… οι γιατροί σκοτώνονται μεταξύ τους. Ο καθένας πιστεύει ακράδαντα ότι είναι ο καλύτερος. Δεν συνεργάζονται μεταξύ τους. Φωνάζουν. Τσακώνονται με ψύλλου πήδημα.
Και δε μιλώ για τους απλούς γιατρούς. Μιλώ για τους διευθυντάδες.
Όσο πιο μεγάλο ‘εγώ’ έχει ο καθένας τους τόσο πιο πολύ δίκιο νομίζει ότι έχει, τόσο πιο πολύ φωνάζει, τόσο λιγότερο ακούει.
Ξέρω άνθρωποι είναι. Αλλά δε θα’ πρεπε να βάζουν την υγεία του ασθενη πάνω από τους εγωισμούς τους; Δε θα ‘πρεπε να συνεργάζονται για το κοινό καλό;
Από τότε που’χω πάει μόνο διχόνοια κι αλληλοφαγώματα είδα. Ελάχιστα καλά δείγματα που χάνονται μες τον κυκεώνα των καβγάδων. Ύστερα φταίω εγώ που δεν τους εμπιστεύομαι; Τώρα που τους ζω από κοντά ακόμα πιο πολύ από ότι προηγουμένως.
Ζηλιαρόγατα στην πόλη 
Στα 37 συναπτά έτη που δούλεψα μέσα σε Δημόσια Νοσοκομεία , πέτυχα πολύ καλές «επιδόσεις» (ας μου επιτραπεί η έκφραση) μόνον όταν είχα φιλική συνεργασία με τους συνεργάτες μου , όλων των «αποχρώσεων» (υφιστάμενοι , προϊστάμενοι , συνάδελφοι) .
Δυστυχώς έτσι , όπως τα λες , συμβαίνει .
Eσύ έχεις μεγαλύτερη πολύ μεγαλύτερη πείρα από μένα Σίλια μου και φαίνεται ότι έχω δίκιο αφού επιβεβαιώνεις κι εσύ τις παρατηρήσεις μου.
Συμφωνώ κι επαυξάνω ότι αν είσαι φιλικός και προσιτός τα αποτελέσματα σου είναι μακράν καλύτερα. Άλλωστε αυτό φαίνεται στην πράξη. Απλά πολλούς τους εμποδίζει ο εγωισμός να συνειδητοποιήσουν τα αποτελέσματα μιας τέτοιας προσέγγισης.
Θέλω να σου πω ότι τους αναισθησιολόγους και ειδικά την προϊστάμενη του τμήματος, την έχω συμπαθήσει πολύ. Βασικό ρόλο γι’αυτό έπαιξες εσύ γιατί ήμουν θετικά προδιαθετημένη απέναντι στους αναισθησιολόγους απ’την αρχή και βεβαίως-βεβαίως η συμπεριφορά της συγκεκριμένης γιατρού που ευτυχώς απέχει από όλων των υπολοίπων 🙂
Δυστυχώς, μαζί με την υψηλή θέση συνήθως πάει πακέτο και ο – the size of Peru – εγωισμός.
Φυσικά, στα νοσοκομεία θα έπρεπε να φροντίζουν να μη συμβαίνει αυτό μιας και έχουν να κάνουν με ανθρώπινες ζωές, αλλά πουθενά δεν γίνεται αυτό που πρέπει να γίνεται, έτσι δεν είναι;
Η θέση είναι θέση και η εξουσία εξουσία.
Ακριβώς όπως τα λες Λιλιθ μου. Η δύναμη της καρέκλας κτυπά κατακέφαλα τους πιο πολλούς και ξεχνούν ότι έχουν να κάνουν με ανθρωπινο πόνο.
Όταν όμως πέσεις πάνω στην εξαίρεση, δηλ. το γιατρό που νοιάζεται και δεν κοιτά το εγώ του τότε αυτός λάμπει και ξεχωρίζει πιο πολύ. Προσωπικά αυτές οι εξαιρέσεις εμένα με συγκινούν και με κάνουν να πιστεύω ότι ορίστε υπάρχουν και γιατροί που βλέπουν αυτό που κάνουν σαν λειτούργημα. Τους θαυμάζω αυτούς πραγματικά.
Δυστυχως ειναι ελαχιστες οι εξαιρεσεις …Συνηθως συνεργαζονται μονο οταν υπαρχε騻συμφερον» .. .
Ειναι λιγοι αυτοι που θυμονται ακομα τον ορκο οτυς προς τον Ιπποκρατη , οταν βρεθουν πανω απο τον ασθενη …
Δυστυχως ειναι ελαχιστες οι εξαιρεσεις …Συνηθως συνεργαζονται μονο οταν υπαρχε騻συμφερον» .. .
Ειναι λιγοι αυτοι που θυμουνται ακομα τον ορκο τους προς τον Ιπποκρατη , οταν βρεθουν πανω απο τον ασθενη …
Liakada μου ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτές οι εξαιρέσεις αλλιώς θα’ταν εντελώς χωρίς ελπίδα να απευθυνθείς κοντά τους.