Με αφορμή ένα ποστ του φίλου writersblokc αποφάσισα να γράψω για τα κ*λόπαιδα.
Όταν ήμουν μικρή στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού μου άρεσε ένας συμμαθητής μου. Τον έλεγαν Αντώνη κι ήταν κ*λοπαιδο. Στην αρχή φαινόταν καλώς χαρακτήρας, χαμογελαστός, γεμάτος χιουμορ και μεγάλο πειρακτήρι… αλλά αποδείχτηκε κ*λόπαιδο. Το ότι κ*λοπαιδο δεν του φαινόταν με τη μια φυσικά. Έπρεπε να τον γνωρίσεις κάπως για να δεις κι αυτήν πλευρά του χαρακτήρα του.
Οταν πήγαμε γυμνάσιο ήμασταν ακόμα μαζί στην ίδια τάξη κι έτσι είχα την ‘τύχη’ να τον γνωρίσω καλύτερα. Ποτέ δε θα ξεχάσω τι έκανε μια μέρα καθώς επιστρέφαμε από εκδρομή. Ήμασταν στο λεωφορείο και τραγουδούσαμε διάφορα τραγούδια όλοι μαζί. Τότε είχε βγάλει ο Καρβέλας το τρομερό άσμα που ‘λεγε «μ’αρέσουν οι γυναίκες με μεγάλα στήθια!» Εγώ ήμουν κάπως πιο ανεπτυγμένη απ’ τις άλλες σ’ αυτό τον τομέα… Τι έκανε ο Αντώνης; Μου το αφιέρωσε και μου το τραγουδούσε με πάθος μαζί με τον Άρη ένα άλλο κ*λοπαιδο του σχολείου.
Στη τελευταία τάξη του γυμνασίου ερωτεύτηκα άλλο κ*ολοπαιδο. (Στον Αντώνη πλέον δεν έδινα καμία σημασία.) Τον έλεγαν Χρήστο κι ήταν κοντός και μελαχρινός. Ο Χρήστος ήταν αθεράπευτος γυναικάς. Όλες τις συμμαθήτριες μας αγκάλιαζε, μας φιλούσε στα μάγουλα και γενικά είχε μακριά χέρια. Εγώ όμως, αντί να δω το μ*λακισμένο του χαρακτήρα του και να κόψω δρόμο μ’ άρεσαν τα πειράγματα του και το ατσούμπαλο καμάκι του και τον ήθελα. Και δώστου κλάμα άμα περνούσαν μέρες να πατήσει στο σχολείο. Γιατί ήταν και χάλια μαθητής. Τόσο χάλια που παράτησε το σχολείο πριν τελείωσει η γ’ γυμνασίου! Τι του βρήκα; Μα ήταν κ*λοπαιδο! Τι άλλο ήθελα; Κόλησα κανονικά.
Το επόμενο κ*λόπαιδο το γνώρισα στο πανεπιστήμιο.. όχι δηλαδή πως σπούδαζε αυτός, εγώ ήμουν φοιτήτρια. Αυτός είπαμε ήταν κ*λόπαιδο κι είναι full time job για να ‘χει ώρα για σπουδές κτλ. Τον έλεγαν Κώστα κι ήταν 10 χρόνια μεγαλύτερος. Στην αρχή με κυνηγούσε ανελέητα κι εγώ τον έφτυνα. Δε μου άρεσε καθόλου. Είχε πετακτά αυτιά και πρόσωπο σαν τρολ – όσοι δεν ξέρουν τι είναι το τρολ ρίξτε μια ματιά εδώ 🙂 Tελοσπάντων στα πολλά άρχισα να τον βλέπω αλλιώς. Τότε εκείνος απομακρύνθηκε και το ‘παιζε άνετος κι αδιάφορος. Σκέφτηκα κι εγώ ‘ποιος νομίζει ότι είναι;!’ και σταμάτησα να ενδιαφέρομαι.. μόνο για να αρχίσει το κυνήγι εξ’ αρχής.
Για να μην τα πολυλογώ τα φτιάξαμε. Ήμασταν μαζί κάτι μήνες. Όμως σε κάποια φάση κατάλαβα τι μεγάλο κ*λόπαιδο ήταν και του ‘πα να χωρίσουμε. Μετά όμως -από ξεκάθαρη βλακεία- ξέχασα όλα όσα μου έκανε και του πρότεινα να ξαναπροσπαθήσουμε. Τι έκανε; Με την εκδίκηση στο μυαλό του δέχτηκε αμέσως χωρίς πως και γιατί να τα ξανάφτιαξουμε.. για να μου πει σε δυο βδομάδες εκείνος χωρίζουμε. Κι όταν χωρίσαμε φρόντισε να μάθω ότι με είχε απατήσει για να με πληγώσει ακόμα πιο πολύ. Κανονικό κ*λόπαιδο μέχρι τέλους.
Ευτυχώς μ’ αυτά και με εκείνα κατάφερα να ξεφύγω απ’τα πλοκάμια των κ*λόπαιδων και πλέον δε μου φαίνονται καν ελκυστικοί τις περισσότερες φορές.. απλά ανάξιοι ν’ ασχοληθώ μαζί τους.
Πρέπει να ομολογήσω όμως ότι ο συνδυασμός καλός άνθρωπος με λίγο κ*λόπαιδο μέσα στο μείγμα εξακολουθεί να με προσελκύει 😉
Ζηλιαρόγατα στην πόλη 
Πολύ πετυχημένο το σημείο που έβαλες και το λινκ για να δούμε το τρολ!
Πάνω στην περιγραφή, μπαίνεις και βλέπεις και το τρολ μπροστά σου και πέφτεις κάτω απ’ τα γέλια! 😆
Κοίτα, το ότι εμάς τις γυναίκες μας έλκουν τα κ*λόπαιδα, δεν είναι μυστικό.
Τα καλά παιδιά είναι πάντα αυτοί που ακούνε το «θα ήθελα να μείνουμε φίλοι». 🙂
Άλλο όμως το κ*λόπαιδο (που είναι το αντίθετο του «καλού παιδιού» και συνήθως είναι αρκετά ενδιαφέρον) και άλλο ο a**hole που λέει και η αγαπητή Carrie.
Κοίτα εδώ…
🙂
Αμά δεν έβαζα το τρολ πως θα σου ερχόταν η εικόνα του; 😆
Ό,τι υπάρχει διαφορά μεταξύ του ενός και του άλλου δεν το συζητώ… αλλά συχνά τα όρια δεν είναι ξεκάθαρα καθορισμένα και κάποιοι τα ξεπερνούν.
Είναι μεγάλο το θέμα κι η σειρά που λες φαντάζομαι το κάλυψε σε αρκετά επεισόδια, γιατί έχω παρακολουθήσει λίγα.
άτυχής η παρομοίαση με τα τρόλς Αμελίνια μου, γιά μένα δηλαδή, αφού τα λατρεύω τα τρόλς. Το πρώτο μου τρόλ μου το χάρησαν γύρω στο 1992 και το λάτρεψα αμέσως. Οσο γιά τα «παλιόπαιδα τ’ατίθασα» ή αλλιώς πως κ*oλόπαιδα, έ όλες όλο και κάποιο τέτοιο συναντήσαμε στην πορεία μας. Φιλιά πολλά Αμελίνια μου γλυκειά.
Πιπεροριζούλα δεν νομίζω να’ναι ατυχής γιατί ήταν κάπως γλυκός αν και άσχημος… όπως τα τρολς δηλαδή 😆
φιλάκια!
χαχα είναι σχολική αρρώστεια τα καλόπαιδα.. (για να αποφύγουμε τα *** δηλαδή!!)
την καλημέρα μου!
Mariel μακάρι να περιορίζονταν στο σχολείο τα συγκεκριμένα «καλόπαιδα». Υπάρχουν όμως παντού και πολύ μετά την αποφοίτηση!
καλημέρα!