Περυσι τέτοιο καιρό με είχε πιάσει μια φοβερή ανυπομονησία. Φέτος πάλι τα ίδια. Ανυπομονώ, δεν μπορώ να κάτσω ήσυχη, θέλω κάτι να αλλάξει και δεν έχω υπομονή καθόλου.
Αυτό προφανώς δείχνει πως έμεινα στάσιμη ανεξαρτήτως των όποιων αλλαγών έγιναν, κι έγιναν κάποιες. Όμως δε με πήγαν μπροστά, ίσα-ίσα οι παλιές αλλαγές αν έκαναν κάτι είναι να με αποτελματώσουν τελείως.
Έτσι η ανυπομονησία με άρπαξε για τα καλά και δεν ήρθε καν καλά-καλά η άνοιξη. Ημερολογιακά φτάνει όπου να’ναι αλλά μάλλον την νιώθω στο πετσί μου πολύ νωρίτερα.
Θέλω οι νέα αλλαγή που προσπαθώ να πετύχω να’ναι ένα βήμα έξω απ’το τέλμα κι όχι ένα νέο βήμα εισχώρησης.
Το ιδανικό θα’ταν να έβρισκα κάτι που θα αγαπούσα να κάνω.. Το ιδανικό όμως που’ντο; Υπάρχει; Ή κρέμεται μπροστά μου σαν καροτάκι για να μην επαναπαύομαι για να τρέχω αέναα ξοπίσω του χωρίς τελειωμό;
Κι είναι κι αυτό το όνειρο που είδα και δε λέει να μου φύγει απ’το μυαλό. Στεκόμουν λέει μπροστά σε μια τεράστια καφετιά πόρτα. Ήταν απίστευτα ψηλή σαν πόρτα κάστρου και ήταν κλειστή. Στεκόμουν εκεί και κοιτούσα ψηλά προς τα πάνω. Ούτε κτυπούσα, ούτε έψαχνα να βρω τρόπο να κτυπήσω, ένα κουδούνι, ένα χερούλι, ένα κάτι δεν υπήρχε. Κι όλο αυτό το έβλεπα από μακριά. Έβλεπα τον εαυτό μου από μακριά να στέκεται εκεί μπροστά στην τεράστια πόρτα και να κοιτά ψηλά, φαινόμουν σαν μικρό παιδάκι από μακριά..
Ζηλιαρόγατα στην πόλη 
Νομίζω είναι ξεκάθαρο το όνειρο.
Η ψηλή πόρτα… το ότι δεν είχε χερούλι… το ότι στεκόσουν και την κοιτούσες…
Πίσω από την πόρτα, βρίσκεται αυτό το οποίο περιμένεις και ανυπομονείς να έρθει, αλλά δεν μπορείς να το φτάσεις και ούτε μπορείς να δεις τι είναι μιας και – προς το παρόν – δεν βρίσκεις τρόπο να την ανοίξεις.
Νομίζω ότι πήγα χαμένη…
Τέτοιο ταλέντο στην «Ονειροκρισία» και δεν το αξιοποίησα! 😆
Πέρα απ’ την πλάκα…
Δεν ξέρω αν υπάρχει το ιδανικό.
Αν ψάχνεις για το ιδανικό, μπορεί και να πέσεις στην παγίδα που λες με το καρότο.
Ιδανικό, για μένα, είναι αυτό που βλέπω εκεί στη στροφή του δρόμου και που είναι καλύτερο από αυτό που έχω τώρα.
One step at a time. 🙂
Φιλιά πολλά!
Εσύ χαραμίζεσαι Λιλιθ μου! Πολύ καλή εξηγηση και θα την έχω υπόψη. Άσε που τώρα θα γράφω πιο συχνά τα όνειρα μου εδω μέσα να μου τα εξηγείς και να τα έχω να τα θυμάμαι κιόλας. Μ’ενα σπάρο δυο τρυγόνια 🙂
One step at a time όπως λένε κι οι αλκοολικοί 😆
Φιλιά πολλά!