Ο έρως..

Όταν ο έρωτας καίει το μέσα σου τότε η ψυχή σου είναι σαν τη βαρκούλα στην τρικυμισμένη θάλασσα.

http://coastguard.dodlive.mil/

Γράφεις λόγια αγάπης, αιώνιας αφοσίωσης, παράδοσης. Τα ξεστομίζεις, τα φωνάζεις. Δεν μπορείς και δε θες να τα κρατήσεις μέσα σου. Όλα όσα κάνεις όμως νιώθεις να μην είναι αρκετά. Το πάθος σε καθοδηγεί να πέσεις απ’τον γκρεμμό για να αποδείξεις τα δυνατά συναισθήματα σου που σε κατακλύζουν, που σε παιδεύουν, που σε μαγεύουν.

Όταν ερωτεύτηκα για πρώτη φορά τα συναισθήματα μου είχαν μια κατακλυσμιαία δύναμη που συνεπήρε όλο μου το είναι. Δεν μπορούσα να σκεφτώ κανένα άλλο παρά εκείνον, δεν είχα όρεξη να φάω, να πιω, να κάνω οτιδήποτε δεν τον περιελάμβανε. Όλη η ζωή μου ηταν ασήμαντη μέχρι εκείνη τη στιγμή που όλα συγκεντρώθηκαν πάνω σ’αυτό το ένα άτομο. Κι όλα αυτά ανεξαρτήτως του πως ένιωθε εκείνος.

Ίσως να με συνεπήρε τόσο το συναίσθημα γιατί ήμουν πολύ μικρή, δεν το’χα ξανααισθανθεί, δεν ήξερα να το εκλογικεύσω, να το μειώσω, να το βάλω σε καλούπια. Το άφησα λοιπόν άθελα μου και μ’άρπαξε απ’το λαιμό, απ’το σώμα ολάκερο, απ’τις άκρες των μαλλιών ως τις άκρες των δακτύλων των ποδιών.

Αλλά στάσου, η ηλικία δεν είχε και τόσο ρόλο τελικά. Γιατί και κάποια χρόνια μετά πάλι έπεσα δέσμια του παράφορου έρωτα. Ερωτεύτηκα κάποια μαύρα, κατάμαυρα μάτια και ό,τι κι αν έγινε στο μεταξύ ακόμα θυμάμαι πως ένιωθα όταν τα κοιτούσα. Για χάρη του λεγάμενου έγινα μέχρι και stalker (άθελα μου και χωρίς να ξέρω τον όρο τότε) αφού τον έπερνα τηλέφωνο συνέχεια και του το έκλεινα μόνο για να ακούσω τη φωνή του! Αρρώστια, μανία, κόλλημα όσο λίγα.

Και δεν ξέρω τι λέει για μένα αυτό, αλλά ουσιαστικά ενηλικιώθηκα με τη σκέψη αυτού του ανθρώπου. Έξι ολάκερα χρόνια κοιμόμουν και ξυπνούσα με τη σκέψη του. Σχέση κανονική δεν ήθελα. Έδιωχνα κάθε πιθανότητα. Ήθελα μόνο εκείνον κι αφού δεν τον είχα γέμιζα σελίδες με τις σκέψεις μου για κείνον, με τις τυχαίες ή όχι και τόσο τυχαίες συναντήσεις.

Όταν τον είδα πρόσφατα μετά από αρκετά χρόνια πια δεν ένιωσα κάτι. Όμως για κάποια λεπτά έτσι όπως τον κοιτούσα να τραγουδά ένιωσα το ομολογώ, λες και τα χρόνια έπεσαν σαν ροδοπέταλα και μάδησαν στο πάτωμα – ήμουν πάλι στο σχολείο, μπρος απ’το πιάνο και τον άκουγα.

Είναι λες κι αυτός ο τύπος ήταν μια συνήθεια τόσο έντονη και για τόσο πολύ καιρό που ακόμα κι αν κόπηκε με το μαχαίρι κάποια στιγμή και προχώρησα μέσα μου, όταν τον είδα ήμουν πάλι εκείνο το ερωτευμένο κοριτσόπουλο.

Ανεκπλήρωτος έρωτας ήταν αυτός. Κάτι να μη μου θύμιζε;