Κάνω προσπάθεια να «γράψω»…

Αφιερωμένο στη Γιαγιούλα μου που την έχασα στις 18/12/2006

Κυριακή. Ιανουάριος ’85. Πως σε λένε;…

Κάνω προσπάθεια να «γράψω»…
Του λόγου μου το αληθές, όταν διαβάζεις αυτές τις
γραμμές
Θα ‘ναι να ‘χω πετάξει.
Στις αράδες μου μπλέκονται αγριοφράουλες και
βατομουριές
χιλιόμετρα που πέφτουν επάνω μου δε μ’ αφήνουν να
προχωρήσω…
Αυτός ο κατακερματισμένος μανδύας, σκισμένος από
αέρηδες
κι από βροχές, αυτός ο άσπρος σταλαγμίτης το σώμα μου
μπλέκεται μέσα στα ανυπόδετα πόδια μου, εκθέτει τη
χωρίς
ανθρώπινη ανταπόκριση ψυχή μου.
Κάνω προσπάθεια να γράψω…
Οι δρόμοι της πολυαγαπημένης πόλης μου, φίδια τώρα
της γνώσης
μου παραδώσανε της πόλης τα κλειδιά, με εκπαιδεύσανε
με μάθανε
όσο με σφίγγουνε ν’ ανοίγομαι, τώρα με σφίγγουνε,
ανοίγω…
Τώρα σε λίγο δε θα μπορέσεις να με πιάσεις πια, αν
μπορέσεις
κυνήγα με, δε θα με βρείς στους δρόμους της πια, με
προφυλάνε
με κρύβουνε ανεβαίνω…
Σε λίγο αν κοιτάξεις λυπημένος το βράδυ στον ουρανό
ψηλά
θα ‘μαι ένα χαζό παιδικό άστρο που όλο θα πέφτω.
Ίσως κάνω λάθoς που θέλω να γράψω για να κρατηθώ.
είναι ίσως γιατί νoμίζω πως δεν πρόλαβα να πώ
Ευχαριστώ
κι αντί για πεφτάστρο που πρέπει να γίνω και να χαθώ
σαν άνθρωπος αντίθετα ακόμα να σκέφτομαι
και θέλω ρόδο αγάπης να γίνω…

Αυτό το ποίημα αυτή τη στιγμή μ’αγγίζει, με εκφράζει. Καθώς σκεφτόμουν και κοιτούσα τη λευκή οθόνη, από μόνοι τους οι πρώτοι του στίχοι πετάχτηκαν μες το μυαλό μου.

«Κάνω προσπάθει να «γράψω»/Του λόγου μου το αληθές όταν διαβάζεις αυτές τις γραμμές/Θα’ναι να’χω πετάξει».

Αφού το’χει πει η Κατερίνα τόσο καλά γιατί να ψάχνω μάταια λέξεις να το πω εγώ;