Ανάλαφρη :)

Η Αμαλία (είχα γράψει ένα σωρό ποστ σχετικά, εδώ κι εδώ κι εδώ κι εδώ) με είχε πάρει μέσα στον Ιούνιο να με καλέσει στη βάφτιση της κόρης της. Μου είπε ότι θα ερχόταν να με καλέσει αλλά μου είπε και σε ποια εκκλησία της άλλης πόλης που πλέον μένει και σε ποιο μαγαζί θα είναι η βάφτιση και το γεύμα. Δεν συγκράτησα τις λεπτομέρειες πέρα απ΄την ημερομηνία (1/7) και περίμενα να έρθει όπως είπε. Οι μέρες περνούσαν, η βάφτιση πλησίαζε αλλά άφαντη η Αμαλία. Τσαντίστηκα κι εγώ και είπα στον άντρα μου ότι αν δεν έρθει να μας καλέσει δεν πάμε πουθενά. Έτσι κι αλλιώς δεν ήξερα πως να πάω εκεί που είχε πει αν δεν μου εξηγούσε.

Πράγματα η Αμαλία δεν φάνηκε και εμείς δεν πήγαμε στη βάφτιση αν και πριν 10 χρόνια στη βάφτιση της κόρης της αδελφής της, που δεν έχω και πολύ σχέση με είχε καλέσει και είχα πάει. Με πείραξε αυτό αρκετά και αποφάσισα να μην ξαναεπικοινωνήσω μαζί της. Αφού δεν ήθελε την παρέα μου είπα κι εγώ να μην την προσφέρω.

Ένιωθα ότι όσο ήταν ελεύθερη και με είχε ανάγκη με ήθελε για παρέα και μόλις παντρεύτηκε κι έκανε παιδί με πέταξε στην άκρη. Όπως και να’χει ούτε εκείνη είχε επικοινωνήσει από τότε. Το μόνο που ήξερα από την τελευταία μας τηλεφωνική συνομιλία ήταν ότι θα μετακόμιζε μόνιμα στην πόλη του άντρα της.

Πριν λίγες μέρες μιλούσα με μια καλή μου φίλη που μένει Γερμανία και ξέρει την Αμαλία και της έλεγα τι έγινε και πως μου συμπεριφέρθηκε κι ότι δεν έχω σκοπό να της ξαναμιλήσω αν δεν επικοινωνήσει εκείνη. Η Μελίνα προσπάθησε να με πείσει ότι δεν είναι σωστό να κρατώ μούτρα και να αφήσω μια φιλία τόσων χρόνων να πάει χαμένη αλλά ήμουν ανένδοτη. Την Κυριακή πήγαμε εκκλησία και στο κήρυγμα του ο ιερέας μίλησε για τη συγχώρεση και τότε σαν κάτι να έκανε κλικ μέσα μου κι αμέσως σκέφτηκα την Αμαλία.

Μου μπήκε η ιδέα ότι πρέπει να επικοινωνήσω μαζί της με κάποιο τρόπο. Ότι αυτό που έγινε δεν ήταν τόσο σοβαρό κι ότι την ήθελα στη ζωή μου γιατί τόσο καιρό την σκεφτόμουν και βασανιζόμουν που έληξε το θέμα έτσι. Στην αρχή σκεφτόμουν να της γράψω μήνυμα αλλά όσα έγραφα τα έσβηνα γιατί δε μου άρεσαν οι λέξεις που διάλεγα και δεν ήξερα πως θα τις πάρει. Χθες τελικά αποφάσισα να την πάρω τηλέφωνο.

Όση ώρα κτυπούσε η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει, δεν ήξερα τι θα της έλεγα όταν άκουγα τη φωνή της, ή πως θα μιλούσε εκείνη. Τελικά δεν απάντησε και το έκλεισα. Πέντε λεπτά μετά κτυπά το τηλέφωνο και ήξερα πως θα ήταν εκείνη. Είχα δίκιο και μιλήσαμε. Μου είπε ότι τότε με το προσκλητήριο μου είχε πει ότι μπορεί και να μην μπορούσε να έρθει να με καλέσει και ουσιαστικά άφησε να νοηθεί ότι θα μπορούσα να πάω με τις οδηγίες που μου είχε δώσει. Της εξήγησα ότι εγώ δεν ήξερα που ήταν αυτά που μου είπε και ότι την περίμενα να έρθει κι αφού δεν ήρθε θεώρησα ότι δεν με κάλεσε και δεν πήγα. Μετά μιλήσαμε για διάφορα, μου είπε τα νέα της και στο τέλος της είπα κι εγώ τα δικά μου, για την εγκυμοσύνη. Χάρηκε πάρα πολύ και μάλιστα μου είπε να την έχω υπόψη μου υποψήφια νονά! Μου είπε ότι έρχεται στην πόλη μας και ότι την επόμενη φορά που θα έρθει ή την μεθεπόμενη θα με πάρει τηλ να βρεθούμε.

Από χθες αισθάνομαι ότι ένα μεγάλο βάρος έφυγε από πάνω μου. Το να κάνω την κίνηση να την πάρω τηλέφωνο δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση για μένα, αφού ένιωθα αδικημένη. Όμως τώρα που το έκανα, τώρα που τη συγχώρεσα και άφησα τα παλιά στην άκρη ειλικρινά αισθάνομαι ανάλαφρη και χαρούμενη. Ό,τι κι αν γίνει από δω κι εμπρός ξέρω για μένα ότι δεν κράτησα κακία και ότι προσπάθησα να σώσω αυτή τη φιλία 🙂

Πολύ δύσκολο και πολύ σημαντικό όταν το καταφέρεις πράγμα η συγχώρεση.