόνια πήγε ο γαϊδουροκάρολος και παντρεύτηκε την καμήλα του και την έκανε «κυρία». Τι γελοία που είναι αλήθεια. Του ταιριάζει γάντι!

Εννοείται πως όλο και κάτι πιάνει το αυτί μου για τις μ*λακίες τους. Όχι πως ασχολούμαι μετά το θάνατο της Νταϊάνας αλλά μου την έσπασε η καμήλα. Α και οι γιοί της είναι ψηλοί κι ο ένας ωραίος. Ο πρώτος βεβαίως-βεβαίως γιατί ο δεύτερος έμοιασε στον απαισιότατο μπαμπάκα του, πως να γίνει ο καημένος ωραίος; Ε; Φυσικά είναι ο πιο ατακτούλης υποτίθεται..

Τώρα μπορεί να γεννήθηκε μέσα σας η απορία: παρακολούθησα το γάμο Νικολάου και Τατιάνας; Όχι βέβαια! είναι η απάντηση. Τόσο παγερά αδιάφορη με άφησε που προς στιγμής νόμισα ότι ο Ευγγελάτος ξαναπαντρεύτηκε την Στεφανίδου. Όχι για να μη νομίζετε πως είμαι και καμιά φιλοβασσιλική! Απαπαπαπα μακριά από μας όλοι αυτοί οι γαλαζοτιούτοι.

Πάντως μου φαίνεται απίστευτο ότι πέρασαν κι όλας 13 χρόνια από κείνο το καλοκαίρι που έβλεπα την κηδεία της Νταϊάνας. Ήμουν φοιτήτρια και ωωω τόσο ανέμελη και ξέγνοιαστη τότε. Όχι πως με τρώνε κι οι σκούτουρες τώρα, αλλά ήταν αλλιώς τότε, είχα όλο το καλοκαίρι και λίγο απ’το φθινόπωρο δικό μου. Άσχετο αλλά βασικό 😉