Μέσα-έξω

Χθες είχα να συναντήσω μια φίλη που’χω να δω από κοντά απ’το καλοκαίρι. Τελευταία στιγμή όμως βρήκα μια δικαιολογία και ακύρωσα. Είχαμε κανονίσει να βρεθούμε σε μεγάλο πολυκατάστημα επίπλων κι ήξερα ότι θα’χε συνωστισμό. Δεν ήθελα να πάω, να ψάχνω χώρο ν’αφήσω το αμάξι, να με σπρώχνουν παντού, να γίνει το κεφάλι μου καζάνι απ’το θόρυβο. Της είχα προτείνει να πάμε κάπου αλλού, αλλά εκείνη ήθελε εκεί σώνει και ντε, έτσι τελικά δεν πήγα. Ένιωσα ενοχές που ακύρωσα γιατί περίμενε με ανυπομονησία να με δει αλλά δεν ένιωθα καλά να πάω. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω.

Μερικές φορές γίνομαι ακοινώνητη, αγοραφοβική. Αν δε δούλευα θα καθόμουν μέρες ολάκερες στο σπίτι χωρίς να ξεμυτίσω εκτός κι αν εξαναγκαστώ. Δεν είναι ότι λατρεύω το σπίτι είναι ότι απεχθάνομαι το έξω. Παλιά όταν ήμουν μικρή έβγαινα κάθε μέρα ένα σωρό φορές, με τα πόδια συχνά ή τη συγκοινωνία. Νόμιζα ότι όταν αποκτούσα αμάξι δε θα έμενα μέσα καθόλου. Για ένα διάστημα έτσι ήταν. Μετά αποτραβήχτηκα. Ίσως να’ναι κι η ζωή που με κάνει έτσι, ή μάλλον το πως βλέπω τα πράγματα. Όλη τη βδομάδα κάνω πράγματα που μισώ, καταπιέζομαι να πηγαίνω σε μια δουλειά που δε θέλω, το σαββατοκύριακο λογικό δεν είναι να θέλω να κάνω ότι πραγματικά επιθυμώ; Ακόμα κι αν αυτό είναι να μείνω μέσα για ένα ή δυο εικοσιτετραώρα.