Μακριά..!

Το πήρα απόφαση να φύγω απ’το νοσοκομείο κι ας είναι μακριά το άλλο πόστο που θα πάω. Δεν αντέχω καθημερινά αυτή την κατάσταση εκεί μέσα όπου έχω συνέχεια να αντιμετωπίσω προβλήματα, οι συνάδελφοι μεταξύ τους δε βοηθά καθόλου ο ένας τον άλλο αλλά κοιτάνε πως να αλληλοφαγωθούν, ο διευθυντής στην κοσμάρα του και γενικά όλα είναι δυσοίωνα και αρνητικά.

Άσε που κάθε που θα βγω στο διάδρομο βλέπω μόνο τον πόνο και την απελπισία των ανθρώπων που έρχονται να εξυπηρετηθούν και γεμίζω με θλίψη. Δεν ξέρω αν πότε διορθωθεί η κατάσταση, αλλά αυτή τη στιγμή το νοσοκομείο είναι μετά συγχωρήσεως ένα μπουρδέλο χάλι-μαύρο κι άραχνο και μόνο λόγω κάποιων γιατρών και νοσοκόμων που υπερβάλλουν εαυτόν και δίνουν τα πάντα εξυπηρετείται το κοινό. Αλλιώς οι πιο πολλοί κι ειδικά οι διευθυντάδες των κλινικών είναι στην καλύτερη περίπτωση για τα μπάζα του χαμού και νοιάζονται μόνο για τα λεφτά, τα δικαιώματα και τον κόλο τους, την πάρτη τους.

Όπως και να’χει εγώ δεν κάνω για νοσοκομείο και δοκίμασα να προσαρμοστώ, αλλά δεν μπορώ και στην πορεία ανακάλυψα ότι δε θέλω κι όλας. Oι νέοι που πάνε εκεί ξεκινάνε με όραμα, όρεξη κι ορμή και στην πορεία οι πλείστοι καταντούν κουρασμένοι, βαρεμένοι και αδιάφοροι. Αυτό που μου τη δίνει σε αφάνταστο βαθμό δε, είναι η υπεροψία, ο εγωισμός κι η ψωροπερηφάνια μερικών που η μύτη τους να πέσει κάτω δε θα σκύψουν να τη μαζέψουν. Μιλούν σε μας τους εργαζόμενους εκεί λες και είμαστε χειρότεροι από σκουπίδια κι ας έχουν την ανάγκη μας για να εξασφαλίσουν κάποια πράγματα. Σκέψου πως μιλάνε και πως συμπεριφέρονται στους ασθενείς, που έτσι κι αλλιώς λόγω της ασθένειας τους, βρίσκονται σε μειονεκτική θέση και χρειάζεται να εμπιστευτούν ένα άνθρωπο για να τους βοηθήσει.

Τελικά ό,τι δουλειά κι αν κάνεις, αλλά περισσότερο αν είσαι γιατρός ή νοσοκόμος αυτό που προέχει και κάνει τη διαφορά είναι να’σαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Αν δεν το’χεις αυτό χέσε μέσα Πολυχρόνη το’χεις χάσει το παιχνίδι και τα σπασμένα δυστυχώς τα πληρώνει ο κοσμάκης που δε σου φταίει και σε τίποτα.

Μακριά απ’τα νοσοκομεία λέω γω κι αχρείαστοι να’ναι γιατροί και δικηγόροι! Αλλά αν ω μη γένοιτο χρειαστείτε γιατρό καλύτερα να μην κοιτάξετε πτυχία, σπουδές κτλ γιατί όλοι τέλειωσαν μια σχολή. Κοιτάξτε όμως να’χετε απέναντι σας ένα ΑΝΘΡΩΠΟ με όλα τα γράμματα κεφαλαία που δε θα σας δει σαν ένα ακόμα περιστατικό, αλλά σαν συνάνθρωπο που χρήζει βοήθειας.

Ενάμιση χρόνο τώρα εκεί μέσα έχουν δει τα μάτια μου πολλά κι ειλικρινά στεναχωριέμαι καθημερινά με τη συμπεριφορά μερικών προς τους ασθενείς και προς τους συναδέλφους τους. Να ‘ρθει ο καιρός να φύγω από κει – το περιμένω πως και πως!