Πήγαμε, γυρίσαμε, πότε πέρασε ο καιρός καλέ; Περάσαμε όμορφα, ευτυχώς και το φασολάκι δεν πολυδιαμαρτυρήθηκε απ’το πηγαινε-έλα. Μόνο την τελευταία μέρα που ήταν πιο κουραστικό το ταξίδι είχα κάτι πόνους, αλλά γυρίσαμε, ξεκουράστηκα και όλα καλά. Αύριο πάω στο γυναικολόγο να με κοιτάξει ένα μήνα μετά απ’την τελευταία φορά και ανυπομονώ να δω πόσο μεγάλωσε το μικρούλικο 🙂
Στη δουλειά έπεσε σήμα ότι θα φύγω για τη θέση που ήθελα… όμως (πάντα βρίσκω ένα όμως τρομάρα μου!) προβληματίζομαι τώρα με την εγκυμοσύνη γιατί η νέα θέση είναι μακριά και θα θέλω 2 συγκοινωνίες και μια ώρα πήγαινε μια ώρα έλα καθημερινά. Ενώ το παλιονοσοκομείο είναι κανένα 10λεπτο μακριά και αυτό είναι το μόνο θετικό που έχει φυσικά. Οριστικά θα ξέρω τι θα γίνει τον άλλο μήνα, αλλά τώρα δεν ξέρω τι θέλω, τι μου γίνεται ή τι να κάνω… Ουφ!
Βασικά αν είμαι παντελώς ειλικρινής θα προτιμούσα να παραιτηθώ να κάτσω σπίτι, να’μαι με το μωράκι μου. Πόσο καιρό θα αντέξω πριν βαρεθώ όμως; Και οι δουλειές don’t grow on trees anymore do they? Με άλλα λόγια αντε πες και παραιτούμαι, ποιος μου λέει ότι θα βρω κάτι μετά; Οπότε εκεί θα μείνω κι ας ταλαιπωρηθώ στην αρχή με το μικρό. Φτάνει να μπορέσω να του προσφέρω εγώ και ο άντρας μου ο,τι χρειάζεται – και εννοώ σε χρόνο και αφοσίωση. Η αγάπη είναι ήδη τεράστια κι ατέλειωτη, χωρίς όρους κι όρια!
Μετά είναι και το ποιος θα μου το προσέχει όταν γυρίσω στη δουλειά που με αγχώνει αφού η μάνα μου είναι πάνω από 70 και δε θα της ζητούσα ποτέ να το αναλάβει γιατί 1ο) δε θα δεχόταν και 2ο και σημαντικότερο) δε θα μπορούσε στην ηλικία της, έστω κι αν δεν έχει σοβαρά προβλήματα υγείας. Οπότε τίθεται το θέμα ποιον ή ποια μπορώ να εμπιστευτώ με ένα βρεφάκι; Το γράφω και αγχώνομαι γιατί η απάντηση μέσα μου είναι ΚΑΝΕΝΑ και ΚΑΜΙΑ!
Ίσως πρέπει να αρχίσω να αγχώνομαι για το κάθε πράμα στον καιρό του κι όχι για όλα ταυτόχρονα όπως κάνω τώρα γιατί δε βοηθώ κανένα με όλο το άγχος και δε βρίσκω και καμιά λύση. Για να μην αναφερθώ στα κακά του άγχους που τα ξέρουμε όλες κι όλοι.
Οποιαδήποτε συμβουλή από πιο έμπειρες μαμάδες, γυναίκες, κορίτσια και μπαμπάδες, άντρες, αγόρια θα εκτιμηθεί βαθύτατα!!
Ζηλιαρόγατα στην πόλη 
Καταρχήν, καλωσορίσατε (και οι τρεις)! 🙂
Όσο για τους προβληματισμούς σου… δεν ξέρω αν μπορώ να σε συμβουλέψω.
Σίγουρα το άγχος δεν βοηθάει κανέναν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να σκεφτείς για να βρεις την καλύτερη λύση.
Αν δεν υπήρχε θέμα στο οικονομικό, εννοείται ότι θα σου έλεγα να μείνεις σπίτι με το παιδί σου γιατί εσύ θα είσαι η μάνα του και καμιά άλλη. Από την άλλη, αν θα μείνεις σπίτι και μετά από λίγο καιρό θα αρχίσεις να γίνεσαι νευρωτική κτλ κτλ… καλύτερα να κρατήσεις τη δουλειά σου.
Τώρα… τη ‘μακριά’ ή την ‘κοντά’, αυτό θα το κρίνεις εσύ ανάλογα με το τι σε ενοχλεί περισσότερο και ανάλογα με το τι θα σου ‘στοιχίσει’ λιγότερο.
Οι δουλειές είναι, σίγουρα, είδος προς εξαφάνιση, αλλά κάθε τέλος μπορεί πάντα να γίνει μια αρχή για κάτι καινούριο. Κάτι δικό σου ίσως… κάτι που πάντα ήθελες να κάνεις.
ΑΝ είσαι όμως αυτός ο άνθρωπος.
Αν δεν είσαι, μην ξεχνάς ότι οι πάνες κοστίζουν αρκετά (from what i hear).
Χαχαχαχαχααα!!! 😆
Φιλιά πολλά!!!
Ευχαριστούμε κι οι τρεις 🙂
Μάλλον η λύση έχει βρεθεί αλλά θα σας ενημερώσω όταν κοντέψει ο καιρός!
Υπάρχει κάτι δικό μου που πάντα ήθελα να κάνω αλλά δεν ξέρω κατά πόσο έχει λεφτά… 😉
Μια ζωή ονειροπόλα είμαι τι να κάνω Λιλιθάκι μου;
Οι πάνες είναι πανάκριβες σίγουρα και θα το μάθω απο πρώτο χέρι!
Φιλάκια και σ’ευχαριστώ πάρα πολύ που ανταποκρίθηκες στα τόσα ερωτήματα μου. Να’σαι καλά!