Ο χρόνος και ο πόνος

Ο χρόνος και η αίσθηση του είναι έννοιες σχετικές. Όταν περνάς καλά κυλά και φεύγει τόσο γρήγορα που δεν τον προλαβαίνεις. Όταν περνάς άσχημα ή βαρετά αρνείται να κυλήσει, σταματά, σέρνεται – δεν προχωρά με τίποτα. Ειδικά αν αρχίσεις να κοιτάς το ρολόι το’χεις χάσει το παιχνίδι – μόλις αρχίσεις να το κοιτάς θα κολλήσουν οι λεπτοδείκτες και θα επιμένουν πεισματικά να μην κινηθούν.

Στη δουλειά όταν παράγω έργο, όταν τσακώνομαι, όταν πνίγομαι, τρέχω, αγωνιώ, αγχώνομαι, μιλώ, γελώ, κανονίζω τότε νιώθω ζωντανή, ότι προσφέρω ότι είμαι χρήσιμη, απαραίτητη σημαντική. Έτσι περνά κι η ώρα γρήγορα και δεν καταλαβαίνω πότε ήρθε η ώρα να φύγω.

Όταν όμως είναι μια περίοδος κάπως ήσυχη, που έχω δουλειά αλλά τίποτα πιεστικό τότε με πιάνει βαρεμάρα και δε θέλω να κάνω ούτε τα λίγα. Δεν είναι ότι λατρεύω το άγχος, κάθε άλλο, απλά θέλω να’χω πολλά να κάνω. Όταν δεν έχω βαριέμαι, η ώρα δεν περνά, οι σκέψεις κλίνουν προς την απαισιοδοξία…

Τότε είναι που ψάχνω εξόδους διαφυγής. Είτε φανταστικούς, είτε σχεδιάζω κινήσεις, βάζω στόχους, εφικτούς σκοπούς.

Δεν μπορώ να ηρεμήσω με άλλα λόγια. Όλο ψάχνομαι, όλο προγραμμίζω αλλαγές, κινήσεις. Δεν είναι ότι κάνω όλα αυτά που σκέφτομαι, είναι ότι θέλω να βρίσκω έξοδους διαφυγής. Δεν μπορώ να νιώθω στάσιμη, τελματισμένη στα ίδια και τα ίδια. Ξέρω η ρουτίνα προσφέρει ηρεμία… αλλά και αποβλάκωση. Αυτό θέλω ν’αποφύγω.

~~~~~~~~~~~~

Κι επείτα είναι ο πόνος, όταν πονάς ο χρόνος διαστρεβλώνεται εντελώς. Το μόνο που θες ειναι να περάσει μέχρι να γίνεις και πάλι όπως πριν. Ή να μην τον νιώθεις, να του ξεφύγεις, να κρυφτείς να μη σε βρίσκει.

Γιατί σ’αυτή την εξίσωση ο χρόνος είναι πολύ χαμηλά, ασήμαντος και άχρηστος αν συνοδεύεται απ’τον πόνο. Ο πόνος διαμορφώνει ζωές, συναισθήματα, επιλογές, ανθρώπους. Ο πόνος έχει τον τρόπο και τρυπώνει παντού κι όταν τον νιώσεις το μόνο που θες είναι να κυνηγήσεις με νύχια και δοντια το αντίθετο του: τη χαρά, τη γαλήνη, την ηρεμία.

Και το σημαντικότερο; Ο χρόνος δεν γιατρεύει τον πόνο. Ούτε τον δυναμώνει. «Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός σε καίει σε σκορπάει και σε παγώνει» όπως έγραψε ο Αγγελάκας. Κάθε ανάμνηση του πόνου δείχνει τη δύναμη του, το πόσο υπαρκτός είναι, το ποσο σε διαλύει ξανά και ξανά.

Ίσως γιατρός του πόνου να’ναι η λησμονιά ίσως κι όχι. Πάντως ο χρόνος τίποτα δεν κάνει τίποτα για τον πραγματικό πόνο. Ίσα-ίσα που όσο περνά ο χρονος τόσο εντείνεται ο πόνος.

Αν μπορούσα θα σβηνα τον πόνο και τον χρόνο.