Δύο πουλάκια κάθονται..;

Michael Rymer

Το Μάρτιο του 2009 όταν πρωτοέφτιαξα αυτό το μπλογκ ήμουν ερωτευμένη μ’ένα τύπο κρυφά. Πάνε δυο χρόνια από τότε κι ας μου φαίνεται λες και πέρασαν δυο δεκαετίες περίπου..

Τον τύπο τον ξεπέρασα. Δεν ήταν κάτι σημαντικό ή άξιο αναφοράς.
Έμεινε το μπλογκ μόνο και το ζηλιάρικο όνομα του.

Ζηλιαρόγατα ήμουν τότε έτοιμη να βγάλω τα νύχια μου να κατασπαράξω.

Όμως αντί να το κάνω αυτό έγραψα εδώ αρκετές φορές. Όσες χρειαζόταν για να μου φύγει ο πόνος, ο καημός, το πάθος.
Κι έφυγε το άτιμο.

Θυμήθηκα μια φορά, πριν χρόνια. Μάρτης πάλι αρχές της νέας χιλιετίας. Η γκαρσονιέρα χαμογελαστή, ορθάνοιχτα τα παραθύρια να μπαίνουν οι ευωδιές απ’τα λουλούδια. Ο ήλιος έτοιμος να δύσει. Ήρθε εκείνος. Πέρασα πολλά μαζί του εκείνο το απόγευμα μέχρι που βράδυασε. Κάποιες ώρες μοναχά… μα με σημάδεψαν μια ζωή. Τα παράθυρα ολάνοιχτα, αλλά η καρδιά του κλειστή. Κι ήταν η τελευταία φορά που τον είδα. Μα στάσου! Δεν ήταν Μάρτης, αλλά Οκτώβρης. Τι κόλπα παίζει η μνήμη τελικά. Οκτώβρης προς το τέλος η χρονιά όχι προς την αρχή. Δεν ήταν τυχαίο. Το τέλος ήρθε χιλιάδες φορές, με άπειρους τρόπους. To πάθος όταν πεθαίνει το κάνει θεαματικά. Όπως κι όταν γεννιέται..

Κι από τότε χαλί δεν έχω βάλει στο σπίτι. Και το φαναράκι που ανάβαμε κάθε φορά που ερχόταν δεν το κράτησα. Το άφησα δώρο στην γκαρσονιέρα για τον επόμενο ενοικιαστή. Άφησα και τα δώρα του πίσω. Μόνο οι αναμνήσεις λαθρεπιβάτες με ακολούθησαν.

Απ’αλλού ξεκίνησε το ποστ κι αλλού πήγε. Όμως το σημαντικό είναι τα γενέθλια του μπλογκ που είναι αισίως τα δεύτερα! Να μου ζήσει το άτιμο, ζηλιάρικο, τρελό μπλογκ 🙂

ΥΓ. τελικά καλά λένε ότι ο έρωτας κάνει περίεργα πράγματα σε μας τους ανθρώπους.. μέχρι και μπλογκ είναι ικανός να γεννήσει!