Η ερώτηση για τα λεφτά.
Κάποιοι ‘συνετοί’ λένε ότι είναι καλά να τα φυλάμε μπας και μας χρειαστούν σε περίπτωση ανάγκης. Κάνουν συχνά αιματηρές οικονομίες, στερούνται ταξίδια, καινούργια ρούχα, εξόδους. Τραπέζι σε φίλους σπάνια κάνουν. Δώρα δεν πέρνουν. Όλα για να αυγατέψουν τα λεφτά στις τράπεζες.
Αν μια μέρα όμως κάτι γίνει (μια θανατηφόρα αρρώστια, ένα τροχαίο, όλα πιθανά είναι στη ζωή) κι αποδημήσουν νωρίτερα εις Κύριον, τότε μένουν όλα τα λεφτά στους συγγενείς κι αυτοί πάνε στο χώμα χωρίς να’χουν χαρεί και πολλά στη ζωή.
Έπειτα είναι οι άλλοι, οι γλεντζέδες, οι έξω καρδιά που ό,τι βγάλουν το χαλάνε και ζουνε με το ‘μια ζωή την έχουμε κι αν δε τη γλεντήσουμε τι θα καταλάβουμε τι θα καζαντήσουμε‘ Αυτοί πάνε ταξίδια, βγαίνουν συχνά με φίλους, ψωνίζουν, διασκεδάζουν. Τραπεζώνουν αβέρτα-κουβέρτα γνωστούς και φίλους. Ξέρουν πολύ καλά ότι σήμερα είμαστε αύριο δεν είμαστε και χαίρονται τη στιγμή.
Φυσικά υπάρχει κι ενδιάμεση κατάσταση. Κάποιοι που ναι μεν ξοδεύουν, αλλά προσέχουν ώστε να μην μένουν χωρίς φράγκο στα μέσα του μήνα. Που βγαίνουν, χαίρονται τη στιγμή, τη ζωή αλλά κοιτάνε και λίγο μπροστά και προσπαθούν να προνοήσουν και για καμιά στραβή.
Εσείς αλήθεια τι κάνετε;
Προσωπικά θα ήθελα να’μαι σαν τους τελευταίους που δεν στερούνται αλλά φυλάνε και κάτι αλλά δεν τα καταφέρνω. Ό,τι βγάζω φεύγει λες κι έχει φτερά και πούπουλα. Ένα μισθό πέρνω και στο τέλος τίποτα δε μένει. Έχει ακριβήνει κι η ζωή πάρα πολύ αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Και πριν που ήταν πιο φτηνά τα πράγματα εγώ έτσι ήμουν. Μάλλον φταίει ο άκρατος καταναλωτισμός που μας κάνει να νομίζουμε ότι το περιττό είναι απαραίτητο. Αλλιώς δεν εξηγείται.
Όμως αυτά που ζούμε είναι αυτά που μας μένουν. Όλες οι στερήσεις στο τέλος της ζωής δε θα μας φαίνονται καθόλου σημαντικές. Γι’αυτό κι εγώ λέω
Τι τα θέλεις τα λεφτά
Nα τα κάψεις, τι τα θες
Χέρια αλλάζουν τακτικά
Mήπως τα ΄χες κι από χτεςΓλέντα τη ζωή, Γλέντα τη ζωή
Όλοι δυο μέτρα παίρνουν γη
Τα λεφτά είναι δανεικά
Xέρια αλλάζουν τακτικά
Ζηλιαρόγατα στην πόλη 
Όσα λεφτά και να έχει ο άνθρωπος, πάντα προσαρμόζει τις «ανάγκες» του ανάλογα και έτσι ποτέ δεν του περισσεύει. Η λέξη ανάγκες είναι σε εισαγωγικά γιατί οι πραγματικές ανάγκες ενός ανθρώπου είναι πολύ πολύ λίγες. Οι υπόλοιπες «ανάγκες» είναι αυτό που τον πείθουν ότι χρειάζεται.
Για να απαντήσω στην ερώτησή σου, προσωπικά προσπαθώ να ανήκω στην τελευταία κατηγορία που αναφέρεις.
Τα δύο άκρα νομίζω δεν μου ταιριάζουν. 🙂
Φιλιά πολλά!
Αυτή όμως η προσαρμογή ώστε τίποτα να μη περισσεύει δεν μπορεί να ονομαστεί και απληστία;
Οι ανάγκες όπως λες είναι λίγες. Οι άλλες είναι επίπλαστες.
Φιλιά
Ξεκινώντας να διαβάζω το ποστ σου , σκέφτηκα πως στο τέλος θα σχολίαζα , αναφερόμενη σ’ αυτούς που μπορούν μεν να χαίρονται την ζωή τους (όσο φτάνουν οι δυνατότητες τους φυσικά) , αλλά κρατάνε και μια «πισινή» για μεγάλη ανάγκη . Φυσικά , με πρόλαβες και αναφέρθηκες σ’ αυτούς .
Έχω να σε συμβουλέψω , αυτό που με συμβούλευε πάντα ο πατέρας μου : «Μακριά από τα … άκρα» , ό, τι κι αν σημαίνει αυτό … Βρίσκει την εφαρμογή του σχεδόν παντού και φυσικά και στο θέμα που διαπραγματεύεσαι .
Σίλια μου μακριά απ’τα άκρα πολύ καλά να το λες αλλά για μένα δυσκολότατο στην εφαρμογή.
Πάντα τα άκρα ασκούσαν πάνω μου μια σαγηνευτική έλξη, το ‘όλα ή τιποτα΄σλόγκαν που με χαρακτηρίζει αν και ντρέπομαι που το λέω 🙂