Ν’ανθίσει!

Είναι ώρα που κοιτώ τη λευκή οθόνη, αλλά το μυαλό μου είναι κενό κι η ματιά μου τρέχει προς το γαλανό ουρανό, τα πουλάκια που κελαιδούν, τον ήλιο, τα καταπράσινα δέντρα, τα λουλούδια, το απαλό αεράκι που μου χαιδεύει το πρόσωπο και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ να γράψω κάτι – ή έστω να σκεφτώ αν θέλω να γράψω κάτι.

Πάντα η άνοιξη με αποδιοργανώνει κι έχω μια γλυκιά προσμονή γι’αυτή την αποδιοργάνωση 🙂