Οι γατούλες μου

Όταν ήμουν μικρή πάντα είχαμε γατούλες στο σπίτι.

Η πρώτη που θυμάμαι ήταν η Μάξι. Την έλεγαν έτσι γιατί την είχε μια εγγλέζα που της νοίκιαζε το σπίτι η μάνα μου και όταν γύρισε στη χώρα της η Μάξι έμεινε.

Την θυμάμαι τη Μάξι σαν μια τεράστια γάτα (πρέπει να ήμουν 2-3 χρονών) που είχε όλα τα χρώματα η γούνα της. Άσπρο, μαύρο, μπεζ, πορτοκαλί. Πατσαλί με άλλα λόγια. Η κοιλιτσα της όμως και τα ποδαράκια της ήταν ολόλευκα. Ήταν γριά η Μάξι όταν την γνώρισα. Καθόταν στα πόδια μου νωχελικά και τις περισσότερες φορές κοιμόταν.

Κάποια φάση, δε θυμάμαι πως και γιατί η Μάξι εξαφανίστηκε (πέθανε αλλά δεν μου το είπαν για να με «προστατεύσουν»).

Πέρασαν τα χρόνια και μια μέρα, που τη θύμαμαι πολύ έντονα ακόμα, ήρθε ο πατέρας μου από τη δουλειά με ένα μικρό, μαλακό, γκρίζο γατάκι, με άσπρη κοιλιά και ποδαράκια. Είχε μια γλυκιά μικρή μουσουδίτσα και ήταν ντροπαλό. Ήταν θηλυκιά γατούλα.

Εγώ με την αδελφή μου την υιοθετήσαμε αμέσως. Η αδελφή μου την ονόμασε Λούσυ. Τι βάσανα πέρασε η Λούσυ στα χέρια μας! Ειδικά στα χέρια της αδελφής μου που την χάιδευε και την πείραζε μέχρι να μαρτυρήσει. Ήταν όμως ήρεμη γατούλα και ανεχόταν πάρα πολλά.

Με τα χρόνια η Λούσυ μεγάλωσε και έγινε μάνα. Θυμάμαι πολύ έντονα τη μέρα που γέννησε τέσσερα γατάκια. Το έκανε μπροστά στα μάτια μας στην βεράντα της κουζίνας γιατί μας εμπιστευόταν. Συνήθως η γάτες κρύβονται για να γεννήσουν τα μικρά τους ώστε να τα προστατεύσουν.

Μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση πως έκοψε τον ομφάλιο λώρο που την ένωνε με το κάθε γατάκι ξεχωριστά και το πόσο πολύ αίμα είχε γεμίσει όλη βεράντα μέχρι να τελειώσει. Είχα αγχωθεί μάλλον γιατί ρωτούσα συνέχεια τη μάμα μου αν θα πεθάνει. Εκείνη με καθυσήχαζε ότι όλα είναι φυσικά.

Τα νέα γατάκια είχαν όλα διαφορετικό χρώμα. Το ένα ήταν ολόιδιο η Λούσυ. Ένα άλλο ήταν γκρίζο απ’την κορφή ως τα νύχια. Το τρίτο ήταν κατάμαυρο και το τελευταίο ασπρο-μαύρο. Αυτά τα γατάκια μεγάλωσαν κυριολεκτικά στα χέρια μας. Είχαμε μεγαλώσει και λίγο και ήμασταν πιο υπεύθυνες και προσεκτικές. Τα ταίζαμε, παίζαμε με τις ώρες μαζί τους, τα χαϊδεύαμε, τα προστατεύαμε από τους μεγαλύτερους γάτους της γειτονιάς όταν τύχαινε να λείπει η Λούσυ.

Με τα χρόνια η Λούσυ έκανε κι άλλες γέννες και ο πληθυσμός των γατιών που είχαμε είχε φτάσει μια περίοδο να είναι 9!

Πάντα είχαμε τουλάχιστον ένα γατάκι στο σπίτι και κυριολεκτικά τα λατρεύω! Με τα χρόνια και τη συνεχή επαφή που είχα μαζί τους έμαθα πάρα πολλά για το χαρακτήρα τους, το τρόπο συμπεριφοράς τους και τη ζωή γενικά γιατί είχα την ευκαιρία να δω από μικρή να ξετυλίγεται η ζωή τους μπροστά μου από τη γέννηση ως το θάνατο τους. Με όλες τις μικρές ή μεγάλες τους περιπέτειες. Τους διαφορετικούς χαρακτήρες, τα θέλω, τα γούστα και τα καπρίτσια τους.

Θυμάμαι ότι όλα τα γατάκια ήταν πάντα υπερβολικά ζηλιάρικα. Αν πήγαινες να χαϊδέψεις ή να δώσεις τη προσοχή σου σε ένα άλλο αδελφάκι τους ή στη μάνα τους, προσπαθούσαν να σου τραβήξουν τη προσοχή με οποιοδήποτε τρόπο: αρχικά με το καλό – γλύψιματα, και τρίψιμο στα πόδια – και στο τέλος και με το άγριο – δυνατό νιαούρισμα ή ακόμα και καμιά φορά με τα νύχια τους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που υπάρχει η φράση «ζηλιαρόγατος». Όλα τα γατιά με το ένα ή τον άλλο τρόπο πάντα ζήλευουν. Αυτό μπορείς να το δεις κι από το φαγητό. Μπορεί να έχουν ένα ολόκληρο γεμάτο πιάτο μπροστά τους, αλλά αν τρώει άλλο γατί μαζί τους θα πάνε να φάνε το φαγητό του άλλου. Ίσως το κάνουν και για επίδειξη δύναμης, δεν ξέρω.

Θυμάμαι είχαμε ένα γάτο που ήταν πολύ θαραλλέος και μαχητικός. Πολεμούσε συχνά και είχε πολλές φιλενάδες. Ένας άλλος γατούλης ήταν ο καημένος τρομέρα φοβιτσιάρης και μια φορά τα έκανε κυριολεκτικά πάνω του όταν δέχτηκε επίθεση από άλλους γάτους. Είχαμε ένα γάτο απίστευτα παιχνιδιάρη και τσαχπίνη, άλλον που χόρευε. Μια γάτα ήταν η καλύτερη μάνα, αλλά μια άλλη ήταν αδιάφορη και ψυχρή μάνα για τα μικρά της. Είχαμε γάτα που έκανε αποβολή πριν προλάβει να γεννήσει. Γάτα που γέννησε πρόωρα και μικρά γατάκια.

Είδαμε και ζήσαμε απίστευτες ιστορίες με αυτά τα απίστευτα γλυκά ζωάκια. Το ότι είχα ζώα από μικρή ηλικία νομίζω ότι με έκανε καλύτερο άνθρωπο στην τελική ανάλυση και αν κάποτε αποκτήσω παιδιά θέλω κι αυτά να μεγαλώσουν με ζώα.