Όταν έφτιαξα αυτό το μπλογκ το ονόμασα έτσι γιατί ζήλευα. Πρότυπο ε;
Ζήλευα κάποιον που δεν έπρεπε να ζηλεύω. Γιατί πότε πρέπει να ζηλεύεις κάποιον; Ποτέ. Αλλά τα συναισθήματα έχουν ένα περίεργο τρόπο να μην ακολουθούν πρέπει και μη.
Τον ζήλευα τον τύπο, γιατί τον είχα ερωτευτεί, αλλά δεν το ήξερε ούτε το έμαθε ποτέ. Τώρα δε με νοιάζει πια. Έκρυψα τη ζήλεια μου εδωμέσα. Έγραψα πολλά για κείνον μέχρι να βγει από το σύστημα μου. Η ζήλεια χωρίς έρωτα δεν έχει νόημα και λόγο ύπαρξης.
Και δεν είμαι απ’αυτούς ούτε απ’αυτές που δηλώνουν απερίφραστα ‘εγώ να ζηλέψω; ποτέ!’ Ζηλεύω και το δηλώνω. Είναι αυτό που λένε ‘ζηλεύω και το αέρα που αναπνέει. Ένα τέτοιο πράμα.
Γιατί ποιος δεν έχει αισθανθεί σε κάποια στιγμή, ενδόμυχα, μυστικά έστω, ζήλεια; Ένα πάθος παρεξηγημένο είναι κι αυτό. Κι ευτυχώς από πάθη και λάθη έχω μπόλικα.
Ζηλιαρόγατα στην πόλη 